Feb 17, 2009

ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၃၃)

၁၉၉၉ရဲ႕ ျမသီလာေဆာင္းရက္ေတြကေတာ့ မဟာတန္းေတြနဲ႔ အေ၀းသင္ေတြကို စာသင္ရံုကလြဲလို႔ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားမရွိတဲ့အျပင္ က်မမွတ္မိသေလာက္ ရန္ကုန္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ျမသီလာၾကီးမွာလည္း ထူးထူးျခားျခား အျဖစ္ိအပ်က္ ဘာမွမရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၂၀၀၀ႏွစ္ဆန္းမွာေတာ့ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္မယ္။ စာသင္ႏွစ္ေတြကို ၆လတတန္းသတ္မွတ္ျပီး Semester ပံုစံနဲ႔ သြားမယ္.. ပညာရည္ျမင့္မားမႈစီမံကိန္းဆိုတာေတြ လုပ္မယ္ ဆိုတာေတြ အသံၾကားလာရပါျပီ။ အဲဒီအတြက္ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ အၾကံျပဳစာတန္းေတြ တကၠသိုလ္အလိုက္ လုပ္ရမယ္ ဆိုတာေတြ ညႊန္ၾကားလာပါျပီ။ ျမန္မာစာဌာနက သင္ၾကားေရး အေထာက္အကူျပဳ စာတမ္းတစ္ေစာင္ ဖတ္ပါတဲ့။ အဲဒီအခါ ဌာနမွဴးက က်မကို တာ၀န္ေပးပါတယ္။ ျငိမ္းခက္ခက္က စာေရးဆရာလည္းျဖစ္ေတာ့ literature ပိုင္း တခုခု တာ၀န္ယူပါတဲ့..။ အဲလိုပဲ Language ပိုင္းကိုလည္း တေယာက္ကို တ၀န္ေပးပါတယ္။ အဲဒီဆရာမကလည္း Language ပိုင္းမွာ တကယ္ေတာ္တဲ့သူပါ (သူကလည္း မဟုတ္မခံမို႔ လူၾကီးမၾကိဳက္သူပါပဲ)။ က်မတို႔ စာတမ္းေရးဖို႔ ႏွစ္ပတ္ပဲ အခ်ိန္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဖတ္ထားတဲ့ စာတမ္းေတြထဲကေန ေရြးျပီး ရန္ကုန္ စိန္ရတုခန္းမမွာ တႏိုင္ငံလံုးက တကၠသိုလ္ေပါင္းစံု စာတမ္းဖတ္ပြဲမွာ ထပ္ဖတ္မွာတဲ့။ တကယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ တာ၀န္ၾကီးတဲ့ ကိစၥပါ။
Justify Full
(တကယ္က ဘယ္သူမွမလုပ္ခ်င္တဲ့ ေခါင္းမခံခ်င္တဲ့အလုပ္ကို စြာတာတာမို႔ အျမင္ကပ္လက္စရွိေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကို ေခ်ာက္ခ်လိုက္တာပါပဲ)။ က်မတို႔ကေတာ့ ဒါမ်ိဳး မမႈတဲ့သူျဖစ္တဲ့အျပင္ နဂိုတည္းက သင္ၾကားေရးပိုင္းကို ေ၀ဖန္ေနၾကသူေတြမို႔ အလြယ္တကူ လက္ခံလိုက္တာပါပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ Teacher- centered နဲ႔ သင္ေနတဲ့စနစ္ကို အူထဲအသည္းထဲကကို က်မက မၾကိဳက္တာေလ။ က်မက မဟာ၀ိဇာတန္းမွာ ၀တၳဳနဲ႔ စာေပေ၀ဖန္ေရးသင္ရတာမို႔ က်မျဖစ္ေစခ်င္သလို Student centered classroom ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ယူပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးျပီး စာသင္ခန္းထဲ အေျဖရွာရတဲ့ သင္နည္းကို ျမန္မာနိုင္ငံမွာေတာ့ ဆရာက အသက္သာခိုတယ္ လို႔ေတာင္ ထင္ၾကတဲ့ အေနအထားပါ။ တကယ္တမ္း ေက်ာင္းသားေတြ ရွာေတြ႔လာတဲ့ ျပႆနာေတြ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြကို စနစ္တက် လက္ခံေဆြးေႏြးဖို႔ ေထာက္ျပအၾကံျပဳဖို႔အတြက္ ဆရာလုပ္တဲ့ သူမွာ ၀မ္းစာ ဘယ္ေလာက္ လိုအပ္တယ္.. ဘယ္ေလာက္ ၾကိဳးစားထားရတယ္ဆိုတာကို ခုထိေတာင္ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဆရာအမ်ားစု က မသိၾက နားမလည္ၾကေသးပါဘူး။

အဲဒီတုန္းက က်မေရးတဲ့ စာတမ္္းက “ဆင္ျခင္ေတြးေတာျခင္းႏွင့္ ျမန္မာစာသင္ၾကားေရး နယ္ပယ္” ဆိ္ုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ပါ။ ေက်ာင္းသားေတြဆီမွာ ရွိေနတဲ့ Critical Thinking, Lateral Thinking နဲ႔ Creative Thinking ေတြကို ျမန္မာစာသင္ခန္းစာေတြ သင္ၾကားရင္းကေန ေဖာ္ထုတ္ေလ့က်င့္ေပးသြားဖို႔အတြက္ Student-Centered Approach နဲ႔ ဘယ္လို လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို အေထာက္အထားေတြနဲ႔ ေရးတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ေမာ္လျမိဳင္ တကၠသိုလ္ရဲ႕ စာၾကည့္တိုက္မွာေရာ ျမန္မာစာဌာနရဲ႕ စာၾကည့္တိုက္မွာေရာ Reference လုပ္စရာ ဘာစာအုပ္စာတမ္းမွ မရွိလို႔… လိုတဲ့စာအုပ္ေတြ ရန္ကုန္ကို လွမ္းမွာျပီး ၾကိဳးစားပမ္းစား ေရးရပါတယ္။ ကြန္ျပဴတာမရွိတဲ့ ေခတ္မို႔ လက္ေရးနဲ႔ ေရးလိုက္ဖ်က္လိုက္.. ကေလးငယ္ေလးတဘက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းတာပါ။ စာတမ္း အခ်ိန္ကိုက္ျပီးသြားေတာ့ က်မမွာ သေဘာေတြက်လို႔။ ဌာနမွဴးကို သြားေပးေတာ့လည္း ကိုယ့္ဘာသာ ေျမာက္ၾကြ ေျမာက္ၾကြေပါ့။ အဲဒီေန႔က်လို႔ ေမးခြန္းေတြတက္လာရင္ ဘယ္လိုေတြေျဖမယ္.. ဘယ္လိုေတြ ေျပာမယ္ေပါ့။

တကယ္တမ္း စာတမ္းဖတ္ဖို႔ ႏွစ္ရက္အလိုမွာေတာ့ ဆရာမၾကီးက က်မကို အခန္းထဲေခၚျပီး က်မစာတမ္းကို မဖတ္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဌာနမွဴးပါေမာကၡေတြလည္း တေစာင္ မျဖစ္မေန ဖတ္ရမယ္လို႔ ထပ္ေျပာတဲ့အတြက္ သူလည္းတစ္ေစာင္ဖတ္ရေတာ့မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ စာတမ္းတေစာင္က “ပုဂံေခတ္မင္စာမ်ားမွ ျမန္မာစာအေရးအသားအဆင့္အတန္း”ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္မို႔ ပါ/ခ်ဳပ္က စိတ္၀င္စားလို႔ ေရြးလိုက္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ က်မစာတမ္းကို ျဖဳတ္လိုက္ရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မက တကယ္ပဲလို႔ ယံုပါတယ္။ ဒါနဲ႔.. “ကိစၥမရွိဘူးမမ.. က်မစာတမ္းေလးသာ ျပန္ေပးပါ။ က်မ တကၠသိုလ္သုေတသနဂ်ာနယ္ကို ေပးလိုက္မယ္..” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဌာနမွဴးက က်မစာတမ္း သူ႔အိမ္မွာ ရွိေၾကာင္း၊ ေနာက္ေန႔မွယူပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ သူ ျပန္မေပးလို႔ က်မ ေတာင္းတာ ၃ခါေျမာက္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ သူ႔အိမ္ကို လိုက္သြားပါတယ္။ သူက က်မစာတမ္းကို ဘယ္မွာ ထားမိမွန္းမသိလို႔ အားနာလိုက္တာတဲ့။ တကယ္ ဟုတ္ မဟုတ္.. သူပဲ သိမွာပါ။ (ခုေတာ့ အဲဒီဌာနမွဴးလည္း ပင္စင္ယူသြားပါျပီ)။ က်မဆီမွာေတာ့ ဖ်က္ရာျခစ္ရာေတြ ေပပြေနတဲ့ အၾကမ္းထည္သာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဘယ္ကိုမွလည္း မေပးျဖစ္ခဲ့ေတာ့ ပါဘူး။

(အဲဒီ စာတမ္းေရးခဲ့တဲ့ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ က်မ ျပည္ပထြက္လာျပီး ေနာက္ပိုင္း Radio Free Asia မွာ ပညာေရးက႑ အသံလႊင့္ေဆာင္းပါးေတြ ေရးတဲ့အခါမွာ အဲဒီစာတမ္းထဲက အခ်က္အလက္ ေတြ ျပန္ထည့္ႏိုင္တာပါပဲ)။ ဒါေတြကို က်မေျပာျပေနတာက က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာ ‘အခ်ိန္ကိုက္ အျဖစ္လုပ္’ တဲ့ကိစၥေတြသာ တြင္က်ယ္ေနတာကိုေျပာခ်င္တာပါ။

ေနာက္ေတာ့ ၂၀၀၀ ေမလ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေတြ စာစစ္တဲ့ ကိစၥေတြအျပီးမွာပဲ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္မယ္.. ပညာရည္ျမင့္မားမႈအႏွစ္၃၀စီမံကိန္းေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္မယ္ဆိုတာေတြ တရား၀င္ေျပာလာပါတယ္။ က်မတို႔ နိုင္ငံရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း စကားလံုးေတြကေတာ့ ေကာင္းေပ့ေပါ့။ စီမံကိန္းေတြကလည္း စာရြက္ေပၚမွာ ရွယ္ေပါ့..။ Our Vision ဆိုတဲ့ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးေတြနဲ႔။ အဲဒီဆိုင္းဘုတ္ေပၚက ဘယ္သူေရးမွန္းမသိတဲ့ ျမန္မာစာက ျမန္မာစာဆရာမေတြေတာင္ နေ၀တိမ္ေတာင္ျဖစ္ကုန္တာ.. ဘာကို ဆိုလိုမွန္း မသိ..။ ဆရာဆရာမေတြ ကြန္ပ်ဴတာတတ္ရမယ္တဲ့..။ သင္ထားပါ.. မသင္လို႔ မတတ္ရင္ ေနာက္မွာ ခ်န္ခဲ့ရမွာပဲ.. တဲ့။ က်မတို႔က သင္ဖို႔ ဘယ္သူစီစဥ္ေပးမွာလဲဆိုေတာ့ ကို္ယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္.. တဲ့။ ဘုရားေရ.. ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းက အတတ္ကို ၁ေသာင္းခြဲ.. က်မတို႔ တရား၀င္လစာက အဲဒီတုန္းကထိ ၁၇၀၀ပဲ ရေသးတာ။

ျပီးေတာ့ အစည္းေ၀းခန္းထဲမွာ ဆရာမၾကီးက ေျပာေသးတယ္။ ဘာတဲ့.. ေရဗူးေပါက္တာ မလိုခ်င္ဘူး.. ေရပါတာပဲ လိုခ်င္တယ္တဲ့။ က်မက ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္.. “မမ… အဲဒါ စစ္တပ္က ေရသယ္တဲ့ကိစၥမွာ ေျပာတဲ့ စကားျဖစ္မယ္... ပညာေရးထဲမွာေတာ့ အဲလို မရဘူးထင္တယ္..” လို႔။ သူက “မရဘူး.. ဒါ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမယ့္ ကိစၥေတြပဲ.. မလုပ္နိုင္တဲ့သူ က်န္ခဲ့” တဲ့။ ၾကည့္ပါဦး.. ပညာတတ္ ဆရာမၾကီးတေယာက္က သူ႔လက္ေအာက္က လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို ေျပာတာ။ လက္ေ၀ွ႔ၾကိဳး၀ိုင္းထဲ စိန္ေခၚတာက်ေနေရာေနာ္..။ ပညာမတတ္တဲ့သူေတြက အဲလိုေျပာတယ္ဆို ထားပါေတာ့။ (တကယ္ေတာ့ ဒါ့ထက္အမ်ားၾကီးဆိုးတဲ့ ဆရာဆရာမၾကီးေတြလည္း ရွိတာကို ေနာက္ပိုင္းမွာ က်မေျပာျပပါ့မယ္.. ဒါမွပဲ က်မ ဘာလို႔ ျမသီလာကို စြန္႔ခဲ့ရတယ္ဆိုတာက ေပၚလြင္ေတာ့မွာေလ)။

ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္မွာ ထူးျခားတာက ဆရာဆရာမအမ်ားစုက ေတာ္ၾကတာ.. ျပီးေတာ့ ဆရာဆရာမစိတ္ ရွိၾကတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အမ်ားစု ေတာ္ၾက လိမ္မာၾကတယ္။ ရန္ကုန္ေက်ာင္းေတြမွာ စာေမးပြဲမွာ စာခိုးခ်တဲ့ ျပႆနာေတြ.. အခန္းေစာင့္ဆရာမေတြက ေငြယူျပီး စာခိုးခ်တဲ့ေက်ာင္းသားကို လႊတ္ေပးတယ္ဆိုတာေတြ ၾကားေနရခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္က စံျပလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရေလာက္ေအာင္ စာခိုးခ်တဲ့သူေတြ နည္းတယ္။ ရွိရင္လည္း အေရးယူတယ္။ ကေလးေတြကလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကိဳးစားၾကတယ္။ ဆရာဆရာမေတြကလည္း ညီၾကတယ္။ စုန္းျပဴး အနည္းအက်ဥ္း ရွိေပမဲ့ အမ်ားစုက ေကာင္းေလေတာ့ အဲဒီတုန္းက ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ဟာ နာမည္ေကာင္း ထြက္တဲ့ ေက်ာင္းတခုေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ရဲ႕ဇူလိုင္လမွာေတာ့ ၁၉၉၆ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈအျပီးကတည္းက ပိတ္ထားခဲ့တဲ့ စာသင္ခန္းတံခါးေတြ ျပန္ဖြင့္လိုက္ျပန္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ ၂၀၀၀ ေက်ာင္းတံခါးေတြ ျပန္ဖြင့္တာရဲ႕ ေနာက္ကြယ္ မွာ ေက်ာင္းသားေတြ စာမတတ္ေရး.. ပညာေရးအဆင့္အတန္း နိမ့္က်ေရးနဲ႔ ပညာတတ္တန္ဖိုးေတြ နိမ့္က် သြားေစေရးအတြက္ ေနာက္ကြယ္ အစီအစဥ္ (Hidden Agenda)ေတြ ရွိေနခဲ့တာကို ဘယ္သူမွ မရိပ္မိၾကေသးပါဘူး။ က်မလို စစ္အစိုးရနဲ႔ပတ္သက္ရင္ မသကၤာစိတ္နဲ႔ အျမဲ ေစာင့္ၾကည့္တတ္တဲ့သူေတာင္မွပဲ သံသယ မရွိမိခဲ့ေသးပါဘူး။ က်မ ရိပ္မိတဲ့ အခ်ိန္က ၂ႏွစ္ေလာက္ ေနာက္က်ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ‘တိုင္းျပည္ဖ်က္ စီမံကိန္း’ ဆိုတာကလည္း စနစ္တက် စိမ့္၀င္ထိုးေဖာက္ျပီးမွ လုပ္တာပဲ မဟုတ္လားေလ။

+++++

ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးၾကတာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြတင္မဟုတ္.. က်မတို႔ ဆရာဆရာမေတြပါ.. စိတ္လက္ၾကည္ႏူးၾကရပါတယ္။ ပင္ပန္းတာကတပိုင္း.. ကိုယ့္ ပလက္ေဖာင္းေလးေပၚ ကိုယ္ျပန္ေရာက္ရတာက စိတ္ခ်မ္းသာစရာ..။ က်မဆို ဘ၀မွာ စာသင္ခံုေပၚ ရပ္ျပီး စာသင္ေနရမွ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္လို႔ကို ထင္တာေလ။ စာသင္ခန္းဟာ ကို္ယ္ျဖန္႔ေ၀ခ်င္သမွ်ေျပာခြင့္ရတဲ့ ေနရာေလး..။ ကိုယ္ေမြးခ်င္တဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြ ေမြးထုတ္ခြင့္ရတဲ့ ေနရာေလး.. ကိုယ္ေဟာခ်င္တဲ့ တရားေတြ ေဟာခြင့္ရတဲ့ ေနရာေလး… က်မ ဒါကို မက္ေမာတယ္။ ျပီးေတာ့ ျမန္မာစာဘာသာရပ္.. အထူးသျဖင့္ ကဗ်ာ စကားေျပစတဲ့ စာေပဘာသာရပ္ဟာ က်မ ႏွလံုးသားထဲကကို ျမတ္ႏိုးတဲ့ဘာသာရပ္မို႔ က်မဒါနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေျပာေနဆိုေနရတာကို သိပ္ေမြ႔ေလ်ာ္တာပါ။ ဆရာမျဖစ္ျပီး ေနာက္ပိုင္းကာလေတြထဲ က်မဘ၀ရဲ႕ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ေတြဟာ အဲဒီ ေမာ္လျမိဳင္ တကၠသိုလ္ကာလမွာလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ ရပါတယ္။

(ေမာ္လျမိဳင္မွာ စိတ္ခ်မ္းသာေနတာ)

အဲဒီေက်ာင္းျပန္အဖြင့္မွာမွ ရာေက်ာ္လည္း Chemistry Major ကို Final Year တက္ရတာေပါ့။ ကေလးတဘက္ အလုပ္တဘက္နဲ႔ေပါ့။ က်မက ရာေက်ာ္ရွက္ေနမွာ စိုးေနမိေသးတယ္။ မိန္းမက ဒီတကၠသိုလ္မွာပဲ ဆရာမ.. သူက ေက်ာင္းတက္ေနရတုန္း.. ပိုဆိုးတာက ေနတာကလည္း ေက်ာင္း၀င္းထဲေလ.. ။ ေျပာသာေျပာရတယ္.. အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း အိမ္ေထာင္ေတြ က်ကုန္ျပီ။ တခ်ိဳ႕လည္း ကေလးတဘက္နဲ႔ေပါ့။ က်မရဲ႕ ဘားအံတုန္းက တပည့္ေတြထဲမွာလည္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္ကို ေမာ္လျမိဳင္မွာ လာတက္သူေတြက တက္ၾကရတာေပါ့။ အဲဒီအခါ က်မစိတ္ထဲ က်မတပည့္တခ်ိဳ႕ က်မအေပၚ ရာေက်ာ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္တဲ့အေပၚ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္မွာ အရိုအေသတန္မွာေတြကိုလည္း ေတြးပူေနမိတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနမိပါ ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မတပည့္ေလးေတြကေရာ သူတို႔ရဲ႕ မိဘေတြကပါ က်မနဲ႔ ရာေက်ာ့္အေပၚ အခ်စ္မပ်က္.. အရိုေသမပ်က္.. အရင္ကအတိုင္း လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ရွိဆဲမို႔ က်မမွာ ေတာ္ေတာ္ အားတက္ရတာပါ။ ဒီေတာ့လည္း က်မအိမ္ကေလးက ဘားအံေကာလိပ္ မွာတုန္းကလိုပဲ တပည့္ေတြရဲ႕ စားအိမ္ေသာက္အိမ္ အပန္းေျဖစရာ အိမ္ကေလး ျဖစ္ေနျမဲေပါ့။

+++++

ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္က အခ်ိန္ေတြဟာ က်မအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို ေက်နပ္စရာေကာင္းခဲ့တဲ့ ဘ၀ေလးပါပဲ။ ဌာနမွာဆိုရင္လည္း က်မနဲ႔ စိတ္တူကိုယ္တူ ဆရာဆရာမေတြက အမ်ားစုေလ..။ က်မျဖင့္ အဲဒီတုန္းက က်မရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို သိပ္ခ်စ္တာပါပဲ။ ျပီးေတာ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႔ေလးနဲ႔ အနီး၀န္းက်င္ တ၀ိုက္ကလည္း က်မအတြက္ေတာ့ ခ်စ္စရာေတြခ်ည္း။ အခါၾကီး ရက္ၾကီးေတြ ဘာသာေရးအထိမ္းအမွတ္ေန႔ ေတြဆို ေတာင္၀ိုင္း ေတာင္ေပၚက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ အလွဴလုပ္။ ေနာက္ ေက်ာင္းေရွ႕က ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ အလွဴလုပ္။ က်မစိတ္ထဲ ေမာ္လျမိဳင္မွာပဲ ေနေတာ့မွာလို႔ကို ဆံုးျဖတ္လိုက္တဲ့အထိ… အဲဒီေျမမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔ခဲ့တာပါ။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာပဲ ရာေက်ာ္လည္း ေက်ာင္းျပီး.. ဘြဲ႔ရ..။ သမီးေလးလည္း ေတာက္ေတာက္ ေျပးျပီ။ တကယ့္ကို အပူပင္နည္းနည္း ေလာဘနည္းနည္း ေသာကနည္းနည္းအခ်ိန္ေတြ..။ သမီးေလးဓာတ္ပံုျမင္ျပီး ႏွစ္ဖက္အဖိုးအဖြားနဲ႔လည္း အဆင္ေတြေျပ။ က်မအေဖက ပိုက္ဆံ ၃သိန္းထုတ္ေပးလို႔ လယ္ကို အၾကီးအက်ယ္စိုက္မယ္လို႔ ေၾကြးေက်ာ္ျပီး ရာေက်ာ္က ရြာျပန္ဆင္းသြားပါတယ္။ က်မက သားၾကီးကို အေဖာ္လုပ္ျပီး သမီးေလးရယ္.. က်မကို ကူလုပ္တဲ့ အေဖာ္ေကာင္မေလးေတြရယ္နဲ႔ ေနခဲ့ေပါ့။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ တကယ္လည္း သားၾကီးကိုအေဖာ္လုပ္ရတာ။
(အဲဒီတုန္းက ကိုကိုၾကီးနဲ႔ ညီမေလး)

သားၾကီးက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘာမွမေၾကာက္တတ္။ တျခားကေလးေတြ ညဘက္ အိမ္ျပင္ေတာင္ မထြက္ရဲတဲ့ အရြယ္မွာ သားက က်မကို အျပင္ထြက္လည္း လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကိုင္ျပီး အေဖာ္လိုက္ေပးတာ။ ညမိုးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မွာ က်ဴရွင္က ျပန္ရင္လည္း ေတာအုပ္လို ေက်ာင္း၀င္းထဲ တေယာက္တည္း ျပန္လာရရွာတာ။ ခုထိလည္း အားေတာ့ ကိုးရသားပါ။ (ဆင္ေျခမ်ားတာက လြဲလို႔)။

(အေမနဲ႔ အေဖာ္လိုက္ေပးတဲ့ သားၾကီး)

တကယ္ေတာ့ ရာေက်ာ္က သူ႔အေသြးအသားထဲကကို လယ္လုပ္ရတာကို ေပ်ာ္တာ.. လယ္ကိုခ်စ္တာမို႔ ဒါပဲ လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔သာပါ။ ျပီးေတာ့ ရာေက်ာ္က လယ္လုပ္ျပီဆိုရင္ အလုပ္သမားေတြ ငွားထားေပမဲ့ စိတ္တိုင္းမက်တာနဲ႔ သူကိုယ္တိုင္ ဆင္းဆင္းလုပ္တာေၾကာင့္ ပင္ပန္းလြန္း လို႔ က်မက သိပ္မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး။ သူက ကန္သင္းေပါက္လည္း ကိုယ္တိုင္လုပ္ရမွ.. စက္ေမာင္းလည္း ကိုယ္တိုင္လုပ္ရမွဆိုေတာ့.. လိုအပ္တာထက္ ပင္ပန္းတယ္လို႔ က်မက ထင္တာေလ။ က်မကေတာ့ ရန္ကုန္မွာ အေဖက ခရီးသြားကားေတြ ေထာင္ထားတာမို႔ အေဖ့ကားေတြ ေမာင္းေပးတာမ်ိဳး.. ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လိုက္ေပးတာမ်ိဳးကို လုပ္ေစခ်င္တာ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဖကလည္း သူ႔ကို ခ်စ္ေနျပီေလ။ ဒါေပမဲ့ သူက ရန္ကုန္မွာ မေပ်ာ္ဘူး။ လယ္ပဲ ျပန္လုပ္ခ်င္ေနတာ..။ ေနာက္ေတာ့ က်မအေဖကလည္း သူလယ္လုပ္ခ်င္တာကို အားေပးပါတယ္။ ရာေက်ာ့္အေဖဆိုရင္လည္း ေရဆင္းက ေက်ာင္းျပီးထားတာကို ကိုယ့္လယ္ပဲ ေခတ္မီနည္းစနစ္ေတြနဲ႔ ျပန္လုပ္မယ္လို႔ ေၾကြးေက်ာ္ျပီး တကယ္ ၾကိဳးစားပမ္းစား လုပ္ေနတာ။ ဒါကိုပဲ ရာေက်ာ့္အေမ ေက်ာင္းဆရာမၾကီးက သေဘာက် ေက်နပ္ေနတာဆိုေတာ့ က်မလည္း ရာေက်ာ့္ကို အားေပးရ ေတာ့တာပါပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ စစ္အစိုးရကလည္း စပါးျပီးစပါးေတြ.. တႏွစ္သံုးသီးစီမံကိန္းဆိုတာေတြ လုပ္ေနျပီ။ က်မတို႔ လယ္ကလည္း ေႏြစပါးဆို အထြက္ေကာင္းေလေတာ့ ရာေက်ာ္က ပံုေအာျပီး လုပ္ေတာ့တာေပါ့။ အစိုးရက ေရသြင္းတဲ့အခါ စက္ေမာင္းဖို႔ ဆီလည္း အလံုအေလာက္ ေပးမယ္ဆိုတာကိုး။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဒီအစိုးရဆိုသူမ်ားရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း အစပိုင္းမွာသာ စက္ဆီလည္းေပး.. ေထာက္ပံ့စရာရွိတာေထာက္ပံ့.. ေျမၾသဇာ ပိုးသတ္ေဆးကအစ ေပးပါမယ္ ဆိုတာေတြ ေၾကျငာျပီး တကယ္လိုျပီဆိုတဲ့ အခ်ိန္လည္း က်ေရာ ဘာမွမရေတာ့ပါဘူး။ လယ္သမားေတြကေတာ့ အလုပ္က စေနျပီ.. ခရီးေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေရာက္ေနျပီဆိုေတာ့့ ျဖစ္ေအာင္ပဲ ဆက္လုပ္ရေတာ့တာေပါ့။ လိုသမွ် အျပင္ကေန ၀ယ္ျဖည့္ေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကရင္ျပည္နယ္ မြန္ျပည္နယ္မွာ လယ္လုပ္မယ့္သူ အင္မတန္ရွားေနခ်ိန္ပါ။ လူငယ္ လူလတ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက နီးစပ္ရာ ထိုင္းႏို္င္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္ျပီး အဆင္ေျပၾကတာမို႔ ရြာမွာ လယ္လုပ္မယ့္သူ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ အလုပ္သမားေတြ ေစ်းေကာင္းပါတယ္။ ဆိုေတာ့ လယ္လုပ္ရတာ အရင္းအႏွီး အမ်ားၾကီး ပိုစိုက္လာရပါတယ္။

ဒီၾကားထဲ ကရင္ျပည္နယ္ဘက္ဆီမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက အလြန္အကၽြံသစ္ခုတ္မႈေတြ ရွိတာရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္.. အဲဒီ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ထဲမွာ အခ်ိန္မတန္ဘဲ မိုးၾကီးတာ.. ေရတက္တာေတြ ျဖစ္လာတာမို႔ စပါးေတြ သီးႏွံေတြ ပ်က္တဲ့ အေလ့အက်င့္ ျဖစ္လာေနပါတယ္။ က်မတို႔လည္း အရင္းေတာင္ အျပည့္ျပန္မရ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါေတာင္ ကိုယ္ပိုင္လယ္မို႔ပါ။ အငွားလုပ္ရတဲ့ လယ္သာဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡၾကီးမယ့္ကိန္း။ တကယ္လို႔ အစိုးရကသာ သူတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္း လယ္လုပ္သူေတြအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေထာက္ပံ့တာေတြ.. ပံ့ပိုးတာေတြ ရွိခဲ့ရင္ေတာ့လည္း က်မတို႔ အရႈံးကလည္း အဲေလာက္မ်ားဖို႔ မရွိပါဘူး။ ပိုဆိုးတာကေတာ့ ထြက္တဲ့စပါး အစိုးရကို သြင္းရမယ္လုိ႔ သတ္မွတ္လိုက္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ေစ်းေကာင္း မရတာေရာ.. အရင္းအႏွီးမ်ားတာေၾကာင့္ေရာ.. အဲဒီႏွစ္မွာ မြန္ျပည္နယ္.. ကရင္ျပည္နယ္ တေက်ာက လယ္သမားေတြ ေတာ္ေတာ္ အထိနာၾကပါတယ္။ က်မတို႔လည္း အပါအ၀င္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ အလြယ္တကူနဲ႔ေတာ့ လက္မေလွ်ာ့ၾကပါဘူး။ ေနာက္ တႏွစ္မွာ မိုးစပါးေရာ ေႏြစပါးေရာ ထပ္လုပ္ၾကေသးတာပါ။ ဒါေပမဲ့လည္း အဲဒီေနာက္မွာလည္း ေရၾကီးတယ္.. မိုးေစာတယ္။ အစိုးရက အတင္းအဓမၼ စပါး၀ယ္တယ္.. ေစ်းႏွိမ္တယ္။ ဆိုေတာ့့ မထူးဇာတ္ေတြပဲဆိုပါေတာ့။

အဓိက စိတ္ပ်က္လာတာကေတာ့ ကိုယ့္လယ္ကိုယ္စိုက္လုပ္ရျပီး အစိုးရက အဓမၼ ေစ်းႏွိမ္ ၀ယ္တာ တဲ့ ကိစၥကိုပါပဲ။ သိပ္ကို မတရားလြန္းတာမို႔ ေနာက္ဆံုး က်မတို႔ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ လယ္လုပ္ဖို႔ကို စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း က်မကို “လယ္မလုပ္ေတာ့ဘူးလား” လို႔ ေမးၾကရင္ က်မေျဖေနက် စကားရွိပါတယ္။ “မလုပ္ေတာ့ဘူး.. က်မတို႔လယ္က ေရႊထြက္လို႔”.. ဆိုတာပါ။ တကယ္လည္း က်မမွာရွိသမွ် စုေဆာင္းထားသမွ် ေရႊတိုေရႊစပါမက်န္ အကုန္ထြက္သြားတာေလ။ ရာေက်ာ္လည္း အဲဒီေတာ့မွပဲ သူ႔လယ္ကို စိတ္ျပတ္ သြားေတာ့တာ။ မျပတ္လည္း မရေတာ့ဘူးေလ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကရင္ျပည္နယ္ မြန္ျပည္နယ္ဘက္မွာ တစတစနဲ႔ လယ္ပိုင္ရွင္ေတြက သူတို႔လယ္ေတြကို ပစ္ထားလိုက္ၾက ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီေတာ့လည္း အစိုးရမင္းမ်ားက လယ္ရွိလ်က္နဲ႔ မလုပ္ရင္ သိမ္းမယ္လို႔ အမိန္႔ထုတ္ပါတယ္။ လယ္သမားေတြမွာေတာ့ ဆုပ္လည္းစူး စားလည္းရူးေပါ့။ ရာေက်ာ့္မိဘေတြကေတာ့ သိမ္းလည္း သိမ္းေပါ့.. လုပ္မယ့္သူမွမရွိတာလို႔ ခပ္ေအးေအးပဲ ေျပာပါတယ္။ အခ်ိန္ျပည့္ စိတ္ဒုကၡေရာက္ေနရမွာကိုေတာ့ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး… တသက္လံုး ပိုင္ခဲ့တဲ့ လယ္ေတြကိုပဲ အဆံုးရႈံးခံလိုက္ေတာ့မယ္… တဲ့။ ခုေတာ့ ဘယ္လို ေနတယ္ မသိပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ လယ္ကို ကၽြမ္းက်င္ျပီး လယ္ပိုင္ေတြလည္း ရွိၾကတဲ့သူေတြကေတာ့ လယ္ပဲ လုပ္ခ်င္တာပါ။ သူ႔လယ္မွာ သူပဲ အရွင္သခင္ေလ..။ ဘယ္ေလာက္ အရသာရွိလိုက္လဲ..။ ကိုယ့္လက္နဲ႔ ကိုယ့္ေခၽြးနဲ႔ စိုက္ထားတဲ့ လယ္ေတြက စပါးပင္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္လာတာ.. ၀င္းမွည့္လာတာ.. ရိတ္သိမ္းခ်ိန္တန္လာတာေတြကို တေန႔တေန႔ ၾကည့္ေနရတာ သိပ္ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းတာပါ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီကရတဲ့ စပါးကို ဆန္ျဖစ္တဲ့အထိ ကိုယ္တိုင္လုပ္ရ.. ထမင္းျဖစ္တဲ့အထိ ခ်က္ရတာ..။ သိပ္ သေဘာက်စရာ ေကာင္းတာပါ။ ပင္ပန္းေပမဲ့ စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္..။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္လယ္က ထြက္တဲ့စပါးမွ ကိုယ္မစားရ.. ၀မ္းစာစပါးေတာင္မခ်န္ရဘဲ အစိုးရကို သတ္မွတ္တင္းေရ ျပည့္မီေအာင္ ျဖည့္ေရာင္းေနၾကရေတာ့ လယ္သမားေတြ လယ္လုပ္ရတာမွာ ဘာ အက်ိဳးအျမတ္မွ မရွိတဲ့အျပင္ စိုက္ထုတ္ရတဲ့ စိတ္အင္အား လူအင္အားေတြပါ ျပဳန္းတီးကုန္တာပါ။

+++++

၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ထဲမွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအရ အဲလို စိတ္ပ်က္စရာေတြ ၾကံဳခဲ့ရေပမဲ့ ေက်ာင္းေတြဖြင့္ခ်ိန္မို႔ စာသင္ေနရတဲ့ က်မက အဲဒီ ျပႆနာေတြ အခက္အခဲေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အရင္ကေလာက္ ေသာက မဖိစီးေတာ့ပါဘူး။ က်မရဲ႕ ဆရာမသက္တမ္း တေလွ်ာက္မွာ ေမာ္လျမိဳင္မွာ ဆရာမျဖစ္ရတဲ့အခ်ိန္ကို ေက်နပ္ရတာ ေနာက္တမ်ိဳးကေတာ့ အင္မတန္ စာသင္လို႔ေကာင္းတာပါ။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အသက္အရြယ္ ရလာခ်ိန္…။ စာသင္ဖို႔ ကိုယ္ပိုင္၀မ္းစာကလည္း အေတာ္အတန္ အားေကာင္းလာတာမို႔ေရာ.. ေမာ္လျမိဳင္ တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ လိမၼာာနာယူမႈေၾကာင့္ေရာ... ပါပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ထဲမွာပဲ က်မ ကထိကအျဖစ္ ရာထူးတက္သြားတာမို႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔ လုပ္ႏိုင္ေျခလည္း ပိုမ်ားလာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မဟာ၀ိဇာတန္းကို က်မ သင္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ေတြ သင္ရိုးေတြ ေရြးခ်ယ္လို႔ ရတာပါပဲ။ ေနာက္ သင္ၾကားနည္းကိုလည္း ေက်ာင္းသားေတြ ဦးေဆာင္ ေဆြးေႏြးေစတာမ်ိဳး ေလ့က်င့္ေပးႏိုင္လာပါတယ္။ ပါေမာကၡ ဆရာမၾကီးလည္း က်မရဲ႕ တကယ့္သေဘာထားနဲ႔ စရိုက္သဘာ၀ကို အေတာ္အတန္ သိသြားတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ရွိသြားတာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမဲ့ ဘာျပႆနာမွ ထူးထူးေထြေထြ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ က်မတို႔ ဆရာ ဆရာမေတြကလည္း ညီေပတာကိုး။ (အဲဒီတုန္းကတည္းက က်မမွာ ယံုၾကည္စိတ္တခု စြဲခဲ့ပါတယ္။ အမွန္တရားကအားေကာင္းရင္ အမွားက အလိုလို အားနည္းျငိမ္၀ပ္သြားတယ္…ဆိုတဲ့ အယူအဆပါ)။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြထဲမွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး စာေလးသင္ျပီး ေနေပ်ာ္ေနတဲ့ က်မကို လႈပ္ႏိႈးလိုက္တာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ရဲ႕ “အမ်ိဳးသားပညာရည္ျမင့္မားမႈ ႏွစ္၃၀စီမံကိန္း” ဆိုတာၾကီးေပါ့။ အဲဒီစီမံကိန္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာေတြကို ေသခ်ာေျပာျပမွပဲ ျမသီလာရဲ႕ သမိုင္းနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ က်မ တာ၀န္ေက်တယ္ရယ္လို႔ လိပ္ျပာသန္႔ႏိုင္မွာပါ။

+++++

Feb 14, 2009

Valentine's Day... တဲ့။



အခ်စ္ဆိုတာကို အက်ယ္မခ်ဲ႕ျဖစ္ေတာ့တာၾကာျပီ။
အခ်စ္ဆိုတာ ဘ၀ေတြမွာ မရွိမျဖစ္ဆိုတာကို လက္ခံေပမဲ့ အသက္အရြယ္နဲ႔ အခ်ိန္ကာလအရ... ျပီးေတာ့ ေခတ္အေျခအေနအရ… အခ်စ္ဆိုတဲ့ အခန္းက႑က က်မ၀န္းက်င္မွာ မွိန္ေဖ်ာ့ခဲ့ျပီ။

တကယ္ေတာ့ က်မက အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အႏုပညာေတြကိုသာ သိသိသာသာ ႏွစ္သက္တတ္တဲ့သူပါ။ ကိုယ္တိုင္လည္း အခ်စ္၀တၳဳေတြ အခ်စ္ကဗ်ာေတြသာ ေရးလိုသူ..။ ခု ထိ ေလးျဖဴနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္ရဲ႕ ‘စာမ်က္ႏွာ၁၅’ကို ရင္ခုန္တတ္တုန္း.. ခုလည္း Valentine Day ဆိုေတာ့ တခ်ိန္က တမက္တေမာ ၾကိဳက္ခဲ့ရဖူးတဲ့ (ေကေအတီစီစဥ္တဲ့) ခ်စ္သူမ်ားေန႔အမွတ္တရသီခ်င္းေတြကို ျပန္သတိရေနမိတယ္။ ျပီးေတာ့ ျဖဴစင္ခဲ့တဲ့ ႏုပ်ိဳစဥ္အရြယ္က အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ သတိရမိပါတယ္..။ လူတိုင္း ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတဲ့ အခ်စ္ဆိုတာ ကိုေတာ့ ပစ္ပယ္လို႔ မရႏိုင္ဘူးေလ..။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. တကယ့္အခ်စ္ဆိုတာက အင္မတန္ ျငိမ္းခ်မ္းႏူးညံ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ဆိုေတာ့ ခ်စ္ၾကသူေတြရဲ႕ေန႔ဆိုတာကို အသိအမွတ္ေတာ့ ျပဳသင့္ပါတယ္ေလ။

ကဗ်ာဆရာ ‘သစ္ေကာင္းအိမ္’က သူသိပ္ၾကိဳက္တဲ့ အခ်စ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ က်မဘေလာ့မွာ တင္ဖို႔တဲ့ လွမ္းပို႔ပါတယ္။ က်မကလည္း ကိုယ္တိုင္ ကဗ်ာတစမွမေရးႏိုင္ေလေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ကိုယ့္ဆီရွိတဲ့ အခ်စ္ကဗ်ာလို႔ ယူဆထားတဲ့ ကဗ်ာတခ်ိုဳ႕ တင္ေပးဖို႔ပဲ စဥ္းစားျဖစ္ပါတယ္။ က်မၾကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာေလးေတြမို႔ စာဖတ္သူေတြလည္း ၾကိဳက္မယ္လို႔ ယံုပါတယ္။ 

"ဒီတခါနကၡတ္စုံရင္ေတာ့
ျပန္ဆုံၾကရေအာင္....ေဒလီယာ"

ျပန္ေသာက္မိတဲ့စီးကရက္ေတြကလည္း
ငယ္ငယ္တုန္းက
စီးကရက္ေတြမဟုတ္ေတာ့ဘူး

ျပန္ထုိင္မိတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ေတြကလည္း
ငယ္ငယ္တုန္းက
လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ေတြမဟုတ္ေတာ့ဘူး

ျပန္နားေထာင္မိတဲ့သီခ်င္းေတြကလည္း
ငယ္ငယ္တုန္းက
သီခ်င္းေတြမဟုတ္ေတာ့ဘူး

ျပန္ေပါင္းမိတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း
ငယ္ငယ္တုန္းက
သူငယ္ခ်င္းေတြမဟုတ္ေတာ့ဘူး

ျပန္ေရာက္ခဲ့တဲ့ငါျမဳိ႕ေလးဟာလည္း
ငယ္ငယ္တုန္းက ငါ့ျမဳိ႕ေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး

ငယ္ငယ္က“မာရီလင္မြန္ရုိး..” ကေတာ့
“မာရီလင္မြန္ရုိး....” အတုိင္းလွပဆဲ

တုိ႔အတူလြႊတ္ဖူးတဲ့စကၠဴေလွေလးေတြက
စမ္းေခ်ာင္းေလးအတုိင္းေမ်ာပါဆဲ

တုိ႔ေက်ာင္းေရွ႕လမ္းမွာ
စိန္ပန္းပြင့္ေတြကလည္း
ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ ေၾကြဆဲပဲ

ႏွင္းဆီလုိခ်ဳိအီတဲ့ မင္းကုိယ္သင္းရနံေတြက
ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကာလကုိျဖတ္သန္း
ေသာင္ရင္းျမစ္တဖက္ကမ္းထိေမႊးပ်ံဆဲ

ပ၀ါတကမ္းလက္တလွမ္း
ေန႔စြဲေတြဟာလည္း
တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ
အရင္ကအတုိင္းရွိေနဆဲ

မေျဖာင့္တန္းတဲ့
ငါေလွ်ာက္ေနက်လမ္းေတြလုိ
တုိ႔သူငယ္ခ်င္း“ င၀န္္” ဟာလည္း
ေကြ႔ေကာက္ဆဲ

ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ “ေဒလီယာ..”
ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ ကမၻာေျမၾကီး
ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ ကိုယ့္ရဲ႕အလြမ္းမ်ား

ေရစီးၾကမ္းတဲ့ျမစ္ကိုဆန္လုိ႔
လူသားရဲ႕၀ိညာဥ္မြန္ဟာ
ေခတ္ေတြကုိ
အခ်စ္ေတြနဲ႕ထမ္းပုိးသယ္ေဆာင္လုိ႔ပါလား

အေရွ႕ဆီမွာ
ေရာင္နီလာေတာ့မယ္ “ေဒလီယာ…”။ ။

သစ္ေကာင္းအိမ္
(ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၅)


လက္ေဆာင္

ကံ့ေကာ္ပန္းေတြနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႔ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြဟာ
သူ႔ကို ရည္စူးခဲ့တာပါ။
ကြၽန္ေတာ္ပ်ံသန္းဖို႔ ေကာင္းကင္တစ္ခု
သူ႔မ်က္၀န္းကေနရတယ္။
သန္႔စင္ၿပီးလွပတဲ့ အိပ္မက္ေလးတစ္ခု
သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ေပးခဲ့တယ္။
သူ႔ရဲ႔ရနံ႔ေတြကို သယ္ေဆာင္လာတဲ့
အျပာေရာင္ လက္ကိုင္ပု၀ါေလးတစ္ထည္က
ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခြၽးသိပ္ယုယခဲ့ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔အေပၚ အၿမဲတမ္းဖိစီးေနတဲ႔
အေမွာင္ေခတ္ထဲက ရတတ္သမွ်အလင္းေရာင္
အေကာင္းဆုံး လက္ေဆာင္အျဖစ္
သူ႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေပးတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ သူ႔ကိုရတယ္။
သစ္ရြက္ေလးတစ္ရြက္
လႈပ္ခတ္တာကအစ
အဓိပၸာယ္ ရွိခဲ့ပါတယ္။

တင္မင္းထက္

အနားသတ္မ်ဥ္း

မိုးေခါင္ေရရွား ရပ္၀န္းထဲ
စိတ္ကူးလွလွေလးေတြ လင္းလဲ႔ည
ၾကယ္ပြင့္ေတြဆီ ခိုးနမ္းမိခဲ႔။

ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ႔
ကၽြန္ေတာ့ အိုေအစစ္ေလး
အခုဆို
ေပ်ာ္ေနေရာေပါ့.........။

ရင္ခုန္သံ အစြန္းဘက္
ေျမပံုအၫႊန္းတစ္၀က္နဲ႔
ဇာတ္လမ္းဆက္သူဟာ
ဘယ္သူလဲ ေမးရင္
တစ္ဘ၀စာ တမ္းတမိသူ
ကၽြန္ေတာ့ အျပစ္ပါ။

မေဆြးခ်င္ဘူး......
ဒါေပမယ့္
လြမ္းမိတယ္။ ။
ေနဆူးသစ္

"မျပီးျပတ္ေသးေသာ႐ိုက္ကြင္းေပၚမွာ"

ခုထိ ေရခဲ မကြဲေသးဘူး
ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ ေရာက္ေတာ႔မလား
သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ေတြ ခါးသက္ေနခဲ႔တာ
ဖန္ခြက္က ေခြၽးဥေတြ ေအာက္ခံျပားေပၚ စီးအိုင္ေန
ေရခဲက မကြဲေသးဘူး
တစ္ဖက္စြန္းမွာ တစ္ေယာက္က
သူ႔ရဲ႔ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ေတြကို စေတးရ
ႏိုင္သူအကုန္ရ မ်က္ႏွာက်နဲ႔ ဟိုလူက စားပြဲေပၚ တံေတာင္ဆစ္ေကြးေထာက္လို႔
]ကတ္}

အလင္းအေမွာင္ကို မၾကိဳက္ဘူး
အေမွာင္ရိွလို႔ အလင္းက ထင္းရတယ္ဆိုေပမယ္႔ အေမွာင္မ်ားလြန္းတယ္
မီးထိုးမွန္ေထာင္ေတြကလည္း မရိွလို႔ လုပ္စားတယ္ဆိုတဲ႔ အစားမ်ိဳးေတြက မ်ားမ်ား
ဒီဆင္းန္က အဆင္ကို မေျပႏိုင္ခဲ႔
သတင္းကၾကီးေတာ႔ မီဒီယာေတြ ႐ိုက္ကြင္းကို ေထာက္လွမ္းၾက
တကယ္က်ေတာ႔လည္း ၾကည္႔က်က္ေရးလိုက္ၾကတာပါ
အဲဒီအသံေတြက ႐ိုက္ကြင္းကို လာလာမွန္တယ္
ဒါနဲ႔ပဲ ေရခဲက မကြဲေသးဘူး
ေၾကကြဲစရာအေကာင္းဆံုး ဇာတ္လမ္းျဖစ္တယ္
ေၾကကြဲစရာအေကာင္းဆံုး ျပကြက္ျဖစ္တယ္
ေၾကကြဲစရာအေကာင္းဆံုး အမူအရာျဖစ္တယ္
ေၾကကြဲစရာေတြက ရွက္စရာျဖစ္ရတာ ဇာတ္အနာဆံုး
အမ်ားၾကိဳက္႐ုပ္ရွင္ေတြမွာ ေပ်ာ္စရာဇာတ္သိမ္းေတြနဲ႔
သီခ်င္းဆိုခန္းေတြနဲ႔
ခမ္းနားတဲ႔ ဆက္တင္ေတြနဲ႔
ေတာက္ပျပိဳးျပက္ အ၀တ္အစားေတြနဲ႔
ႏုနယ္လွပ မိန္းမေတြနဲ႔
ဒီဇာတ္ကားမွာ ေအးစက္တဲ႔စားပြဲတစ္လံုးက အဓိကပဲ
သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ႏွစ္ခြက္ကို တိတိက်က် ထားသိုေနရာခ်ထားတယ္
အင္း၊ ဇာတ္ေဆာင္ ႏွစ္ေယာက္ပါတယ္လို႔လည္း ဆိုရမယ္
ေရခဲ မကြဲေသးဘူး၊ ၾကည္႔ရတာ
ခင္ဗ်ားလည္း ေခြၽးပ်ံေနမွာပါပဲ။

ေမာင္လင္းရိပ္
( ပိေတာက္ပြင္႔သစ္၊ အမွတ္ ၂၁ ၊ ၂၀၀၈ ဒီဇင္ဘာလ )

တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ဘ၀ေတြ… ဇာတ္ေဆာင္ႏွစ္ေယာက္အနည္းဆံုးပါေနေပမဲ့ ခုထိ မျပီးျပတ္ႏိုင္ၾကေသး။ အနည္းဆံုး Valentine Day ေတြမွာ ခ်စ္သူေတြ ေၾကကြဲမေနၾကရဖို႔ အတြက္ဆိုရင္္ တကယ့္ဘ၀ထဲက ဇာတ္၀င္ခန္းေတြ လွေနဖို႔ေတာ့ လိုမယ္..။


Feb 13, 2009

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔(ျမန္မာႏိုင္ငံကေလးမ်ားေန႔)

ဒီ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာ က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဂုဏ္ေဆာင္ေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဗိသုကာ ကုလသမဂၢရဲ႕ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပန္းတေနာ္ဦးသန္႔၊ ပညာရွိစာဆို ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္၊ သတင္းစာ ဆရာ၊ ၀တၳဳေရးဆရာႀကီး ေမာင္ထင္တို႔ရဲ႕ ႏွစ္၁၀၀ေျမာက္ေမြးေန႔ေတြ ၾကံဳၾကိဳက္ပါတယ္။ ခု ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၃ရက္ေန႔ကေတာ့ က်မတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသာ သက္ရွိထင္ရွားရွိမယ္ဆိုရင္ အသက္ ၉၄ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ေမြးေန႔ေပါ့။ ျမန္မာျပည္က မ်ိဳးဆက္သစ္ကေလးေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို ႏို္င္ငံ့သားေကာင္းပီသေစလိုစိတ္ရွိေစဖို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ကို ျမန္မာႏို္င္ငံရဲ႕ကေလးမ်ားေန႔လို႔ သတ္မွတ္တာဟာ သိပ္သင့္ေတာ္တယ္လို႔ က်မ အျမဲမွတ္ယူခဲ့တာ။ ခုေတာ့ က်မတို႔နိုင္ငံမွာ ကေလးေတြ လူငယ္ေတြက ဗိုလိခ်ဳပ္ကို ေမ့ေတ့ေတ့ေတာင္ ျဖစ္ေနၾကျပီတဲ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔အစား ေဖေဖာ္၀ါရီ၁၄ရက္ေန႔ Valentine Day ဆိုတာကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနၾကေတာ့သတဲ့။

မႏွစ္ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို လြမ္းတဲ့ post ေလး ဒီမွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ က်မတို႔ တိုင္းျပည္အတြက္ အေရးပါခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းကို မေမ့မေလ်ာ့ေစခ်င္တာ.. သူ႔ကို အတုယူလို႔ ႏိုင္ငံ့ေကာင္းရာ ေကာင္းေၾကာင္းအတြက္ တတ္စြမ္းသေလာက္ သယ္ပိုးဖို႔ သတိခ်ပ္မိၾကေစခ်င္တာပါပဲ..။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဂုဏ္ရည္ကို အဓြန္႔ရွည္ေစခ်င္တာပါပဲ..။

ကဗ်ာဆရာ သစ္ေကာင္းအိမ္ကေတာ့ ဒီကေန႔မွာ ကဗ်ာတပုဒ္ေရးပါတယ္…။

ေအာင္ဆန္း

အေမ့ အိပ္ရာ၀င္ပုံျပင္ထဲက
က်ေနာ့ရဲ႕ေရာ္ဘင္ဟု
အမွန္တရားအားလုံးရဲ႕ေသနာပတိ
ရုပ္တုထုကိုးကြယ္ရမယ့္
ငါတုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕တဆူေသာဘုရား
၀ိမုတၱိတရားဦးကုိေဟာဖို႔
ဥရုေ၀လေတာကို သူလာခဲ့တယ္။ ။
(သစ္ေကာင္းအိမ္)

က်မကေတာ့ ျမန္မာႏို္င္ငံသားမွန္ရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အနည္းဆံုး မွတ္မိသတိရ ေစခ်င္တဲ့ ကဗ်ာရိုးရိုးေလးကိုပဲ ျပန္တင္ေပးခ်င္ပါတယ္။

Feb 12, 2009

ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၃၂)

၁၉၉၈ ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာလလယ္ေလာက္မွာပဲ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ကို ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္အမိန္႔စာ ထြက္လာပါတယ္။ က်မခမ်ာ အီကိုမွာေပ်ာ္တဲ့ၾကားက ေနာက္တေနရာကို ေျပာင္းရဦးေတာ့ မွာေလ..။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ဟာလည္း က်မ ခ်စ္တဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုပဲမို႔ စိတ္ထဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပါပဲ…။ ေသခ်ာတာက ရန္ကုန္မွာလိုေတာ့ က်မ စိတ္ညစ္ပင္ပန္းရမွာ မဟုတ္တာပါပဲ..။ နယ္တကၠသိုလ္ေလးမွာ ေနစရာ အိမ္ခန္းကေလး ရျပီဆိုရင္ က်န္တာကို မပူေတာ့။ က်မ ရာေက်ာ့္ကို ယံုတယ္..။ သူ က်မကို ေသခ်ာေပါက္ လုပ္ကိုင္ေကၽြးႏိုင္မွာေလ။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘ၀အစမွာ ေျခဖ၀ါး လက္ဖ၀ါးခ်ည္းပဲ… ဆိုသလို၊ ဒါ့အျပင္ အပိုပိုင္ဆိုင္မႈဆိုလို႔ သားတေယာက္သာ ရွိရံုနဲ႔ ျပည့္စံုေနခဲ့ၾကတာ…။

ဇန္န၀ါရီလဆိုေတာ့ ႏွစ္တန္းေက်ာင္းသား သားက စာေမးပြဲနီးေနျပီမို႔ ပုဂံျခံ၀င္းထဲက အဖြားအိမ္မွာ သူ႔အေဖနဲ႔ တူတူ တလွည့္ခဏေနခဲ့ဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။ သားစာေမးပြဲျပီးရင္ ေမေမလာေခၚမယ္ေပါ့..။ သားက အေမစီစဥ္တာ ကို မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားနဲ႔ လက္ခံရွာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ခမ်ာက TTC မွာပဲ ေက်ာင္းတက္ခ်င္ရွာတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အေမနဲ႔သား တူတူေနရဖို႔။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ ထဲမွာက တခါတေလေတာ့ နယ္ကေက်ာင္းေတြကေတာင္ ကေလးေတြအတြက္ ပိုေကာင္းေနတတ္တာပါ..။ က်မတို႔လို ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္တဲ့ မိဘေတြရဲ႕ သားကေလးအဖို႔ေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ေက်ာင္းေတြကေတာင္ ကေလးကို ပိုစိတ္ဆင္းရဲေစႏိုင္မယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၉၉ ဇန္န၀ါရီလမွာေတာ့ က်မတို႔ ေမာ္လျမိဳင္ဆီကို ထြက္္ခဲ့ၾကရျပန္ပါျပီ္။ ဒီတၾကိမ္မွာလည္း စိတ္ထဲ တက္ၾကြဖ်တ္လတ္ေနတဲ့ အားသစ္ အင္သစ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အသစ္ေတြနဲ႔ေပါ့…။
အဆံုးအထိ သူတို႔ရဲရင့္ၾက
အဆံုးအထိ သူတို႔ယံုၾကည္စိတ္ျပင္းပ်ၾက
အဆံုးအထိ သူတို႔ထပ္တူထပ္မွ်ျဖစ္ၾက
မ်က္ႏွာရဲ႕ အစြန္းတေနရာမွာ တြယ္ကပ္သြားၾကတဲ့
မ်က္ရည္ႏွစ္စက္လိုပဲ။
Zbigniew Herbert (ေမာင္သစ္မင္း ဘာသာျပန္)
+++++

က်မက ျမိဳ႕ကေလးေတြကို ခ်စ္တဲ့ေနရာမွာ ေလ ေျမ ရနံ႔ေတြကအစ ခ်စ္တာပါ..။ မုတၱမဘက္ကမ္းကေန ေမာ္လျမိဳင္ဘက္ကမ္းဆီကူးဖို႔ သေဘၤာစီးကတည္းက စျပီး စိတ္ခ်မ္းသာေတာ့တာ…။ အဲဒီ ညွီအဲ့အဲ့ ျမစ္ေရနံ႔ရယ္… ျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလေႏြးေႏြးရယ္… သေဘၤာေနာက္ကို လိုက္လာတတ္တဲ့ စင္ေရာ္ေတြရယ္.. ၾကည္ႏူးစရာ ေခါင္းေဆးကၽြန္းရယ္…

(ဒီေနရာက ပံုပါ)

ေနာက္ေတာ့ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ က်ိဳက္သလႅာန္ဘုရားရယ္….. ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရမယ့္ ျမင္ကြင္းေတြနဲ႔ က်မခ်စ္လက္စရွိတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာ.. က်မ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ေနျဖစ္ဦးမလဲ..။ တသက္လံုးဆိုလည္း ေနႏိုင္မယ္လို႔ ထင္တာပါပဲ။

တကယ္တမ္းေမာ္လျမိဳင္ေရာက္ေတာ့ ပစၥည္းပစၥယေတြကို အိမ္ေထာင္သည္၀င္းထဲမွာ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဆရာတေယာက္အိမ္မွာ ခဏထားျပီး က်မက ဌာနဘက္ သတင္းပို႔ဖို႔ သြားရပါတယ္။ က်မ သိထားသေလာက္က အိမ္ခန္းေနရာ တန္းေပးမွာေလ။ အိမ္ေထာင္သည္၀င္းထဲ အိမ္ခန္းလြတ္ေတြ ရွိေနတာလည္း ေတြ႔ထားေတာ့ က်မမွာ စိတ္ေတြခ်မ္းသာလို႔ေပါ့။ ဌာနေရာက္ေတာ့ သတင္းပို႔ျပီး ရံုးကိစၥေတြ လုပ္။ အိမ္ေလွ်ာက္တဲ့ ကိစၥေတြလုပ္ျပီး ပါေမာကၡခ်ဳပ္ကို ၀င္ေတြ႔ရပါတယ္။ အိမ္ခန္းကိစၥ တပါတည္းေမးေတာ့ ရမွာပါ.. ေစာင့္ေတာ့ ေစာင့္ရမယ္တဲ့။ က်မက ဒါဆို က်မ ခု ဘယ္လိုေနရမလဲဆိုေတာ့ တေယာက္ေယာက္ အိမ္မွာတည္းေပါ့လို႔ ခပ္ေအးေအး ျပန္ေျပာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အိမ္ခန္းဆိုတာေတြက ေပ၂၀ပတ္လည္ စာသင္ခန္းေတြကို အိမ္ခန္းလုပ္ျပီး ေနၾကရတာမို႔ တည္းဖို႔ အဆင္မေျပလွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ျပီး တပတ္ေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ရမွာေပါ့ေလလို႔ ေတြးျပီး ပါခ်ဳပ္ကို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေစာင့္ရမလဲ ဆိုတာေတာင္ မေမးမိေတာ့ပါဘူး...။

ေနာက္ေတာ့ ဘားအံမွာတုန္းက အတူလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေမာ္ကြန္းထိန္းကလည္း ေမာ္လျမိဳင္ကို ေရာက္ေနျပီး အိမ္ေထာင္သည္၀င္းထဲမွာပဲ ေနေနတယ္ဆိုလို႔ သူ႔ကို သြားေတြ႔ျပီး အကူအညီ ေတာင္းရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာက က်မကို သူ႔အိမ္မွာ တည္းပါ.. တဲ့။ အခန္းပိုတခု ရွိပါတယ္တဲ့။ သြားၾကည့္ေတာ့ အခန္းပိုဆိုတာက ၁၀ေပပတ္လည္ စတိုခန္းကေလးပါ။ သံမံတလင္း အခင္းမွာ ဘာမွမရွိ။ စားပြဲတလံုး ကုလားထိုင္တလံုးေတာ့ ရမယ္တဲ့။ က်မနဲ႔ ရာေက်ာ္ အခန္းသန္႔ရွင္းေရး လုပ္… ဟိုအခန္းကေပး ဒီအခန္းကေပးနဲ႔ ဖ်ာေတြခင္း.. ပါလာတဲ့ ကိုယ့္အိပ္ယာေတြ အထုပ္ေတြခ်တဲ့ျပီး ဘာလုပ္ၾကမလဲ စဥ္းစားေနၾကတုန္း ျမန္မာစာဌာနက သူငယ္ခ်င္း ဆရာမေတြ တျပံဳၾကီး ေရာက္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြဟာ က်မ ေမာ္လျမိဳင္မွာ ရွိစဥ္တေလွ်ာက္လံုး ကူညီေစာင့္ေရွာက္ၾကတဲ့ သိပ္ကို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္သူေတြေပါ့။

သူတိို႔ဟာ က်မရဲ႕ ေမာ္လျမိဳင္မွာ ေနခဲ့ရတဲ့ ဘ၀မွာ အင္မတန္ကို အေရးပါခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့။ ညီအမေတြလို သိပ္ခ်စ္ရျပီး ခုခ်ိန္ထိ သူတို႔အေၾကာင္း စဥ္္းစားမိရင္ တသသနဲ႔ မ်က္ရည္လည္လာရတဲ့အထိ လြမ္းဆြတ္လာရတဲ့ သူေတြေပါ့။ သူတို႔ေၾကာင့္ အားေတြရွိခဲ့တာ… ဘယ္ေတာ့မွမေမ့။ လူ႔ဘ၀မွာ အဲလို ခ်စ္စရာေကာင္းလွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိရတာ ဘယ္ေလာက္ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ..။ သူတို႔သာ မရွိခဲ့ရင္ က်မရဲ႕ ေမာ္လျမိဳင္ကဘ၀ဟာ ဒီေလာက္ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းခဲ့မယ္ မဟုတ္ပါ..။ က်မတို႔ရဲ႕ ဆင္းေတာင့္ဆင္းရဲ အိမ္ေထာင္ဘ၀ဦးကေလးက သူတို႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြေၾကာင့္လည္း သာေတာင့္သာယာ ရွိခဲ့တာပါ…။

အဲဒီ ၁၀ေပပတ္လည္အခန္းေလးမွာ ယာယီေနရာခ်ျပီး ေရာက္ေလရာမွာ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနတတ္တဲ့ က်မကေတာ့ ေပ်ာ္လို႔ပါပဲ..။ က်မကို စာေရးဆရာမမို႔ဆိုျပီး (ဘာအဓိပၸါယ္နဲ႔မွန္း မသိ..) ပါ/ခ်ဳပ္က ၾကည့္မရဘူးျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေတြ…၊ က်မက ဆင္းတိဆင္းရဲပံုစံမို႔ တံစိုးလက္ေဆာင္ ေကာင္းေကာင္း မေပးႏိုင္လို႔ နယ္ေျမဌာနအၾကီးအကဲက အိမ္ခန္းေပးရမယ့္ ကိစၥမွာ ညစ္ခ်င္တာေတြ…၊ က်မက ခပ္စြာစြာလို႔ သတင္းေမႊးတာမို႔ ဌာနမွဴးပါေမာကၡက က်မ ေရာက္လာတာကို စိတ္ညစ္ေနတာေတြ.. က်မ မသိပါဘူး။ တေန႔ျပီး တေန႔သာကုန္ေရာ အိမ္ခန္းက မရေသးပါဘူး။ အဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ ရာေက်ာ္က အလုပ္ျပန္လုပ္ဖို႔ ရြာကို ျပန္ဆင္းရမွာ..။ ရာေက်ာ့္ခမ်ာ က်မကို တေယာက္တည္းထားခဲ့ရမွာကို ေနာက္ဆံတငင္ငင္..။ ေနာက္ဆံုး ရန္ကုန္ကေန ေမာ္လျမိဳင္ကို က်မထက္အရင္ Transfer က်ျပီး ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆရာမက သူတို႔ ဆရာမမ်ားအေဆာင္မွာ လိုက္ေနဆိုတာနဲ႔.. ရာေက်ာ္ရြာျပန္တဲ့ အခိုက္ စတိုခန္းေလးကို ပိတ္ျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သူတို႔အပ်ိဳေဆာင္မွာ လိုက္ေန..။ အဲဒီေတာ့လည္း က်မက သူငယ္ခ်င္းေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ေပ်ာ္တာပါပဲ။

ဒီၾကားထဲ ေနာက္ထပ္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာတခုက ၉၆အျပီးမွာကတည္းက ပိတ္ထားလိုက္တဲ့ မဟာတန္းေတြနဲ႔ အေ၀းသင္တန္းေတြကို ေဖေဖာ္၀ါရီလထဲမွာ ျပန္ဖြင့္လိုက္တာပါပဲ..။ ဒီလိုနဲ႔ စာျပန္သင္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြထဲ က်မဘ၀ေလး ေနသားတက်…။ ေဆာင္းအကုန္ ေႏြဦးမွာေတာ့ က်မရဲ႕ စတိုခန္းေလးက ေလေလးတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ေအးလို႔ပါပဲ။ ေက်ာင္းထဲမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်မကို အခန္းမေပးဘဲ တမင္ထားတာ သိကုန္တဲ့အျပင္ အမ်ားစုက က်မတို႔ကိုလည္း ခ်စ္ၾကခင္ၾကေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ေနရတာ ပိုေကာင္းလာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘားအံ ေကာ့ကရိတ္တေက်ာက တပည့္ေတြကလည္း က်မဆီ ခဏခဏ လာၾကပါတယ္…။ ရာေက်ာ္ကလည္း လူခ်စ္လူခင္ ေပါတဲ့သူဆိုေတာ့ က်မရဲ႕ စတိုခန္းေလးမွာ ဧည့္သည္မျပတ္..။ က်မျဖင့္ ေပ်ာ္ေနေရာ..။

ဒီလိုနဲ႔ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ကိုေရာက္လာတာမို႔ သားကို ရန္ကုန္မွာ ျပန္သြားေခၚပါတယ္။ သားေရာက္လာ ရင္ေတာ့ သူတို႔ အိမ္ခန္းက မေပးမျဖစ္ ေပးရေတာ့မွာ..။ က်မလည္း ထပ္သြားေတာင္းဖို႔ ပိုအားေကာင္း လာျပီေပါ့.. အဲလိုေတြးထားတာ။ ဒါနဲ႔ ရန္ကုန္ကေန ျပန္ေရာက္ျပီး ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ ပါ/ခ်ဳပ္ကို ၀င္ေတြ႔ျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ အိမ္ခန္းေပးတဲ့ရာသီ မဟုတ္ဘူးတဲ့..။ က်မက ပိတ္ထားတဲ့ အခန္းလြတ္ေတြ ဘာလုပ္ဖို႔ထားတာလဲ ဆိုေတာ့လည္း ဒါ မူပဲ.. တဲ့။ က်မ ေတာ္ေတာ္ ေဒါသျဖစ္သြားပါတယ္..။ ပါ/ခ်ဳပ္ကို စက္ဆုပ္သြားမိပါတယ္။ ေနာက္မွျပန္သိတာက မူအရဆိုရင္ ေမာ္လျမိဳင္နယ္ခံ ဆရာဆရာမ ဆိုရင္ေတာင္ အိမ္ခန္းမေပးဘူးဆိုျပီး တကယ္တမ္းက်ေတာ့ တံစိုးလက္ေဆာင္ ယူျပီး ေပးထားတာပါပဲ.. တဲ့။ ရန္ကုန္ကလာတဲ့ ဆရာဆရာမေတြကိုေတာ့ အဲလို ပညာျပေနက်… တဲ့။ အဲဒါမ်ိဳးကို စိတ္ဆိုးလြန္းလို႔ အလုပ္ထြက္သြားတဲ့ ဆရာမေတာင္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္တဲ့။ က်မကိုေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ဘယ္ရပါ့မလဲ.. က်မ ပါ/ခ်ဳပ္ကို ေနာက္ထပ္တခါ ထပ္၀င္ေတြ႔ျပီး ေျပာရျပန္တာေပါ့။

အဲဒီ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ က်မကို ေနရာေပးထားတဲ့ ေမာ္ကြန္းထိန္းကို အေဆာင္ ေျပာင္းေနခိုင္းျပီး က်မေနေနတဲ့ စတိုခန္းကို ပိတ္ေတာ့မယ္လို႔ လာေျပာတာပါပဲ..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ က်မက မရေတာ့ဘူး..။ က်မအဆိပ္က ထိပ္တက္ေနျပီ။ က်မ နယ္ေျမဌာနရံုးခန္းမွာ သြား ေသာင္းက်န္းပစ္လိုက္တာ…။ အဆင့္ျမင့္ပညာ ဦးစီးဌာနကို တိုင္မယ္.. မူနဲ႔မညီဘဲ အိမ္ခန္းခ်ေပးထားတာေတြ တိုင္မယ္.. က်မေနေနတဲ့ စတိုခန္းေလးကို လာပိတ္လိုက္ရင္ အဓိပတိလမ္းမေပၚမွာ အထုပ္ေတြခ်ျပီး ေနမယ္.. သတၱိရွိရင္လာလုပ္..လို႔ ေျပာပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒါ ေမလ..။ က်မကိုယ္၀န္၅လကေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေပၚေနျပီ။ ေမာ္လျမိဳင္ေရာက္တာပဲ ၆လရွိျပီေလ။ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြက က်မဘက္က အခိုင္အမာ..။ ေက်ာင္းထဲမွာ ရွိသမွ် အလုပ္သမား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကလည္း က်မဘက္ကေန တီးတိုး တီးတိုးေပါ့။

ဒီေတာ့မွပဲ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူၾကီးမင္းေတြ ျငိမ္သြားတယ္။ အိမ္ခန္းမေပးေသးေပမဲ့ စတိုခန္းကို လာမပိတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီရက္ေတြမွာ ရာေက်ာ္က မရွိ.. ရြာမွာသြားျပီး အလုပ္ျပန္လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္..။ ေမာ္လျမိဳင္ရဲ႕ အရိုးထိေပါက္တဲ့ မိုးေအးေအးထဲမွာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ သံမံတလင္းေပၚ ဂြမ္းကပ္ကေလးခင္းျပီး ခ်မ္းလြန္းလို႔ ေက်ာခ်င္းကပ္ အိပ္ခဲ့ရတာ မိုးတြင္္း တတြင္းလံုးလိုလိုပါပဲ။ သားက ကိုယ္ခံအားေကာင္းျပီး က်မကလည္း ကံေကာင္း ေထာက္မ စြာ က်န္းမာေရးေတာ္ေတာ္ေကာင္းေနလို႔သာ ဖ်ားတာနာတာ ကိုက္တာခဲတာေတြ ျပန္မျဖစ္ တာပါ။ မိုးရက္ေတြထဲ ရာေက်ာ္ေရာက္လာရင္ေတာ့ သားက အေဖနဲ႔အေမၾကားမွာဆို နည္းနည္း ပိုေႏြးတယ္တဲ့။ (သားခမ်ာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အေမနဲ႔ တန္းတူ အဲသလို ဘ၀ဒဏ္ကို ခံခဲ့ရတာပါ.. အဲဒီတုန္းက တခါတေလ.. က်မက ဘ၀အေမာေတြထဲ စိတ္တိုေနတုန္း ကေလးပီပီ သူဆိုးရင္ အဲဒီ ၃တန္းအရြယ္ ကေလးေလးကို တအားဆူျပီး ႏွင္ခ်တာတို႔ ရိုက္တာတို႔ လုပ္မိေသးတာ.. ခုထိ ျပန္စဥ္းစားမိရင္ သနားတုန္း)။

ဒါေပမဲ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာက အိမ္ခန္းမရေသးတာကလြဲရင္ စားေရးေသာက္ေရး ေငြေရးေၾကးေရးအတြက္ သိပ္မပူရပါဘူး..။ မ်ားမ်ားမျမင္ရေတာ့ မ်ားမ်ားမငတ္ရတဲ့ သေဘာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ ရာေက်ာ္ကလည္း ရြာကေန တေခါက္ျပန္လာရင္ ဆန္ေတြ ဆီေတြ အသီးအႏွံအေျခာက္အျခမ္းေတြ သယ္ သယ္ လာတာဆိုေတာ့… အဆင္ကို ေျပလို႔။ က်မကေတာ့ စတိုခန္းေလးထဲ အသားက်ျပီး အခန္းကိစၥေတာင္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ခ်င္ေနျပီ။ က်မရဲ႕ ကိုယ္၀န္ကလည္း တျဖည္းျဖည္း ျမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္ ၾကီးၾကီးလာျပီ။ ေက်ာင္း၀င္းပတ္၀န္းက်င္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ ကိုယ္၀န္ၾကီးတကားကားနဲ႔ မိုးရြာထဲ.. သားၾကီးကို ေက်ာင္းၾကိဳ လိုက္.. ျမန္မာစာဌာနရွိတဲ့ အေပၚဆံုးထပ္ၾကီးကို ဆင္းလိုက္ တက္လိုက္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္၀င္းရဲ႕ အေရွ႔ဘက္ဆံုးမွာ ရွိတဲ့ စတိုခန္းေလးထဲ ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ့က်မက ေတာ္ေတာ္ပဲ အျမင္မေတာ္ေလ သလား.. ဒါမွမဟုတ္ သနားသြားသလား. ဒါမွမဟုတ္..သူတို႔ အိမ္ခန္းေပးခ်င္တဲ့သူ ေပၚလာလို႔ပဲလား မသိ..။ ၾသဂုတ္လထဲမွာေတာ့ ေနာက္ထပ္ ၀န္ထမ္းေတြကို အိမ္ခန္းေတြ ခ်ေပးရင္းကေန က်မအတြက္ အိမ္ခန္းတခန္း ရလာပါတယ္။ သူတို႔ပိုက္ဆံနဲ႔ ၀ယ္ထားရတာမဟုတ္တဲ့ ေပ ၂၀ပတ္လည္အခန္းေလးကို သက္ဆိုင္ရာ လူၾကီးမင္းမ်ားက က်မကို တကယ္ေပးရမယ့္ အခ်ိန္ထက္ ၈လေနာက္က်ျပီးမွ ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။

(ဒီေနရာမွာ က်မေျပာခ်င္တာကေတာ့ က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာ အာဏာရျပီဆိုတာနဲ႔ အာဏာျပခ်င္တဲ့လူတန္းစားဟာ ပညာတတ္ေလာကမွာပါ ရွိေနတာကို ေထာက္ျပခ်င္တာပါ.. ဒါေၾကာင့္ပဲ ဒီမိုးဒီေရဒီလူေတြနဲ႔ ျမဲျမံ ၾကန္႔ၾကာေနတာလည္း တေၾကာင္းေပါ့..။ ခု ပညာေရး၀န္ၾကီးေဒါက္တာခ်မ္းျငိမ္းကိုပဲ ၾကည့္ေလ... ၈၈တုန္းက ေက်ာင္းသားေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာရပ္တည္ခဲ့..။ ပညာရွင္ပီပီသသ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိခဲ့...။ ခုေတာ့.... အာဏာရွင္ေတြအလိုက် အသံုးေတာ္ခံေနရတဲ့ စက္ရုပ္တရုပ္လို။ စက္ရုပ္ေတာင္မွပဲ အာဏာရွင္စက္ရုပ္ ျဖစ္ေနတာက.. စိတ္ထိခိုက္စရာပါပဲ)။

ဒီလိုနဲ႔ ရာေက်ာ္ရြာကေန စေနတနဂၤေႏြ ျပန္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ က်မတို႔မိသားစု သူမ်ားနဲ႔ တန္းတူေနခြင့္ရတဲ့ အခန္းေလးတခန္းဆီ ေျပာင္းရပါေတာ့တယ္။ အခန္းေလးကို ေသခ်ာ ေနရာခ်ျပီးး မြမ္းမံလိုက္ေတာ့လည္း ေနခ်င္စဖြယ္ေလးပါ။ အိမ္ေရွ႔က ေျမကြက္လပ္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ စိုက္ပ်ိဳးေရးသမားၾကီး ကိုရာေက်ာ္ရဲ႕ ပဲေတာင့္ရွည္.. ရံုးပတီ.. ခ်ဥ္ေပါင္ခင္းနဲ႔ ငရုတ္စိမ္းေတြက စားေလာက္ေသာက္ေလာက္ေအာင္ တကယ္ပဲ ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္…။ ေနာက္ေတာ့ ေျမကြက္ေလးရဲ႕ အနားသတ္မွာ နာမည္မသိေပမဲ့ က်မၾကိဳက္တဲ့ ေျမေလွ်ာက္ပန္း၀ါ၀ါေလးေတြ..။ ေနာက္.. ေက်ာက္ႏွင္းဆီခင္း.. သူ႔အကန္႔နဲ႔သူ…။ အခန္းေလးကို လာလည္တဲ့ သူတိုင္းက ေပ်ာ္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဘာတခုမွ မပိုင္ဆိုင္ေပမဲ့ အပူအပင္ကင္းကင္းနဲ႔ ေနရတဲ့ မိသားစုဘ၀ထဲမွာ က်မ စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ…။

+++++

ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ဟာ.. တကယ့္ကို ေတာအုပ္ၾကီးတခုလို.. စိမ့္စမ္းေတြ လွ်ိဳေပါက္ေတြနဲ႔။ ေနာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ တိုင္းရင္းသား ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔..။ ၁၉၉၉မွာ တကၠသိုလ္ရဲ႕ အေငြ႕အသက္ကို ထိေတြ႔ခံစားရေသးတဲ့ ေနရာ.. ဆရာဆရာမဆိုတာရဲ႕ တန္ဖိုးကို ခံစားျမင္သိေနရေသးတဲ့ အခ်ိန္ကာလ တခုဟာ.. အဲဒီအရပ္မွာ ရွိေနခဲ့ပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို စာသင္ရတာလည္း သိပ္ကို ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။ အဲဒီ၀န္းက်င္ေလးဟာ တကယ့္ အျဖဴထည္၀န္းက်င္.. ေကာက္က်စ္ရင္လည္း သိသိသာသာ.. ရိုးသားရင္လည္း သိသိသာသာ..။ ပရိယာယ္နည္းပါးလွတဲ့ ရပ္၀န္းေလး။ အနားက ေတာင္ညိဳေတာင္တန္းက ပတ္လည္၀ိုင္းထားတဲ့ ေတာင္၀ိုင္းအရပ္…။ အဲဒီ တိတ္ဆိတ္ ေအးခ်မ္းတဲ့ အရပ္ထဲ ေပ်ာ္၀င္ရင္းနဲ႔ပဲ က်မ ‘ေတာသူ’ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုေလး ေရးျဖစ္ခဲ့တာ…။ ေရႊအျမဳေတကို ေပးၾကည့္ေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပဲ စိစစ္ေရးက pass လုပ္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာတဲ့အခါ ရုပ္၀တၳဳ ဆင္းရဲတာကိုေတာင္ ေမ့ေပ်ာက္ ေနနိုင္တယ္လို႔ အျမဲယံုတဲ့အတိုင္း အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ေသာကဆိုတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ ရာေက်ာ္နဲ႔က်မ ပိုက္ဆံ နည္းနည္း အဆင္ေျပလာလို႔ လယ္ေတာင္ ကိုယ္ပိုင္ လုပ္လိုက္ၾကေသးတာ..။ စိတ္ခ်မ္းသာေနခ်ိန္… ကံကလည္း လွည့္ေျပာင္းေလသလား မသိ… လယ္လုပ္တာ အျမတ္အစြန္းေလးေတာင္ ရျပီး ဟန္ေတြ ဘာေတြ က်လို႔ေပါ့..။

Due date က စက္တင္ဘာလဆန္းတဲ့..။ Ultra sound ရိုက္ေတာ့ ေယာက်္ားေလးတဲ့..။ သားၾကီးက သေဘာေတြက်လို႔.. ညီေလးဆိုေတာ့ ကစားေဖာ္ရျပီ…. တဲ့။ ရာေက်ာ္လည္း တျပံဳးျပံဳးေပါ့.. သူက တဦးတည္းသားမို႔ သိပ္အေဖာ္မင္တာေလ… ဒါေၾကာင့္ သားၾကီး အေဖာ္ရမွာကို ေတြးျပီး သေဘာက်ေနတာတဲ့။ က်မကေတာ့ ဘ၀မွာ ေသာကကုန္ျပီလို႔ တကယ္ယံုခဲ့ျပီ။ ဒီလိုနဲ႔ စက္တင္ဘာလက ဆန္း… Due date ေရာက္… ျပီးေတာ့ လယ္… Due date ေက်ာ္စျပဳျပီ။ ဒါေပမဲ့ က်မကိုယ္၀န္က အျပင္ထြက္ခ်င္တဲ့ အရိပ္အေယာင္ နည္းနည္းမွ မျပေသး.. အထဲမွာ သေကာင့္သားေလးက ေဆာ့ေကာင္းတုန္း..။ ဒီလိုနဲ႔ လကုန္ကာနီး ေနာက္ဆံုးပတ္၀င္ျပီ။ OG က ရက္ေက်ာ္တာကို မၾကိဳက္ခ်င္..။ က်မကေတာ့ သားၾကီးတုန္းကလည္း ၁၀လ တင္းတင္းျပည့္မွ ေမြးရေလေတာ့ သိပ္မပူမိ..။ ဒါေပမဲ့ OG မမက ေဆးရံုတက္ေတာ့တဲ့..။

အဲဒီတုန္းက ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕ေလးမွာေတာ့ တကၠသိုလ္က ဆရာမကို ဆရာ၀န္မၾကီးကလည္း ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ‘ေတာ္သလင္း ေန ပုစြန္ေသ’ ဆိုတဲ့ စက္တင္ဘာလရဲ႕ ၂၂ရက္ေန႔.. ေန႔လယ္.. ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနတဲ့အခိုက္… မိုးေတြ တျဗဳန္းျဗဳန္းရြာက်လာတုန္းအခ်ိန္ေလးမွာ အလြန္ကိုမွ လြယ္ကူစြာ သမီးေလးကို ေမြးထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ Ultra Sound ရိုက္တုန္းက ေယာက်္ားေလးလို႔ ျပျပီး ေမြးလာေတာ့ မိန္းကေလးျဖစ္ေနတာအတြက္ က်မက ဘယ္လိုမွ မခံစားေပမဲ့ ရာေက်ာ္နဲ႔ သားၾကီးကေတာ့ နည္းနည္းအီလည္လည္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႔ အဲဒီအခ်ိ္န္မွာ က်မတေယာက္တည္း ေမြးလူနာရွိတာမို႔ မွားစရာအေၾကာင္းကလည္း မရွိ..။ ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ မိသားစု ၃ေယာက္ ဘ၀ထဲ သမီးကေလးတေယာက္ ထပ္တိုးလာခဲ့တာပါပဲ။

(လင္းျမအိမ္(၃)လသမီး)

အဲဒီေမာ္လျမိဳင္ေဆးရံုၾကီးရဲ႕ သားဖြားေဆာင္ေလးမွာ ျမန္မာျပည္က ေဆးရံုတရံုအေနနဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း မျပည့္မစံု ဆင္းရဲေပမဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ သူနာျပဳေတြရဲ႕ ဂရုစိုက္မႈကို အျပည့္အ၀ ရခဲ့တာက ေက်နပ္စရာပါပဲ။ ေဆးရံုကဆင္းလာခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးေမြးခအျဖစ္ အလွဴသာ ထည့္ခဲ့ပါတဲ့။ မွတ္မွတ္ရရ… သမီးကို ေမြးတာ ပိုက္ဆံ ၁၀၀၀ပဲ အလွဴထည့္လို႔ ကုန္ခဲ့ပါတယ္။ သမီးကိုေမြးစဥ္ ေဆးရံုေပၚက ၃ရက္တာမွာလည္း က်မ တခါက ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္ေဒၚပုထမင္းဆိုင္က အမလို ခ်စ္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆရာမ မိသားစုက ေတာက္ေလွ်ာက္ ထမင္းပို႔ေပးတဲ့အတြက္ အင္မတန္ သက္ေသာင့္သက္သာ ႏိုင္စြာပဲ သမီးေလးရဲ႕ ဘ၀ဦးကို စႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ က်မရဲ႕နာမည္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ‘ျငိမ္းခက္ခက္’ဆိုလို႔မ်ား ဘ၀မွာ ျငိမ္းဖို႔ခက္ေနတာလားလို႔ ေျပာတတ္ၾကတာေၾကာင့္ သမီးေလးကိုေတာ့ “လင္းျမအိမ္”လို႔ နာမည္ေပးျဖစ္ပါတယ္။ အလင္းေရာင္နဲ႔ ေအးျမျခင္းေတြ သယ္ေဆာင္လာတဲ့ ဘ၀အိမ္ကေလးကို ပိုင္ဆိုင္ရပါေစရယ္လို႔ေပါ့…။

(အခု... လင္းျမအိမ္)

+++++

Feb 8, 2009

မွ်ေ၀ခံစားျခင္း

သစ္ေကာင္းအိမ္ရဲ႕ ကဗ်ာေလးတပုဒ္တင္ေပးခ်င္လာလို႔ပါ.. ျမသီလာအေမာေတြထဲ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ေပါ့… ေနာ္။


(ဒီက ပံုပါ)

နာဆစ္ဆပ္
(Narcissus)

မင္းအခ်စ္မွာေတာမွီ
တရားထူးရွာေတြ႔သူ ေယာဂီလုိ
ငါ့မွာ လြတ္ေျမာက္ရ
ငါ့မွာ ျငိမ္းခ်မ္းရ

မင္းအခ်စ္မွာ ဖို၀င္
ျပဒါးရွင္လုံးရသူ ၀ိဇၹာဓိုရ္လုိ
ေျမလွ်ဳိးမုိးပ်ံ
စ်ာန္သမာပတ္ေတြ ငါရ

ငါ့တပ္ေတာ္ဦးဆီ
မင္းေအာင္လံပဲ တလူလူလႊင့္
မင္းပစၥဳပၸန္မွာပဲ
နိဗၺာန္တံခါးကုိ ငါဖြင့္

ေလရုိင္းထဲက
ငါ့ဆံရုိင္းေတြကုိ ခ်ည္ေႏွာင္ဖုိ႔
ေခါင္းစီးၾကဳိးေလးဟာ
မင္းျဖစ္တယ္….

သစ္ေကာင္းအိမ္

၅. ေဖေဖာ္၀ါရီ. ၂၀၀၉


Feb 6, 2009

ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၃၁)


မိသားစုအေျပာင္းအေရႊ႔ကာလမွာ အင္တာနက္သံုးဖို႔ အဆင္မေျပတဲ့အခိုက္အတန္႔… post အတင္က်ဲတာ စိတ္ထဲမေကာင္း။ အင္တာနက္ေလွ်ာက္ထားတာ ရေတာ့မွာပါတဲ့…။ ဒီၾကားထဲ ၾကံဳရာ ကြန္ပ်ဴတာမွာ ကိုယ့္ ဘေလာ့ေလး ၀င္၀င္စစ္..။ က်မရဲ႕ အရင္းအခ်ာတခ်ိဳ႕ကေတာင္ ဒီ post ေတြကို ဖတ္မွ က်မရဲ႕ ေတာ္ေတာ္ဆိုးရြားခဲ့တဲ့ တခ်ိဳ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သိၾကတယ္ဆိုတာ comment ေတြထဲ ဖတ္ရပါတယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕.. မ်ားေသာအားျဖင့္ က်မနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အဲလိုပါပဲ..။ က်မက လူေတြကို သိပ္အျပစ္မတင္ခ်င္တတ္ သလို ကိုယ့္အနာကိုလည္း မလိုဘဲ ထုတ္ ထုတ္ မျပခ်င္တတ္ဘူးေလ..။ အဲဒီအခါ ကိုေခ်ာရဲ႕ ကဗ်ာတပုဒ္ ထဲကလိုပါပဲ….
နာက်င္တဲ့အခါ မေအာ္ဘဲ
ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့အခါ ရယ္ေမာဖို႔ ေနာက္မက်ဘူး။
သူ႔အတိဒုကၡကို တဘက္လူက
သိရွိလက္ခံေပမဲ့
သူက သူ႔ဒုကၡအေပၚ ကိုယ္ေဖာ့ေနတတ္လြန္းလို႔
တ၀က္ကူညီစာနာမႈသာ ရခဲ့သူေပါ့။
……………………………………………. ဆိုသလို။


+++++

တကယ္ေတာ့ ၉၇-၉၈ကို ေရးဖို႔က ေတာ္ေတာ္ အခ်ိန္ယူရမွာပါ။ ေက်ာင္းရက္ရွည္ ပိတ္ထားခ်ိန္မို႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြပဲ ေရးရမလိုလည္း ျဖစ္ေနတာမို႔ သိပ္လည္း မေရးခ်င္သလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ ၉၇-၉၈ထဲ အျဖစ္အပ်က္ေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ေရးေနရင္းနဲ႔ တခါတေလမွာ က်မရဲ႔ မွတ္ဥာဏ္ထဲ အခ်က္အလက္ေတြ အခ်ိန္ကာလေတြ ေရာေထြးကုန္တယ္။ အနားမွာ ရွိတဲ့ ကိုရာေက်ာ္က ကူစဥ္းစားေပးေပမဲ့ အပိုင္း၂၉ နဲ႔ ၃၀ကို ေရးခ်ိန္မွာ က်မတို႔ မိသားစု အေျပာင္းအေရႊ႕ကိစၥနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတာမို႔ သူလည္း ကူစဥ္းစားေပးဖို႔ အခ်ိန္မရ..။ က်မမွာလည္း အခ်ိန္လုျပီး post တင္ရတာနဲ႔ တခ်ိဳ႕ အခ်ိန္ကာလေတြ မွားကုန္ပါတယ္။ အခ်က္အလက္ေတြကေတာ့ မမွားပါဘူး။ ဥပမာ ကိုရာေက်ာ္က ေျပာတယ္.. ‘ပဲခူးတိုင္း ေရၾကီးတာ ၁၉၉၈ ေမလ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ၁၉၉၇ ၀ါေခါင္တဲ့။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္က ၾကာဦးမယ္.. ျပီးေတာ့ Transfer order ေတြလည္း ထြက္ေတာ့မယ္ဆိုလို႔ ဆရာဆရာမေတြက ဘားအံက ကိုယ့္ပစၥည္းေတြ ရန္ကုန္ကို ျပန္သယ္ၾကတဲ့အခ်ိန္’ တဲ့။ အဲဒါ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်မ ဟိုကေလးမေလးေတြနဲ႔ ေနဖို႔ ျဖစ္လာတာ။ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ လြဲေနတာ။ တကယ္က အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ၁၉၉၇ရဲ႕ စက္တင္ဘာေနာက္ပိုင္းမွွာ ဆက္တိုက္ျဖစ္ခဲ့တာ။ က်မ သတိလစ္ျပီး သွ်င္ပါဂူ ေဆးရံုေရာက္သြားတာကေတာင္ ၁၉၉၈ရဲ႕ ဇန္န၀ါရီလ ေလာက္မွာ…တဲ့။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ေတြလြဲျပီလို႔ ေသခ်ာသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မက အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး post ေတြ ၂ခုေတာင္ တင္ျပီးသြားျပီ။

ဒီေနရာမွာ စကားမစပ္ဆိုေပမဲ့ စကားစပ္ျပီးေျပာရရင္.. က်မရဲ႕သား ေမာင္ေနလင္းက ပါရဦးေတာ့မယ္။ က်မနဲ႔ ေမာင္ေနလင္းက ျမန္မာေတြရဲ႕ အစဥ္အလာ အယူအဆနဲ႔ ေျပာရရင္ ပ႒ာန္းဆက္ပါတယ္လို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႔အေၾကာင္းက က်မရဲ႕ အဲဒီ အခ်ိန္ကာလေလးကိုေျပာရင္ ခ်န္ခဲ့လို႔ မရပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မေနမေကာင္းတဲ့ သတင္းနဲ႔ က်မရဲ႕ ေနမေကာင္းတဲ့အေပၚ ခံစားရတာကို ေရးျဖစ္တဲ့ ၀တၳဳေလးတပုဒ္က အဲဒီ ၁၉၉၈ရဲ႕ ေဖေဖာ္၀ါရီလေလာက္မွာ မေဟသီမဂၢဇင္းမွာ ပါသြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မက မိဘအိမ္မွာ အနားယူေနရတဲ့အခ်ိန္… သားေနလင္းက စကၤာပူမွာ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္…။ က်မတို႔ခ်င္းက အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနၾကတာ ၾကာျပီ။ အဲဒီတုန္း ေမာင္ေနလင္းက က်မ သတင္းကို မေဟသီမွာ ေတြ႔ျပီး မေဟသီတိုက္က အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ (ဆံုးရွာျပီ)ကို က်မနဲ႔ ဆက္သြယ္ဖို႔ ဖုန္းနံပါတ္လွမ္းေမးျပီး အေမ့အိမ္ကို ဖုန္း လွမ္းဆက္ ပါတယ္။ က်မမွာ အားရွိလိုက္တာ။ သားက ဖုန္းထဲကေန အားေပးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္လိပ္စာ ေတာင္းျပီး နက္ဖန္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ လာလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ ေမာင္ေနလင္းရဲ႕ စကၤာပူကေန ျမန္မာျပည္ကို ခဏ ျပန္ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ က်မကို သတင္းေမးရင္း ေမာင္ေနလင္းက ေပးခိုင္းလို႔ဆိုျပီး ပိုက္ဆံ ၃ေသာင္း ေပးပါတယ္။ အင္မတန္ မာနၾကီးခ်င္တဲ့ ဘယ္သူ႔အကူအညီမွ ေတာ္ရံုနဲ႔ မလိုခ်င္တတ္တဲ့ က်မက အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျငင္းႏိုင္ဘူး ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မမွာ ပိုက္ဆံ တကယ္ကို လိုေနတဲ့ အခ်ိန္မို႔လို႔ပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ေရႊေစ်းက ၁ေသာင္း၂ေထာင္မို႔ ေမာင္ေနလင္းေပးတဲ့ ၃ေသာင္းဟာ က်မအတြက္ ေတာ္ေတာ္ ခုမိခံမိေစတဲ့ ေဆးဖိုးပါပဲ..။ အဲဒီေနာက္မွာပဲ က်မ electric shock ေပးတဲ့ ကုထံုးနဲ႔ ကုျဖစ္တာပါ။ (ခု က်မရဲ႕ post ထဲမွာ လြဲေနတဲ့ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ကို အဲဒီတုန္းက ပိုက္ဆံလာပို႔တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က အတည္ျပဳေပးပါတယ္။ သူကေလးက ေနာက္ပိုင္းမွာ ေမာင္ေနလင္းနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ျပီး က်မနဲ႔ သားေနလင္းရဲ႕ ပ႒ာန္းဆက္ထဲ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ ပါေနခဲ့တာ… ခု လတ္တေလာ အေျပာင္းအေရႊ႕ကိစၥေတြအထိပါပဲ.. )

ဒါေတြကို က်မေျပာျပေနတာက ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ အျမင့္ဆံုးပညာေရးဌာနျဖစ္တဲ့ တကၠသိုလ္မွာ လက္ေထာက္ကထိကဆိုတဲ့ ျပန္တမ္း၀င္အရာရွိျဖစ္ေနတာေတာင္မွ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ဆိုရင္ ေဆးမကုႏိုင္လို႔ ေသရမယ့္ ၀န္ထမ္းဘ၀ကို ေျပာျပခ်င္တာပါ။ က်မတို႔ရတဲ့ လစာ ၁၇၀၀ ဟာ အိမ္ငွားခလည္းမရ… စားဖို႔လည္း ၀မ္းမ၀… ဒီလိုနဲ႔ ဆရာဆရာမေတြဟာ တရားမ၀င္ က်ဴရွင္ျပျပီး စားၾကရတာပါ။ ဒါျဖင့္ ဆရာဆရာမ မဟုတ္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြကေရာ.. ဘယ္လိုရပ္တည္မလဲ.. ဒီလိုနဲ႔ပဲ ခိုးၾက လိမ္ၾက.. လာဘ္စားၾက.. အခ်င္းခ်င္းေတြ ျဖတ္ခုတ္ၾက ရ… အဂတိလိုက္စားၾကရနဲ႔ တကယ္ေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြကို သူခိုးဇာတ္ သြင္းပစ္တာပါပဲ။

+++++

ဒီလိုနဲ႔ ေဆးရံုေပၚမွာ တစ္လေက်ာ္ ေနရျပီးေနာက္ မတ္လထဲမွာမွ က်မ လိႈင္ဆရာမ်ား အိမ္ရာကို ေျပာင္းေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ Transfer orderကလည္း တကယ္ ထြက္လာပါ ေတာ့တယ္။ သားခမ်ာေတာ့ က်မနဲ႔ ပုဂံျခံ၀င္းက အဖိုးအဖြားေတြဆီ တလွည့္စီ ေနေန ရတာေပါ့။ အဲဒီ ၉၈ရဲ႕ ဇြန္လထဲမွာပဲ သားအေဖျဖစ္သူ သူ႔မိဘေတြဆီကို ျပန္ေရာက္လာ ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေကာင္းကြက္တခုက က်မကို ဘယ္လို အေႏွာက္အယွက္မ်ိဳးမွ မေပးတာပါပဲ။ အဲဒီအခါ သူကလည္း သူ႔မိဘေတြအိမ္မွာ ေန… က်မကလည္း ကိုယ့္ဘာသာ ရုန္းကန္ ရပ္တည္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္က မိန္းထဲက နဂိုဌာနေနရာမွာပဲ ရွိေနေသးတာမို႔ က်မအတြက္ ေတာ့ ျမသီလာရဲ႕ရင္ခြင္ထဲ အနာေတြ အေမာေတြ ေျဖသိမ့္စရာတမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္ေနေသးတာေပါ့ေလ..။ ေနတဲ့အိမ္၀င္းေလးကေန အင္းစိန္လမ္း ေပၚက ဘုရားလမ္းမွတ္တိုင္ထိ လမ္းေလွ်ာက္… အဲဒီကေန လွည္းတန္းကို ကားစီး။ ရာမည ၀င္ေပါက္ကေန ေက်ာင္းထဲ၀င္… ဒဂံုေဆာင္ေရွ႕ကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္ရတဲ့ လမ္းကေလး အတိုင္း ေရႊဘိုေဆာင္ကိုျဖတ္.. ဂ်ပ္စင္ကို ျဖတ္.. ၀ိဇာခန္းမကို ျဖတ္.. အီကိုကင္တင္းကို ျဖတ္ျပီး ဌာနအေရာက္သြားရတဲ့ ေန႔တိုင္းခရီးကို က်မ ေမာရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ က်မရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ဌာနက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ကလည္း ညီအမေတြလိုပဲ သိပ္ခ်စ္ၾကတာ။ ပိုျပီး ေက်နပ္စရာေကာင္းတာက ဌာနမွဴးကလည္း သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပါပဲ။

အီကိုမွာ ေပ်ာ္ေပမဲ့ ျပႆနာက က်မရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး ခက္ခဲ က်ပ္တည္းတဲ့ ျပႆနာပါပဲ။ အဲဒီကာလေတြထဲမွာပဲ ေမာင္ေနလင္းက ဗမာျပည္ျပန္ေရာက္လာလို႔ဆိုျပီး က်မဆီ ဆက္သြယ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ကို လာေတြ႔ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သားေနလင္းက က်မကို စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရးကိစၥေတြ က်န္းမာေရးအေျခအေနေတြ အေသးစိတ္ေမးေနပါတယ္။ သူမ်က္ႏွာ သိပ္ မေကာင္းလွပါဘူး။ ဧည့္ခန္းထဲ ဘုရားစင္ေလး တခုပဲ ရွိျပီး သံမံတလင္းမွာ ယိုးဒယားဖ်ာေလး ခင္းျပီး ဧည့္သည္ကို ဧည့္ခံရတဲ့ အေျခအေန။ ေနာက္ မီးဖိုထဲမွာလည္း ဟာလာဟင္းလင္း…။ ေရွ႔ပိုင္းမွာ ေျပာခဲ့သလို အိပ္ယာ၂ခု ေသတၱာ၂လံုး အေနအထားကို သူေတြ႔ျပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနပံုပါ။ ေနာက္ေတာ့ က်မလက္ရွိ ရပ္တည္ေနရတဲ့ အေနအထား.. ၀င္ေငြေတြကို ေမးျပီး စာအုပ္လုပ္ငန္းေလး ျပန္လုပ္ပါလား..လို႔ တိုက္တြန္း ပါတယ္။ က်မကေတာ့ မခ်ိျပံဳးပဲ ျပံဳးေနႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္ သိပ္မၾကာခင္မွာေတာ့ ေမာင္ေနလင္းက လူၾကံဳနဲ႔ က်မဆီကို ေငြတစ္သိန္း ပို႔လိုက္ပါတယ္။ က်မ စာအုပ္လုပ္ငန္းျပန္လုပ္ဖို႔တဲ့။ အဲဒီတၾကိမ္မွာေတာ့ က်မ မ်က္ရည္က် မိပါတယ္။ က်မ ဒီကေလးအေပၚ ေက်းဇူးေၾကြးေတြ တင္လွျပီ။ ေလာေလာဆယ္ က်မ မျငင္းႏိုင္ မတတ္ႏိုင္။ သူ႔အေပၚ ကို္ယ့္ေက်းဇူး လံုးလံုးမရွိပါဘဲ ကိုယ့္ကို သက္သက္ကူညီတဲ့ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ ေခၽြးႏွဲစာကို က်မ အလဟႆ အျဖစ္မခံႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အလုပ္ကေလး ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားလုပ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ က်မ လုပ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ေလးက “၉၈အခ်စ္ကဗ်ာ အခ်စ္ကဗ်ာ၉၈” ပါ။ ကဗ်ာဆရာ ၉၈ေယာက္ေရးတဲ့.. ကဗ်ာ ၉၈ပုဒ္ပါတဲ့ စာအုပ္ေလးပါ။ စာအုပ္လုပ္ေနရင္း စရိတ္ေတြ ေထာင္းတာေရာ စားတဲ့အထဲပါတာေရာနဲ႔ ေငြထပ္လိုလာျပီး စာအုပ္ျဖစ္ဖို႔အေရး ေႏွာင့္ေႏွးေနျပန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ေဇာခိုင္က တစ္သိန္း ထုတ္ေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စာအုပ္ကေလး လွလွပပျဖစ္လာပါတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးကိုေတာ့ ဒ႑ာရီ (သုခမိန္လိႈင္သမီး)ေလးရဲ႕ ပန္းခ်ီကားကို ဒီဇိုင္း လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေလးက အျမတ္အစြန္းသိပ္မရွိေပမဲ့ ေခတ္ျပိဳင္မွတ္တိုင္ေလးတစ္ခုေတာ့ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကပဲ အျမတ္ဆိုပါေတာ့။

၉၈ရဲ႕ ဇူလိုင္လထဲမွာပဲ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားတာကိုေတာ့ ျပန္မဖြင့္ဘဲ ကိုယ္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ အနီးဆံုးမွာရွိတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ စာေမးပြဲေျဖရမယ္လို႔ ျဗဳန္းစားၾကီး ေၾကျငာပါတယ္။ တကယ္တမ္း ပညာလိုလား စာၾကိဳစားတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြခမ်ာ မ်က္ႏွာ အပ်က္ပ်က္နဲ႔ေပါ့။ သင္ရိုးေတြက တကယ္လည္း မကုန္ေသးဘဲ ရွိတာေလးကို ေမးခြန္းထုတ္.. ကေလးေတြလည္း ရွိတာကိုသာ ေျဖဖို႔။ တခ်ိဳ႕ ေနရာေတြမွာဆို စာေမးပြဲ လာေျဖရင္ကို ေအာင္ျပီလို႔ေတာင္ ၾကိဳေျပာထားတာတဲ့။ တကယ္ပဲ အဲဒီစာေမးပြဲမွာ အကုန္ေအာင္.. တခ်ိဳ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြက ဆရာဆရာမေတြကို လာဘ္ထိုးျပီး ကူးခ်ေျဖတဲ့အတြက္ ဂုဏ္ထူးေတြထြက္. ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ခြင့္ေတြ ရၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ က စျပီး ခိုးခ်တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ တကၠသိုလ္ပညာေရးထဲမွာ စလာတာပါပဲ။ ကံမေကာင္း တာက အဲဒီအခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းက စျပီးေတာ့ပဲ ပညာေရးေလာကထဲမွာ ဆရာဆရာမေတြ ဆင္းရဲေလေတာ့ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူေတြ သိပ္ ထြန္းကားလာေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္.. ဆရာဆရာမျဖစ္.. ပါရဂူဘြဲ႔ရေတြအထိ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အစဥ္အလာ တခု တကၠသိုလ္ေလာကမွာ သေႏၶတည္လာတာပါ။

အဲဒီေနာက္ မၾကာမတင္မွာပဲ စက္မႈတကၠသိုလ္လို သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းတကၠသိုလ္ၾကီးမွာ ၆ႏွစ္တာ သင္ယူရတဲ့ နည္းပညာေတြကို ညေနပိုင္းသင္တန္းေတြ ဖြင့္ျပီး ဒီပလိုမာေတြ ေပးပစ္တာမ်ိဳးေတြ စလုပ္လာတာပါပဲ။ ဘာသာရပ္ေတြကို အဆင့္အတန္း နိမ့္က်သြားေအာင္ လုပ္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြေပါ့။ စက္မႈတကၠသိုလ္ ဆိုတာက အာဏာရွင္စစ္အစိုးရရဲ႕ မ်က္ေစ့ထဲက စပါးေမႊးေလ..။ ၁၉၉၈ ၾသဂုတ္လ ၂၄ရက္ညမွာေတာ့ ကမာရြတ္လွည္းတန္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြ လမ္းမေပၚ စီတန္းထိုင္ျပီး ဆႏၵျပတယ္လို႔ ၾကားပါတယ္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ အဲဒီညက အျဖစ္အပ်က္ကို က်မ ေသခ်ာ မသိလိုက္ပါဘူး။ က်မတို႔ အိမ္၀င္းနဲ႔ နီးတဲ့ ခေပါင္းေဆာင္တို႔ အင္းေလးေဆာင္တိ္ု႔ဘက္ျခမ္းကို ရဲေတြ လံုထိန္းေတြ ေရာက္လာျပီး လမ္းေတြ ပိတ္လိုက္တာပဲ သိလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီဆႏၵျပတဲ့ကေလးေတြကို လံုထိန္းကားေတြနဲ႔ ၀ိုင္းထားျပီးေတာ့ မီးသတ္ကားေတြက ေရေတြနဲ႔ ၀ိုင္းထိုးပက္တယ္ျပီး ဖမ္းေခၚသြားတယ္လို႔ ၾကားရပါတယ္။ က်မအပါအ၀င္ လူထုကေတာ့ သတင္းအၾကားမွာ စုတ္တသပ္သပ္…။ ျပီးေတာ့လည္း အဲဒီသတင္းေလးက ေပ်ာက္သြားရ ျပန္တာပါပဲ။ က်မတို႔ ကိုယ္စီေတြမွာ ဖိစီးေနတဲ့ အပူမီးကလည္း ၾကီးလြန္းေနၾကတာေလ။

+++++

ဖတ္ေနတဲ့သူေတြ ေမာကာမွ ေမာေရာ.. ၾသဂုတ္လကုန္မွာေတာ့ က်မရဲ႕ မျပီးစီးႏိုင္ေသာ ျပႆနာတခုက ျပန္ေပၚလာျပန္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အိမ္ခန္းေလး ငွားထားတာ ၆လျပည့္လို႔မို႔ ေနာက္ထပ္ ၆လစာ ၁ေသာင္း၈ေထာင္ ထပ္ေပးရမွာေလ။ ေသခ်ာတာက က်မလက္ထဲ အဲေလာက္ပိုက္ဆံ ဘယ္လိုမွ မရွိေတာ့။ ရွာလည္း မရွာႏိုင္ေတာ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေက်ာင္းက ဆရာတေယာက္က လွည္းတန္းေစ်းနားမွာ အမ်ိဳးသမီးေဆာင္ ဖြင့္ထားတယ္တဲ့။ အဲဒီေအာက္ထပ္မွာ သားအမိငွားေနရင္ အေဆာင္သူေတြလိုပဲ တေယာက္ တေထာင္.. သားအမိႏွစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ႏွစ္ေထာင္တဲ့။ လခ်င္းေပးသြားျပီး ေနလို႔ ရမယ္တဲ့။ ရာေက်ာ္ေရာက္ေနတုန္း အဲဒီ အေဆာင္ေလးကို သြားၾကည့္ေတာ့ ေအာက္ထပ္ ဧည့္ခန္းေလးရဲ႕ အတြင္းဘက္မွာ က်မတို႔ ေနရမယ့္ အခန္းတဲ့။ အခန္းေလးက ၁၂ေပပတ္လည္ အခန္းေလး။ အခန္းမွာ တံခါးမပါ။ တံခါးမရွိ ဓားမရွိ ဆိုပါေတာ့။ ခန္းစီးေလးတစ္ခုက အကာေပါ့။ ေသတၱာေတြေတာ့ ေသာ့ေသခ်ာခပ္ပါတဲ့။ ရာေက်ာ္ကေတာ့ အေတာ္ မ်က္ႏွာပ်က္ေနျပီ။ ဒီလိုေနရာမွာ က်မ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနမလဲ..။ သားေက်ာင္းကားခက ၁၀၀၀ တဲ့။ အိမ္လခနဲ႔ ေပါင္းရင္ ၃၀၀၀..။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ စားစရိတ္မပါေသး။ က်မလစာက ၁၇၀၀…။ က်မ ဘယ္လိုရပ္တည္မလဲ…။ တခုခု ဆံုးျဖတ္ရပါေတာ့မယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးျပီးသားျဖစ္တဲ့အျပင္ ရာေက်ာ္လည္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္တက္ရမယ့္ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ကိုပဲ ေျပာင္းဖို႔ ေရြးျဖစ္ပါတယ္။ က်မ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္တာက တႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးေလေတာ့ နယ္ျပန္ထြက္ဖို႔ လြယ္ပါ့မလားတာ့ မသိဘူးေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်မ ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္ တင္ပါတယ္။ နယ္တခုခုကို ေတာင္းေျပာင္းရင္ အေၾကာင္းျပခ်က္ တခုခုေပးရမယ္ဆိုေတာ့ က်မက မိသားစုကိစၥလို႔ ျဖည့္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္ အဆင့္ျမင့္ပညာဦးစီးဌာနကို ေရာက္သြားေတာ့ က်မကို လွမ္းေမးပါတယ္။ မိသားစုကိစၥဆိုတာ ဘာလဲတဲ့။ က်မလည္း အက်ပ္ရိုက္သြားျပီး ခင္ပြန္းရွိတဲ့အတြက္ ေျပာင္းခ်င္ပါတယ္လို႔ တင္လိုက္ပါတယ္။ ေအးျပီလို႔ ထင္တာ မေအးပါဘူး။ ေနာက္ရက္မွာ “အဆည”က က်မကို ေခၚေတြ႔ပါေတာ့တယ္။ က်မရဲ႕ ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ျဖည့္ရာမွာ ခင္ပြန္းဆိုတဲ့ေနရာမွာ ကြာရွင္းလို႔ ျဖည့္ခဲ့တာက ၃ႏွစ္ေတာင္ရွိျပီဆိုေတာ့ ခု ခင္ပြန္းက ဘာလဲ.. ျပန္ေပါင္းတာလားေပါ့။ က်မမွာ ဒုကၡ။ ဘာလုပ္ရပါ့ေပါ့။

ျပႆနာကေတာ့ ေျပာရရင္ သိပ္မ်ားတယ္ေတာင္ ထင္ၾကမယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးမွာ တကၠသိုလ္က လက္ေထာက္ကထိကဆရာမတေယာက္ ေနစရာမရွိ.. စားစရာမရွိ္တာကို ေျဖရွင္းလို႔ကို မရေတာ့တာ။ နယ္မွာဆိုရင္ေတာ့ ေနစရာေလးရမယ္.. အစားအေသာက္ ကလည္း ေပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကုန္က်စရိတ္ နည္းတယ္ေပါ့။ ျပီးေတာ့ နယ္ေကာလိပ္ ေလးေတြကို က်မ ခ်စ္တယ္ေလ..။ ကဲ.. ဘာလုပ္မလဲ.. ဆံုးျဖတ္ေပါ့။ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္္ ေျပာင္းဖို႔ အေရးကေတာ့ ခင္ပြန္းေယာက်္ားရွိမွ ရေတာ့မွာ.. အေသအခ်ာပဲ..။ ရာေက်ာ္ကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပဲ ေျပာတယ္..။ လက္ထပ္ၾကရေအာင္… တဲ့။

က်မနဲ႔ သားအေပၚ အင္မတန္ စိတ္ရွည္ အႏြံအတာခံ..။ လူေျပာသူေျပာခံျပီး အနားမွာ ေနေပးေနတဲ့ လူငယ္ေလးကို က်မ အသံုးခ်သလိုေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ပါ။ ေနာက္.. က်မရဲ႕ အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာရေအာင္ ၀တၳဳထဲကလိုပါပဲ..။ က်မ သူ႔ကို အားနာလွပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ မိဘေတြရဲ႕ တဦးတည္းေသာ သားကေလး.. သူ႔ခမ်ာ အဲဒီတုန္းကဆို အသက္ကလည္း ၂၄ပဲ ရွိေသး…။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာ မိတာက က်မကိုယ္တိုင္ သားတေယာက္အေမ။ အေမတေယာက္ရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ရင္းရမယ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခု.. အဲသလိုပဲ ဆရာမတေယာက္ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ ရင္းရမယ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခု.. ခက္ခဲ ပင္ပန္းလိုက္တာ…။ က်မ ဘာလုပ္ရမလဲ.. ကိုယ့္ဘ၀ ရပ္တည္ေရးအတြက္ ကိုယ္သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့သူကို အသံုးခ်တာမ်ိဳးျဖစ္မွာလည္း စိုးလွပါတယ္။ ဒါျဖင့္ က်မနဲ႔သူ႔အၾကား ဘာမွ မရွိဘူးတဲ့လား.. ။ မဟုတ္္ဘူးေလ… သူနဲ႔ က်မၾကားမွာ ခိုင္က်ည္ေနတဲ့ ၾကိဳးမွ်င္ေတြက မနည္းမေနာ..။

ကိုပိုင္စိုးေ၀စကား ငွားေျပာရရင္ေတာ့
ေရက်ခ်ိန္တြင္
ေမ်ာပါသြားသည့္ အမိႈက္တစ္စပမာ
နာက်င္စြာ
ေပ်ာ္ရႊင္နာက်င္စြာ
ရာဇ၀င္ကားခ်ပ္ေပၚမွာ မဆုတ္မနစ္
ေသြးသစ္မ်ားျဖင့္ လန္းဆန္း လတ္ဆတ္
အဆက္မျပတ္ အခ်စ္စိတ္ယိုစီးမႈမ်ားနဲ႔
ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ငါပါ။
ပန္းရိုင္းေတြက ေျမၾကီးေပၚမွာ ဖူးပြင့္လို႔
ငွက္ကေလးေတြ ေလထဲမွာ ပ်ံသန္းလို႔
အေ၀းၾကီး
ဟိုး………… အေ၀းၾကီးက ရယ္ေမာသံေတြ
ငါ့ရင္ထဲမွာ ေဆြးျမည့္ေသဆံုးေနၾက
ဘ၀တစ္ခုလံုးနဲ႔ေတာ့ မလဲႏိုင္ခဲ့ဖူးကြယ္။
ရက္စက္လွတဲ့ ထိုးဇာတ္လိုပါပဲ။ က်မ လိုအပ္ခ်က္အတြက္ သူ႔ကို လက္ထပ္လိုက္တာမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ရတာ..။ သူကေတာ့ စိတ္ေအးလက္ေအးနဲ႔ ေပ်ာ္လို႔ပါပဲ..။

+++++

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၁၉၉၈ ရဲ႕ ေဆာင္းရက္တရက္မွာပဲ ႏွစ္ဘက္မိဘ မပါဘဲ ရံုးတက္ လက္မွတ္ထိုး… မိတ္ရင္း သူငယ္ခ်င္းအနည္းအက်ဥ္းနဲ႔ လွည္းတန္းက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေလး တေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းေကၽြး…။ (ႏွစ္ဘက္မိဘေတြက ခြင့္မျပဳခဲ့ၾကပါဘူး)။ အဲဒီတုန္းက က်မတို႔ ဆင္းရဲေပမဲ့ ပင္ပန္းေပမဲ့ စိတ္လက္ခ်မ္းသာ ရွိေနခဲ့ၾကပါတယ္။ အားလံုး တစ္ကျပန္စရတဲ့ ဘ၀တစ္ခုေပါ့။ က်မ တကယ္လိုလားတဲ့ မိသားစု ဘ၀ေလးပါ။ က်မဘမွာ အဆံုးအရႈံးေတြ အလဲအျပိဳေတြမ်ားခဲ့ေပမဲ့… ဘ၀တခုလံုးနဲ႔ လဲပစ္လိုက္တဲ့အထိ က်မ မရႈံုးနိမ့္ခဲ့တာကိုပဲ ခုခ်ိန္မွာ ေတြးမိတိုင္း စိတ္ခ်မ္းသာေနမိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ခုအိမ္ေထာင္သက္ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္တဲ့ အထိလည္း က်မကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ တခါမွ မလုပ္ဖူးတဲ့အျပင္ မိသားစုအေပၚ မေျပာင္းမလဲ ဂရုစိုက္တဲ့ .. က်မနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အစစအရာရာ ပံ့ပိုးကူညီတဲ့ ရာေက်ာ့္ကို ခုထိလည္း ေက်းဇူးတင္ေနမိတုန္းပါ..။ သူ႔ ေမတၱာတရားက က်မရဲ႕ အနာေတြအေမာေတြကို အမ်ားၾကီး ကုစားေပးႏိုင္ခဲ့တာေလ..။
ေန႔မရွိ ညမရွိ
အေၾကကြဲဆံုးကာလမွာမွ သေႏၶတည္ခဲ့တဲ့
ရင္ထဲက အစိုင္အခဲ
ခြဲထုတ္ပစ္လို႔ မရဘူးေလ။
(ပိုင္စိုးေ၀)

++++++++++++++++++++++++++++++