၂၀၁၁ ရွင္းတမ္း/၂၁၁၂ ၾကိဳ...

၂၀၁၁ ထဲ အသက္ ၄၆ ႏွစ္ျပည့္ခဲ့။

လူ႔သက္တမ္းရဲ႕ တ၀က္ကို ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္လာခဲ့ျပီပဲ...။

၂၀၁၁ အကုန္မွာ တႏွစ္စာျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သာယာေက်နပ္စရာ ေန႔ရက္ေတြ မ်ားမ်ား..

စိတ္ေပက်ံညစ္ညဴးစရာ နည္းနည္းပဲ ရွိခဲ့တာ ေတြ႔ရ...။

အၾကမ္းဖ်င္းဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ ခ်ိဳျမိန္တဲ့ ကာလပါပဲ...။

၂၀၁၁ ထဲ.. ေကာင္းတာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ႏိုင္ခဲ့.. လုပ္ျဖစ္ခဲ့...။

ဆင္းရဲတဲ့ၾကားကပဲ ႏိုင္သေလာက္ ကူခဲ့.. လွဴခဲ့...

ပင္ပန္းတဲ့ၾကားကပဲ အတန္းႏွစ္တန္း ျပီးေအာင္ တက္ႏိုင္ခဲ့..။

အခ်ိန္မရွိတဲ့ၾကားကပဲ ျမန္မာစာေက်ာင္း သေျပညိဳပင္ေလးကို ကူညီစိုက္ပ်ိဳးေပးႏိုင္ခဲ့။

ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ကိုယ့္စာေတြနဲ့ ကိုယ့္နာမည္ေလး ျပန္ပါလာတာကေတာ့ စိတ္အခ်မ္းသာဆံုး ပီတိေပါ့။

၂၀၁၁ မွာပဲ...

သမီးေလး Elementary Graduation မွာ Obama Award ရတယ္... Honor Student ရတယ္...။

သားၾကီး ေကာလိပ္မွာ ရေတာင့္ရခဲ Art ဘာသာေတြမွာ Grade A ေတြရတယ္။

သားငယ္ေလးလည္း မဆိုးလွ...။(မိဘက သူတို႔ေက်ာင္းစာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ကူႏိုင္တာမဟုတ္)။အဲေလာက္ဆို ရျပီ..။

၂၀၁၁ထဲမွာပဲ...

မုန္းတဲ့ၾကားကပဲ ရန္သူတခ်ိဳ႕ကို ျပံဳးျပႏိုင္ခဲ့...

နာတဲ့ၾကားကပဲ ေစာ္ကားသူတခ်ိဳ႕ကို တိတ္ဆိတ္တုံ႔ျပန္နိုင္ခဲ့...။

ငါသည္ နာက်င္ေသာကိုယ္ ရွိသူျဖစ္လ်က္ နာက်င္ေသာစိတ္ကင္းသူျဖစ္လတၱံ႔ ဆိုတဲ့ ဓမၼပဒကို

ၾကည္ညိဳေနတဲ့ၾကားကပဲ.. စိတ္နာတတ္ျခင္းေတြထဲလည္း ျမိန္ေရရွက္ေရ ရွိဆဲ...။

ပစ္ပယ္သင့္သူေတြကိုေတာ့ ေက်ာခိုင္းႏိုင္ခဲ့...။

ဥပကၡာဆိုတာကို တစိတ္တေဒသ က်င့္ႏိုင္ခဲ့။

၂၀၁၁ အထိ... တသက္စာမွာ

အေဖေျပာခဲ့သလို ကံ၅ပါးထဲက အေရးၾကီးဆံုး

သူတပါးထိခိုက္ပ်က္စီးေအာင္ လိမ္ညာျခင္းနဲ႔ သူတပါး ပစၥည္း (သူမ်ားမသဒၶါတဲ့ ပစၥည္း အပါအ၀င္).. ခိုးယူျခင္း..

လံုး၀ (လံုး၀) ကင္းေနဆဲ...။ (ကိုယ့္မွာ ခ်မ္းသာတာ.. ဒါပဲ ရွိတာေလ..)

အဲ.. ၂၀၁၁ အထိ....

တသက္လံုး မမွန္မတရားတာ ဘယ္တုန္းကမွ မလုပ္ခဲ့ဘူးဆိုတာကို ဂုဏ္လုပ္ျပီး..

မာန္တက္ လူပါး၀တတ္တဲ့ အက်င့္ကလည္း ရွိေနဆဲ...။ 

မွန္တယ္ထင္တာကို လူအျမင္ကပ္ခံ ေျပာတတ္တဲ့အက်င့္လည္း ရွိဆဲ...။

မမွန္မတရားတဲ့သူေတြကို ေျပာင္က်က် ရင္ဆိုင္ဖို႔လည္း စိတ္သန္ဆဲ...။

ကိုယ့္ရဲ႕ မတရားခဲ့တဲ့ အမွားကို ေတြ႔ရင္ ေျပာၾကစမ္းလို႔လည္း သမိုင္းကို စိန္ေခၚေနတတ္ဆဲ... (ခက္ပါေသးရဲ႕)

အပ်င္းၾကီးတာေတာ့ နည္းနည္းေလ်ာ့သြား...

ေလာဘေတာ့ ၾကီးမလာေသး...

ေဒါသ နည္းနည္း ၾကီးဆဲ.. ေမာဟ ေတာ္ေတာ္မ်ားဆဲ...။

၂၀၁၁ ကို အခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္..

အခ်ိဳမ်ားမ်ား အခါးနည္းနည္း....

အေအးမ်ားမ်ား အပူနည္းနည္း...

မိသားစုဆိုတဲ့ စကားလံုးထဲ ပိုေမြ႔ေလ်ာ္လာတဲ့ ကာလအပိုင္းအျခား...

ခုလိုေတာ့လည္း ဘ၀က ေနေပ်ာ္စရာပါလားလို႔ ခဏခဏ ရြတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္တာ....။

အဲဒီအခါ..

ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈေတြကိုလည္း ပိုျပီး စိန္ေခၚရဲလာပါတယ္..။

+++++

၂၀၁၂ မွာ...

ကမၻာ ပ်က္မယ္ဆိုရင္လည္း ရထားတြဲ ၅တြဲစလံုး ေသခ်ာခ်ိတ္မိေနမွျဖစ္မွာလို႔ပဲ ေတြးထားတယ္။

၂၀၁၂ မွာ ျမသီလာအလြမ္းေျပကို နည္းနည္းပါးပါး တည္းျဖတ္မြမ္းမံျပီး လံုးခ်င္းျပန္ထုတ္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရမယ္..။

၂၀၁၂ ထဲမွာ.. အနည္းဆံုး တလ တပုဒ္ ၀တၳဳတိုေတြ မဂၢဇင္းေစ့ ပါေအာင္ ျပန္ေရးႏိုင္ဖို႔ အခ်ိန္အရ ေပးရမယ္..။

၂၀၁၂ မွာ.... ဆက္ျပီး အကုသိုလ္နည္းနည္း ကုသိုလ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ေနႏိုင္သြားခ်င္ပါတယ္..။

၂၀၁၂ မွာ စီးပြားပ်က္ကပ္ နဲ႔ မိုးျပိဳၾကတဲ့ ဒဏ္ .. ကိုယ့္သားသမီးေတြ ခံရမွာ ပူတယ္..။

၂၀၁၂ မွာ ….. ထမင္းနပ္မွန္.. စာမွန္မွန္ေရးႏိုင္.. မီးရထားတြဲၾကီး ခုလိုပဲ တူတူခုတ္ေမာင္း...

သားသမီးေတြ.. ေအးေအးလူလူ ပညာသင္ႏိုင္...။ အဲေလာက္ဆိုရျပီ...။

ဒါ့ထက္ပိုဆိုရင္ေတာ့ ၂၀၁၂ မွာ ျမန္ျပည္သာယာေအးခ်မ္းေစခ်င္တာကိုပဲ

ေျပာစရာ ရွိေတာ့တာေပါ့ေလ...။

၃၀ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၁။

လြမ္းစိမ့္.....

အဲဒီေန႔က......

စဥ္႔အုတ္ကြက္ေရႊညိဳေရာင္နံရံေတြၾကားထဲ ျပန္ေရာက္သြားတာေပါ့။ ေလွကားေလးေတြကို နံရံထဲမွာ ကပ္ျမွဳပ္လို႔..။ အဲဒီအေဆာက္အဦးေတြကိုက ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတာေလ..။ အဲဒီ ေလွကားရင္းေကာ္ရစ္ဒါေတြမွာ ခ်စ္သူေက်ာင္းသူေလးေတြကို ေစာင့္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ရွိတတ္တယ္..။ ေလွကားေတြေပၚကေန စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ရယ္ေမာဆင္းလာၾကတဲ့ ဆရာဆရာမေတြ ရွိမယ္....။ အဲဒီေလွကားေလးေတြ.. ေကာ္ရစ္ဒါေတြေပၚမွာပဲ ခ်စ္စကားေတြ လိုက္ေျပာခဲ့ၾက... လက္ကမ္းကဗ်ာစာအုပ္ေတြ လိုက္ေရာင္းခဲ့ၾက... လက္ကမ္းလႈံ႕ေဆာ္စာေတြ ျဖန္႔ခဲ့ၾက... အေၾကာင္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ငိုခဲ့ၾက.. ရယ္ခဲ့ၾက.. ေပ်ာ္ခဲ့ၾက...။

ျပီးေတာ့ စားေသာက္တန္းမွာဆို ခိုင္ထူးတို႔ စိုင္းထီးဆိုင္တို႔ ခင္ေမာင္တိုးတို႔ သီခ်င္းေတြနဲ႔ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ထြက္ထားတဲ့ သီခ်င္းသစ္ေလးေတြ ပ်ံ႕လြင့္ေနလိမ့္မယ္...။ စားေသာက္ဆိုင္ေလးေတြမွာ ရွက္စႏိုးနဲ႔ ျပံဳးေနၾက... စိတ္ေကာက္ရန္ျဖစ္ေနၾက.. ခုမွ ခ်စ္စကားေျပာေန ၾကတဲ့ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြ.. တရုန္းရုန္းနဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုေတြ...။ အခ်ိန္လုျပီး မုန္႔စားၾကရင္း ဟိုေငးဒီေငးလုပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ... ရွိမယ္။

အားလံုးဟာ ရသကိုးပါးကို ခံစားရသလို ခံစားလို႔ ျမိန္ခဲ့ၾက...။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ စဥ္႔အုတ္ေရႊညိဳေရာင္ေက်ာင္းကေလးေပၚမွာ စစ္၀တ္စံုေတြေတာ့ မလႊမ္းမိုးဖူးခဲ့ဘူး..။ ယံုလား..။

အဲဒါ RC 2 လို႔ေခၚတဲ့ လိႈင္နယ္ေျမေကာလိပ္ေလးေပါ့။

အဲဒီေက်ာင္းေလးကို ေက်ာင္းသူဘ၀နဲ႔ အလည္အပတ္သြားေနခဲ့တာ ထည့္မေျပာဘဲ ဆရာမေပါက္စဘ၀နဲ႔ ေနခဲ့သမွ် ၁၀ႏွစ္တာကာလမွာေတာင္ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ခဲ့.. စြဲလန္းခဲ့သလဲဆို... ခုျပန္ေတြးသတိရေတာ့ လြမ္းရတဲ့ စိတ္က တစိမ့္စိမ့္....။

+++++++++

တိုင္လံုးျဖဴျဖဴၾကီးေတြကို ျဖတ္ျပီး ေန႔တိုင္းသြားေနက်... ။ တခါမွ် ေမာ့မၾကည့္မိတဲ့ေန႔ရယ္လို႔မရွိ။ အဲဒီတိုင္ၾကီးေတြကို ၾကည့္တိုင္း စိတ္ထဲ အားရွိတာ။ တကယ္ေတာ့ ဒီ၀င္းက ကိုယ္နဲ႔ တိုက္ရိုက္ ပတ္သက္တာေတာ့လည္း မဟုတ္...။ ကံေကာင္းလို႔ ခ်စ္စရာစြယ္ေတာ္ရိပ္မွာ ေနခြင့္ရခဲ့တာ။ ဒီမွာလည္း ၁၀ႏွစ္ပဲ..။ ၁၀ႏွစ္လံုးလံုးမွာ... တိုင္လံုးၾကီးေတြကို ခ်စ္ခဲ့သလို နံေဘးက စြယ္ေတာ္ပင္ပုေလးေတြကို လည္း ခ်စ္ခဲ့။ ဗိသုကာဌာနဆီဆင္းမယ့္ ေပါင္းမိုးေလွကားေလးကိုလည္းခ်စ္ခဲ့။

ဂ်ီေဟာေရွ႔က ျဖတ္ေလွ်ာက္တိုင္း စာေရးဆရာမ မစႏၵာရဲ႕ ဂ်ီေဟာသူကို သတိမရမိတဲ့ေန႔ မရွိ။ ကိုယ္တိုင္ ဂ်ီေဟာကို ၾကည့္ျပီး တူႏွစ္ကိုယ္ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုတပုဒ္ေရးခဲ့ဖူးတာလည္း သတိရပါ့။ ေမွာင္အံု႔အံု႔ သီေရတာေတြနား သရဲေၾကာက္လို႔ ျဖတ္မေလွ်ာက္ရဲခဲ့တာလည္း ခုက်ေတာ့ လြမ္းစရာ။ ကင္တီးကိုေတာ့ သတိမရခ်င္ဆံုးပါပဲ။ အိမ္မွာ ပ်င္းတိုင္း ကင္တီးဘက္ဆီေလွ်ာက္ ေႏြးေအး.. ေမတၱာေပါင္းကူး.. ေမာ္လျမိဳင္ဆိုင္။ မိန္းကေလးနည္းနည္း ေယာက်္ားေလးမ်ားမ်ားေက်ာင္းဆိုေပမဲ့ ကင္တီးလို တကယ့္ စည္ေပ့ ဆူေပ့ဆိုတဲ့ေနရာကေန အၾကိမ္မ်ားစြာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးသမွ် တခါမွ ကာယိေျႏၵမဲ့ေအာင္ အစအေနာက္ခံရတာမ်ိဳး မရွိဖူးခဲ့တာမ်ိဳးက ရွားရွားပါးပါးပါ။ တခါမွ်လည္း ကင္တီး အစအဆံုး ေျဖာင့္ေအာင္ မေလွ်ာက္ခဲ့ရဖူးတာလည္း မွတ္မွတ္ရရ.. ။ တဆိုင္ဆိုင္ထဲကေန လွမ္းေခၚတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ.. အကိုလို ေမာင္လို မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ၾကံဳသလို၀င္ထိုင္ ေလပစ္ရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ခရီးဖင့္ေနက်..။ ေကြး.. ကိုလြင္.. ဇာတာၾကီး.. ေမာင္အံ့.. ခ်ိဳတူးေဇာ္.. ဗလ.. ပုတ္သင္ခ်ိဳ... …..

ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရနိုင္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္ေတြ....

+++++

ေဟာ.. ဒီေနရာေလးမွာေပါ့.. လူအံုအံု အံုအံု နဲ႔ Cartoon Box ေလး ရွိခဲ့တာ... ေဟာ.. ၾသဘာလမ္းေရာ ဘယ္နားမွာလဲ.. ေနာက္ေတာ့ Lover's Lane... ။ အစားထိုးမရႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြ...။ ဘယ္မွာလဲ...။ ျပီးေတာ့ ၈၈ မတ္လရဲ႕ ညတုန္းက ၾကယ္တပြင့္ေၾကြခဲ့ရာ ပင္မရင္ျပင္ၾကီး...။ ဆင္းရဲသားဂိတ္နားက အထိမ္းအမွတ္ေနရာေလး..။ အဲဒါေလးေတြပဲ ျပန္ျမင္ခ်င္ပါေသးတယ္..။ အဲဒီေနရာေလးေတြကို စိတ္မွန္းနဲ႔ပဲ လြမ္း....။

တကယ္ဆို အဲဒီ ေနရာေတြမွာပဲ .. အဲဒီ အမိစက္မႈတကၠသိုလ္ရင္ခြင္မွာပဲ ၈၈ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြ အသစ္တဖန္ ေျပာင္းျပန္ စခဲ့ၾကရတာ..။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ႕ .. ခုခ်ိန္ထိ.. အဲဒီေက်ာင္းေတာ္ၾကီးခမ်ာ ေမ့ေလ်ာ့ ေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္.. ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကိဳးစားလုပ္ၾကံခံခဲ့ ရတာ...။ ခုခ်ိန္ထိ......

++++++

လြမ္းစိမ့္..တဲ့။

စက္မႈတကၠသိုလ္.. တဲ့။

RC 2 တဲ့။ ဒါရိုက္တာခ်ိဳတူးေဇာ္က ေျပာပါတယ္..။

ဟင့္အင္း..

က်မသိပါတယ္....

ဒါရိုက္တာ ေျပာလို႔သာ က်မတို႔ ၾကံဖန္ျပီး RC 2 လိုက္ရ.. RIT လိုက္ရေပမဲ့..

က်မရင္ထဲ တကယ္ေရာက္ေရာက္သြားတာက တခ်ိန္တုန္းက ပံုရိပ္ေဟာင္းေတြ.. ။

ဒါရိုက္တာ ၾကိဳးစားတုျပထားရွာတဲ့ RC2 နဲ႔ ေႏြးေအးေတြ.. ေမတၱာေပါင္းကူးေတြ..ထြန္းႏြားႏို႔ဆိုင္

ပံုရိပ္ေတြက က်မကို အလြမ္းမေျပေစခဲ့ပါ...။

ဒီရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္ရင္း ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာကိုလည္း က်မ သတိရေနေသးတာပါ...။

အႏွစ္ ၂၀စာအလြမ္းေတြ....

ခုဆို ၂၃ႏွစ္စာ....

က်မတို႔အနားက ေပ်ာက္သြားတဲ့ RC 2 လို.. Main လို.. RIT လိုပါပဲ...။

က်မတို႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ... ေတာေတြ ေတာင္ေတြထဲ...။ ေထာင္ေတြ တန္းေတြထဲ...။ နာနာက်င္က်င္ ေၾကေၾကကြဲကြဲ .. ဘယ္သူမွ မေပ်ာ္ရႊင္ၾကရတဲ့ ဘ၀ေတြထဲမွာ...။ တစစီ ျပတ္လိမ့္သြားတဲ့ ပုလဲကံုးလို...။ တန္ဖိုးၾကီးပါလ်က္နဲ႔ ျပိဳပ်က္ လြင့္ေပ်ာက္ၾကရ...။ ခုထိ.. ခုထိ.. ဘာတခုမွ အေလ်ာ္ျပန္မရေသးတဲ့ ႏွစ္၂၀ေက်ာ္ကာလက..။ ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား မင္းမူဆဲ...။

ဒါရိုက္တာခ်ိဳတူးေဇာ္က လြမ္းစိမ့္... တဲ့။
သူက ေျပာဖူးပါတယ္..။
ျမန္မာစကားမွာ  ေနစိမ့္ တယ္ဆိုတာ ရွိတယ္ မဟုတ္လား.....
ကၽြန္ေတာ္ဟာ . . .
ႀကီးေတာင့္ႀကီးမားနဲ႕
လြမ္းစိမ့္ သူပါဗ်ာ... တဲ့။

ျမန္မာစာအရကေတာ့...

လြမ္းစိမ့္ဆိုတာ.. လြမ္းေစအံ့.. လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။

ဒါမွမဟုတ္... တစိမ့္စိမ့္လြမ္းရတာလား...။

က်မအတြက္ေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးထိ အဓိပၸါယ္သြားတဲ့ စကားလံုးေလးပါ....

က်မတို႔တေတြ...

တစိမ့္စိမ့္နဲ႔ တသက္စာ လြမ္းေစရေအာင္....

လြမ္းစိမ့္က ျပဳစားခဲ့ပါတယ္။

ဒီဇင္ဘာ ၁၄ ။

ေျပာမဆံုးေပါင္...

တေန႔တုန္းက FaceBook ေပၚမွာ စာလံုးေပါင္း သတ္ပံုကိစၥ ေျပာထားၾကတာေလး ဒီတေလာစိတ္ေရာက္ေနပါတယ္။ က်မ ျပည္ပေရာက္ကာစ.. ဘေလာ့စေရးေတာ့ ဘေလာ့တခုမွာ စာလံုးေပါင္းကိစၥအေခ်အတင္ေျပာေနၾကတာ ေတြ႔ရဖူးပါတယ္။ ေတြ႔ေပမဲ့လည္း က်မက ၀င္ေျပာေလ့မရွိတာေၾကာင့္ ဒီတိုင္းေနေနတုန္းမွာ အဲဒီတုန္းက ျပႆနာျဖစ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးဘေလာ့ဂါကအစ္မ ၀င္ေျပာပါဦး ဆိုတာနဲ႔.. က်မကလည္း အမွန္ကို ျဖစ္ေစခ်င္တာနဲ႔... Comment မွာ၀င္ေရးလိုက္ပါတယ္။ က်မ မွတ္မိ ပါတယ္.. ဒီစာလံုးေပါင္းအမွန္က ဒီလိုပါရွင္...ဒီအဓိပၸါယ္မို႔ ဒီလိုေပါင္းတာပါရွင္ေပါ့...။ က်မစိတ္ထဲငါတတ္ႏိုင္တာေလး၀င္လုပ္ေပးလိုက္တယ္ေပါ့..။ ဒါေပမဲ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မရဲ႕ Commentေအာက္ကေန က်မကို သေရာ္ေမာ္ကားေျပာတာေတြ.. ဟားတာေတြ.. ရိတာေတြ.. ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ အဲဒီ ဘေလာ့ဂါေကာင္ေလးကပဲ ဒီလိုေရးလည္းရတာပဲဆိုျပီး တမင္ကို အမွားေတြေပါင္းထားတဲ့ စာလံုးေပါင္းေတြနဲ႔ post တခုေရးတဲ့အထိပါပဲ...။ က်မကေတာ့ ျပံဳးေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။ က်မက မမွားခ်င္ဘဲမွားမွန္းမသိဘူးထင္လို႔ ျပင္ေပးမိတာကိုး..။ တကယ္က သူတို႔က အမွားကို လက္သင့္ခံသူေတြအမွားနဲ႔ ေနသားက်သူေတြ.. တလြဲမာနနဲ႔ ေနေပ်ာ္သူေတြပဲ...။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီကတည္းကစလို႔က်မ ျမန္မာစာကိစၥ.. စာလံုးေပါင္းကိစၥကို ေမးလာရင္ေတာင္မွ ႏွစ္ကိုယ္ၾကားသာ ေျဖျပီးအြန္လိုင္းေလာကမွာ ႏႈတ္ဆိတ္ေနလာလိုက္တာ.. ဒီေန႔ထိပဲ ဆိုပါေတာ့။

ခုေတာ့ အြန္လိုင္းမွာလည္း ေနပါး၀လာျပီ။ အသက္ၾကီးလာေတာ့ အင္း မွန္တာေလးေတာ့ လုပ္မွျဖစ္မွာ ပါေလလို႔လည္း ပိုမိုက္ရဲလာျပီ။ ကုိယ့္ထမင္းကိုယ္စားျပီး ၾကီးေတာ္ႏြားေက်ာင္းရတာ တယ္ကုသိုလ္ရတာပဲ လို႔လည္း ပိုပိုျပီး ခံစားလာတတ္ျပီ.. ဒါ့ထက္ပိုတဲ့ အေျခေနကေတာ့ အေရထူတဲ့ေနရာမွာ တိုးတက္လာတာ ပါပဲ။ ဆိုေတာ့ ခုေတာ့ က်မ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ရတဲ့ သတ္ပံုကိစၥ ေျပာပါေတာ့မယ္။


တခ်ိဳ႕စာလံုးေပါင္းေတြဆို က်မစိတ္ထဲ ဒီေလာက္ေလးေတာ့ မမွားသင့္ဘူးလို႔ ထင္မိတာေတြ အမ်ားၾကီး ပါ။ ဒါေပမဲ့ ျပႆနာက ျမန္မာစာအဖြဲ႔က ျပဳစုထားတဲ့ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုက်မ္းမွာကို က်မ သေဘာ မတူႏိုင္တာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ စာလံုးေပါင္းမမွန္လို႔ အဓိပၸါယ္ေျပာင္းမသြားရင္ေတာ့ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ဥပမာ... ခၽြတ္ျခံဳက်တာကို ျခြတ္ခ်ဳံက်တယ္ ေပါင္းလည္း ျမင္ရတာသာ တမ်ိဳးၾကီးျဖစ္ေနတာ အဓိပၸါယ္ ကေတာ့ လြဲမသြားဘူးကိုးလို႔ စိတ္ေလွ်ာ့ေပးလို႔ ရပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ျခိဳးျခံ လား ခ်ိဳးခ်န္လား.. ျခိဳးခ်န္ လား ဆိုတာေတြ..။ ထားလိုက္လို႔ ရပါတယ္။ က်မစိတ္ထဲ သိပ္သည္းမခံႏိုင္တဲ့အမွားေတြကေတာ့ မွားမွန္း သိဖို႔ ေကာင္းလ်က္နဲ႔ မသိၾကတာကို စိတ္ညစ္တာပါပဲ။ အမ်ားစုမွားၾကတဲ့စကားလံုးေတြ သတိရသေလာက္ ေရးျပရရင္... ေရွ႕စာလံုးေပါင္းေတြက အမွန္ေတြပါ.. ေနာက္စာလံုးေတြက မွားေရးေလ့ရွိတဲ့ စာလံုးေတြနဲ႔ မသဲကြဲတတ္တဲ့ စကားလံုးေတြပါ။
...
ရႈတ္ခ် ကို ရႈံ႕ခ် လို႔ ေရးတာ......
ပတ္သက္ ကို ပတ္သတ္
တပ္မက္ ကို တက္မက္
လုပ္တတ္တာ ကို လုပ္တက္တယ္
သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ကို သူတို႔ အျခင္းျခင္း
လံုးခ်င္း၀တၳဳ ကို လံုးျခင္း၀တၳဳ
ေမတၱာဘြဲ႔ ကဗ်ာ ကို ေမတၱာဖြဲ႔ကဗ်ာ
စြပ္စြဲ တာကို စြပ္ဆြဲ
ပ်က္စီးတာကို ပ်က္ဆီး
လြယ္အိတ္ ကို လြယ္အိပ္
ရပ္စဲ တာကို ရပ္ဆဲ
အေႏွာက္အယွက္ ကို အေႏွာင့္အယွက္
ျပန္ခ်င္ တာကို ျပန္ျခင္တာ...
အေခ်အတင္ ကို အေျခအတင္
လုပ္ႏိုင္ေျခ ျဖစ္ႏိုင္ေျခ ကို လုပ္ႏိုင္ေခ် ျဖစ္ႏိုင္ေခ်
၀ါသနာ ကို ၀ါတနာ
ဉာဏ္ ကို ညာဏ္
ဉာဥ္ ကို ညာဥ္ …
ဉ လား ဥ လားမကြဲတာေတြ..။ (လံုးခ်င္းဗ်ည္းအေနနဲ႔ ေရးရင္ ဉ .. ပါ။ အသတ္အေနနဲ႔ဆိုရင္ ဥ ကို ညေလးအေနနဲ႔ သံုးပါတယ္)
ရုတ္ခ်ည္းလား.. ရုတ္ခ်ဥ္းလား..
ခ်ဥ္းကပ္လား.. ခ်ည္းကပ္လား...
ဖြံ႔ျဖိဳးလား.. ဖြင့္ျဖိဳးလား..
ရဲ၀ံ့ လား.. ရဲ၀င့္လား...
မုန္႔ဖိုး လား.. မု႔ံဘိုး လား...
ဖုန္ထူ လား.. ဖံုထူလား..
ျဖစ္ေနက် အျဖစ္အပ်က္လား.. ျဖစ္ေနၾက အျဖစ္အပ်က္လား..
သီတင္းတပတ္လား.. သတင္းတပတ္လား...
စုေဆာင္း လား.. စုေစာင္း လား...
ေယာက္်ား လား.. ေယာကၤ်ားလား..
သက္ေသလား .. သတ္ေသလား..
လြင့္စင္ လား.. လြင့္စဥ္လား..
အဆင္ေျပ လား.. အစဥ္ေျပ လား..
အသည္းကြဲ လား.. အသဲကြဲ လား...
ခ်က္ခ်င္း လား.. ခ်က္ျခင္း လား
ဆန္းစစ္လား.. စမ္းစစ္လား...
ခမ္းနား လား ခန္းနား လား..
လန္းဆန္း လား.. လန္းဆမ္း လား..
လတ္ဆတ္ လား.. လန္းဆတ္လား..
စာအုပ္စင္ လား.. စာအုပ္စဥ္ လား...
တေယာက္တည္းလား.. တေယာက္ထဲ လား...
အခ်ိန္မီ လား.. အခ်ိန္မွီ လား..
အလုပ္ျဖစ္ရံု လား.. အလုပ္ျဖစ္ယံုလား..
အခ်ိန္မီရံုပဲ လား... အခ်ိန္မွီယံုဘဲ လား...
ျပင္းပ် လား.. ပ်င္းပ် လား.. ပ်င္းျပ လား...
ေဖ်ာ္ေျဖ လား.. ေျဖာ္ေျဖ လား..
ပရိသတ္ လား.. ပရိႆတ္ လား..
ျပႆနာ လား.. ျပသနာ လား..
ဗာဒံပင္လား.. ဗံဒါပင္လား..
ပေဟဠိ လား.. ပေဟဌိ လား..
ပါဠိ လား.. ပါဌိ လား...
ေျပာထားလ်က္နဲ႔ လား.. ေျပာထားရက္နဲ႔... ေျပာထားရဲ႔နဲ႔လား... …
သိတယ္မို႔လား လား.. သိတယ္ မဟုတ္လား လား...သိတယ္မႈတ္လား.. လား
ႏွလံုးသည္းပြတ္ လား... ႏွစ္လံုးသဲပြတ္လား.. (တေနရာမွာဆို ႏွစ္လံုးသား လို႔ ေရးတာေတာင္ ေတြ႔ပါတယ္)။


ဒါ facebook နဲ႔ blog တခ်ိဳ႔မွာ လက္လွမ္းမီေတြ႔ရာေလးေတြပဲ ေရးေသးတာပါ။
ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ားၾကီးမွ အမ်ားၾကီး..
ဖူး ကို ဘယ္မွာ သံုးျပီး ဘူး ကို ဘယ္လိုသံုးတယ္ဆိုတာ.. ဖက္ နဲ႔ ဘက္.. ပဲ နဲ႔ ဘဲ ... အဲဒါေတြေတာ့ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနျပီမို႔ မေျပာေတာ့ပါဘူး။
ေျပာရရင္ ျမန္မာစာေပါင္းထံုးေတြက သူ႔အဓိပၸါယ္နဲ႔သူ ခ်ိတ္တြဲထားၾကတာခ်ည္းပါ။
အသံထြက္မွားတာေတြကိုေတာ့ ေမာရံုမို႔ မေျပာေတာ့ပါဘူးေလ..။
က်မက တမင္တကာ မွားေနၾကတယ္လို႔ေတာ့ မထင္ပါဘူး.
မသိလို႔မွားတယ္လို႔ပဲ ထင္ပါတယ္။ တမင္တကာမွားတဲ့သူေတြအတြက္ဆိုရင္ေတာ့ က်မ ခုလိုေရးလည္း သူတို႔က ဒါမ်ိဳးေတြ ၀င္ဖတ္တာမွ မဟုတ္တာေလ။


သူမွားေနပါလားလို႔ ေထာက္ျပတာ လြယ္တယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲလို ေထာက္ျပဖို႔ကလည္း အမွား ကို အမွားမွန္းေတာ့ သိဦးမွ မဟုတ္လား ေနာ္..။
မွား အစဥ္ ျပင္ခဏ ဆိ္ုေပမဲ့ မွားမွန္းကလည္း သိဦးမွပါလားဆိုတာကိုေပါ့...။
(တခ်ိဳ႔စကားလံုးအသံုးေတြက သတ္ပံုက်မ္းမွာေတာင္ မပါလို႔ တခ်ိဳ႔ က်မမွားေနတာ အေထာက္အထားနဲ႔ အမွန္ေတြ႔ရင္ ၀င္ျပင္ေပးပါဦးေနာ္)


+++++


ဒီတခါ ဆရာမၾကီး လုပ္တယ္လို႔ အေျပာခံရရင္ေတာ့ ျပန္ေျပာလိုက္မွာပဲ... ဆရာမၾကီးမို႔ ဆရာမၾကီးလုပ္တာေပါ့လို႔ :P

ေမျငိမ္း ေတာ္ေတာ္ အတင္းအဖ်င္းေျပာ

သိတတ္ကတည္းက
အေမ့အတင္း အေဖ့ကို ေျပာ
အေဖ့အတင္း အေမ့ကိုေျပာ..
အေဖနဲ႔ အေမအတင္း အဖြားကိုေျပာ
အေဖနဲ႔အေမအတင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေျပာ….

ျပီးေတာ့
ဆရာမအတင္း အေမ့ကိုေျပာ
ဆရာအတင္း အေဖ့ကိုေျပာ..
ရယ္စရာ ေမာစရာ ခ်စ္စရာ အတင္းေျပာ ကာလေတြ။
ေနာက္ေတာ့
သူငယ္ခ်င္းေတြအတင္း ခ်စ္သူကို ေျပာ
ခ်စ္သူအတင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာ…
သူငယ္ခ်င္းေတြအတင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာ..
ေပ်ာ္စရာ ရႊင္စရာ အတင္းေျပာ ကာလေတြ…။

အတင္းမေျပာတဲ့သူ
ဘယ္သူရွိပါ့…။

စာေရးဆရာမ မစႏၵာက ပန္းစကား၀တၳဳထဲမွာ ေျပာတယ္…
“လူေတြဟာ.. ၾကီးလာေလ ညစ္ႏြမ္းလာေလ..” တဲ့။

ေနာက္ေတာ့
လာဘ္စားတဲ့ ပါေမာကၡအတင္း ေျပာ
အဂတိလိုက္စားတဲ့ ဆရာဆရာမေတြအတင္း ေျပာ..
ေက်ာင္းသားေတြဆီက ေငြညွစ္တဲ့ ေမာ္ကြန္းထိန္း အတင္းေျပာ..
လူထုကို ႏွိပ္ကြပ္တဲ့ အစိုးရအတင္းေျပာ..
ျပည္သူကို ျပစားတဲ့ လုပ္စားသူေတြအတင္းကို ေျပာ..
စိတ္ပ်က္စရာ ညစ္ႏြမ္းတဲ့ အတင္းေျပာ ကာလေတြ…
အတင္းေတြ အညစ္ေတြ ဆိုပါစို႔။

ေမျငိမ္းလား..
ကိုယ့္အတင္းလည္း ကိုယ္ေျပာတယ္…
မဟုတ္မဟတ္တာေတြေတြ႔ရင္ ရိုင္းရိုင္းတု႔ံျပန္တတ္တာ…
မေတာ္မတည့္တာေတြ ေတြ႔ရင္ ရိသဲ့သဲ့ ဟားတတ္တာ…
ေဒါသၾကီးရင္ မ်က္ရည္က်တာ…
စိတ္ဆိုးရင္ လက္ပါခ်င္တာ…
အေပ်ာ္အပါးမက္တာ...
ဘုရားတရား ရိုေသဆည္းကပ္မႈ နည္းပါးတာ…
မထင္ရင္မထင္သလို လူပါးလည္း ၀တတ္ေသးတာ...
အဲဒီကိုယ့္အတင္းေတြလည္း ကိုယ္ေျပာရဲ႕..
ကိုယ္ေရးအတင္းေတြ ဆိုပါေတာ့့။

ေလာကၾကီးက ရယ္ရတယ္..
ေယာက်္ားေတြ ေျပာေတာ့ သတင္း
မိန္းမေတြေျပာေတာ့ အတင္းတဲ့..။

ေကာင္းတာ ေရြးေျပာေတာ့ သတင္းတဲ့
မေကာင္းတာကို ေ၀ဖန္ေျပာေတာ့ အတင္းတဲ့…။
ရယ္ရပံုမ်ား ေျပာပါတယ္..။

အဲလို ရယ္စရာအတင္းေတြ ေျပာေတာ့…
အတင္းအဖ်င္း ေတာ္ေတာ္ ေျပာ ျဖစ္ေရာ..
ဟုတ္တာပေလ..
အဖ်င္းေတြအေၾကာင္း မေကာင္းအတင္းေျပာရေလေတာ့..
အတင္း အဖ်င္း ျဖစ္ကေရာေပါ့…။
အဖ်င္းေတြအေၾကာင္း အတင္း
အတင္းအဖ်င္း..
ဒါနဲ႔
ေမျငိမ္း ေတာ္ေတာ္ အတင္းအဖ်င္းေျပာ…..
ေမျငိမ္း ေတာ္ေတာ္ အတင္းအဖ်င္းေျပာ…..
ဆက္ျပီးေတာ့လည္း ေျပာရေပဦးမွာ။

၁၁-၁၁-၁၁။

က်မ နံေဘးက သေျပညိဳ…

ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္ေတာ့မည္.. 
ဖူးတံ၀င့္လို႔ခ်ီ
ေနျခည္မွာ ေရႊရည္ေလာင္း
ငါတို႔ စာသင္ေက်ာင္း… ။

တကယ့္ကိုမွ အားရပါးရ ေအာ္ဟစ္သီဆုိသံေလးေတြ.. ညံလို႔ေနေရာ…။ ရပ္ကြက္ထဲက က်မရဲ႕ စာသင္ေက်ာင္းေလးေလ…။ သေျပညိဳ..တဲ့။  မိဘေတြ ၀ိုင္း၀န္းပံ့ပိုးမႈနဲ႔  ျဖစ္လာရတဲ့ ျမန္မာစာေက်ာင္းေလး။ ေက်ာင္းသား အေယာက္ ၄၀ နီးပါးရွိတယ္ဆိုတာ နည္းမွ မနည္းပဲ..။ Maryland နဲ႔ Virginia ႏွစ္ျပည္နယ္က ကေလးေတြ.. တပတ္မွာ တရက္ ေက်ာင္းအားရက္ စေနတရက္မွာ တနာရီစာ ခရီးေလာက္ ကားေမာင္းျပီး ျမန္မာစာ သင္ရဖိ္ု႔ လာၾကရတာ…။ မပီကလာပီကလာနဲ႔ မဂၤလာပါဆရာမ.. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာမ..လို႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကတဲ့ အသံကို ၾကားလိုက္ရရင္.. က်မ တပတ္လံုး မနားမေန ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္ခဲ့ရသမွ် အကုန္ေမ့ျပီး အေမာေျပရပါတယ္။

ေမာင္တို႔မယ္တို႔ ေက်ာင္းခန္း၀င္ အျပံဳးပန္းကိုဆင္

မဂၤလာပါဆရာမ ညီညီညာညာ ရြတ္ဆိုၾက..

မဂၤလာပါဆရာမ…….။

+++++++

ကေလးေတြက ျမန္မာစာသင္ရတာကို သိပ္ေပ်ာ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔က ျမန္မာလို စာေတြ အမ်ားၾကီး ဖတ္ခ်င္တာတဲ့။ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း အမ်ားၾကီး သိခ်င္တာတဲ့..။ ျမန္မာျပည္ကို သြားလည္ရင္ အခ်င္းခ်င္းစကားေျပာႏိုင္ခ်င္တာတဲ့။ အရင္က ျမန္မာစကားေျပာဖို႔ အင္မတန္ ခဲယဥ္း ပင္ပန္း ၾကတဲ့ ကေလးေတြက.. ခုေတာ့ သူတို႔ သိသေလာက္ကို စကားသံ၀ဲ၀ဲေလးေတြနဲ႔ ၾကိဳးစားေျပာလို႔…။ သူတို႔ဆိုၾကတဲ့ ကၾကီး ခေခြး ဗ်ည္းသံ ေတြက တစထက္တစ ပီသလာေနျပီ။ သားတို႔ သမီးတို႔က ဗမာျပည္က တခ်ိဳ႕ကေလးေတြထက္ေတာင္ ပီေနျပီ လို႔ က်မေျပာရင္ သေဘာက် ေနၾကတယ္။ တသံလ်င္းခ်ိတ္.. ထ၀မ္းဘဲ.. ဒေရမႈတ္.. ဖဦးထုပ္.. ဗထက္ခ်ိဳင့္ လို႔ ပီပီသသ ဆိုႏိုင္တာေလ..။ 

သူတို႔ေလးေတြကို ဗုဒၶ အေၾကာင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းေတြကို ပံုေျပာသလိုေျပာျပဖို႔.. မဂၢင္ရွစ္ပါးကို ပါဠိပါဠ္သားနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ ဗမာလို အလြယ္တကူ နားလည္ေအာင္ ေျပာျပဖို႔..။ ဇာတ္ေတာ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႔မကုန္ေတာင္ မေဟာ္သဓာရဲ႕ ဥာဏ္ပညာေတြအေၾကာင္းေလာက္ေတာ့ သူတို႔ေလးေတြကို သိေစခ်င္တာပါ။ ျပီးေတာ့ က်မတို႔ ငယ္ငယ္က ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ စြဲလန္းခဲ့ရတဲ့ ဦးဘၾကည္တို႔ ကာတြန္းဦးေဖသိန္းတို႔ရဲ႕ ပံုပမာတို႔ ဇာတ္ေတာ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႔ သရုပ္ျပကာတြန္းေတြ ဖတ္တတ္ေစခ်င္တာ..။ ဒီက ကေလးေတြ သိလိုစိတ္ ျပင္းပ်ပံုမ်ိဳးနဲ႔ဆို သူတို႔ဟာ ဗမာစာဖတ္တတ္တာနဲ႔ အတူ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေတြကိုပါ ကၽြဲကူးေရပါ သိသြားၾက.. ထဲထဲ၀င္၀င္ နားလည္သြားၾကမွာ..။ အဲလိုသာဆိုရင္ သူတို႔ဟာ အေမရိကန္က ကမၻာ့အဆင့္မီ အသိပညာေတြနဲ႔အတူ.. ျမန္မာ့ဘာသာေရးနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္ထဲက ေနမႈထိုင္မႈေတြကိုပါ သိသြားၾကမွာ..။

က်မတို႔ရဲ႕ သေျပညိဳ နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ က်မ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက အဲေလာက္ထိ လွပပါတယ္...။

++++++

အေမရိကမွာ ဗမာလို တတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္သြားမွာလဲ…. တဲ့..။

ဗမာလို မတတ္ေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္မွာမို႔လို႔လဲ..တဲ့။

ဒီေမးခြန္းေတြကို ေျဖဖို႔ဆိုရင္ က်မတို႔ေတြ ျမင္ရတဲ့ တန္ဖိုးနဲ႔ မျမင္ရတဲ့ တန္ဖိုး ဆိုတာေတြကို နားလည္မွ ျဖစ္မွာပါ။

က်မတို႔ ကေလးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ အေမရိကန္ စာသင္ေက်ာင္းမွာ ကမၻာၾကီးကို သင္ယူေနၾကရသလို သိပၸံနဲ႔ နည္းပညာေတြကိုလည္း သင္ေနၾကရတယ္..။ ဘာသာစကားဆိုရင္လည္း အနည္းဆံုး ၂မ်ိဳး သင္ေနၾကရတယ္..။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ အေမရိကမွာ အမ်ားဆံုး ယွဥ္တြဲေနထိုင္ၾကရတဲ့ Hispanic ေတြနဲ႔ ကူးလူးဆက္ဆံႏိုင္ဖို႔ သူတို႔ဘာသာစကား နဲ႔ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ျပင္သစ္ဘာသာစကားကို သင္ယူၾက ပါတယ္. (က်မသမီးက ျပင္သစ္ဘာသာ ယူထားပါတယ္)။  ဒါေတြက ဒီႏိုင္ငံမွာ အရွည္ေနထိုင္သြားေရးမွာ ေတာ္ေတာ္ အေထာက္အကူ ျပဳမယ့္ ဘာသာစကားေတြဆိုပါေတာ့။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အျပင္မွာကို တရုတ္ဘာသာစကားသင္ေနပါတယ္..။ ဒါလည္း ဟုတ္တာပါပဲ။ တရုတ္ကလည္း အင္အားအၾကီးဆံုး ဘာသာစကားေတြထဲက တခုကိုး..။ ဒါေတြက ျမင္ရတဲ့ တန္ဖိုးေတြပါ...။

ဒါျဖင့္ ျမန္မာကေလးေတြ ဘာလို႔ ျမန္မာစကားသင္ဖို႔ လိုသလဲဆိုတာကို စဥ္းစားရေအာင္ပါ…။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ အေရာင္အေသြးမ်ိဳးစံုကို လက္ခံဆက္ဆံတဲ့ ႏိုင္ငံမို႔ က်မတို႔ ၀န္းက်င္မွာ ရုပ္ရည္သြင္ျပင္ေပါင္းစံု.. ဘာသာစကား ေပါင္းစံု.. ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစံု.. ဘာသာေရး ေပါင္းစံု  ေတြ႔ရပါတယ္။ ထူးျခားတာက က်မတို႔ ဗမာေတြကလြဲရင္ က်န္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ကေလးေတြက သူတို႔မိခင္ဘာသာစကားကို မေျပာတတ္ဘူးဆိုတာမ်ိဳး လံုး၀ မရွိပါဘူး။ တရုတ္.. မကၠဆီကန္.. လက္တီနို.. ဗီယက္နမ္.. ကိုရီးယား.. ကေမၻာဒီးယား..ထိုင္း.. အီရန္.. အာဖရိကန္..  အိုး... အကုန္လံုးပါပဲ..။ သူတို႔ကေလးေတြက အိမ္ေတြမွာ သူတို႔မိခင္ ဘာသာစကား ကိုပဲ ေျပာၾကပါတယ္။ က်မတို႔ ဗမာမိသားစုတခ်ိဳ႕မွာသာ ကေလးေတြ ဗမာလိုမေျပာၾကေတာ့တဲ့ ျပႆနာ ရွိေနတာပါ။ က်မေလ့လာၾကည့္ေတာ့ မိဘေတြက ကေလးေတြဆီကေန အေမရိကန္ အဂၤလိပ္ စကားေျပာကို ျပန္ေလ့လာယူေနရတာမ်ိဳးမို႔ေရာ.. ကေလးေတြကို ဗမာလို မေျပာေျပာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးဖို႔ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဘ၀ထဲ ရုန္းကန္ေနၾကရလို႔ေရာ ပါပါတယ္။ 

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ.. က်မစဥ္းစားတာက လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဆိုတဲ့ အမွတ္အသားျပယုဂ္ရဲ႕ တန္ဖိုး.. ေနာက္တခုက ဘယ္ဘာသာစကားမဆို တန္ဖိုးရွိတာမို႔ ထိန္းသိမ္းရမယ္ဆိုတဲ့ က်င့္၀တ္ နဲ႔ ကိုယ့္မိခင္ဘာသာစကားကို တန္ဖိုးထားရမယ့္ တာ၀န္ဆိုတာေတြနဲ႔ ဆိုင္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ျမန္မာစာဆိုတာ ျဖစ္လာဖို႔ ဘယ္လို ေခတ္အဆင့္ဆင့္ကို ျဖတ္ခဲ့ရသလဲ..။ ေနာက္တခု ျမန္မာစာဆိုတာ ခပ္ညံ့ညံ့ႏုံနဲ႔နဲ႔ ဆက္သြယ္လို႔ ရျပီးေရာဆိုတဲ့ ဘာသာစကားမဟုတ္ပါဘူး..။ ျပည့္စံုကံုလံုတဲ့၊ ဘာသာစကားဆိုင္ရာ စံတန္ဖိုးေတြရွိတဲ့ ဘာသာစကားပါ။ Dead Language မဟုတ္ပါဘူး။ Dying Language လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ living Language ပါ။ ဘ၀သက္တမ္းရဲ႕ တ၀က္ေက်ာ္လံုး ျမန္မာစာကို သီးသန္႔ ေလ့လာခဲ့ျပီး ျမန္မာစာနဲ႔ ဘြဲ႔သံုးခု ယူခဲ့တဲ့ က်မဟာ ခုထိ ျမန္မာစာရဲ႕ တစိတ္တပိုင္းေလာက္ကိုေတာင္ လက္တဆံုး မႏိႈက္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ျမန္မာစာထဲက အဆင့္အတန္းျမင့္လွတဲ့ စကားသံုးေတြ.. စကားတန္ဆာေတြ.. အဓိပၸါယ္ေတြကို ထဲထဲ၀င္၀င္သိဖို႔ မေျပာပါနဲ႔ အေျခခံ သဒၵါအထားအသို မွန္ေအာင္ ေျပာဖို႔ေတာင္ သဒၵါစနစ္ကို ခုထိ မသိေသးတဲ့ ဗမာစစ္ေတြေတာင္ အမ်ားၾကီးပါ..။ ဒါေတြက မျမင္ရတဲ့ တန္ဖိုးေတြပါ...။ ဒီအတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕ တန္ဖိုးၾကီး အဆင့္ျမင့္တဲ့ ဘာသာစကားကို ထိန္းဖို႔ တာ၀န္.. က်င့္၀တ္က က်မတို႔မွာ ပါလာျပီးသားျဖစ္တယ္လို႔ က်မ ယူဆတာပါ။

ေနာက္တခု ျမန္မာစာမဖတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲဆိုတဲ့ လူျပိန္းစကားမ်ိဳးလည္း ရွိပါေသးတယ္..။ ဟုတ္ကဲ့.. စာမဖတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲလို႔ သေဘာထားတယ္ဆိုတဲ့လူနဲ႔ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ သဟဇာတ မျဖစ္မႈေတြ.. ဘ၀ထဲ အထီးက်န္စိတ္က်ရမႈေတြ.. ဂုဏ္သိကၡာေလ်ာ့ပါးမႈေတြနဲ႔ လူ႔တန္ဖိုးေလွ်ာ့တြက္ခံရမႈေတြကို က်မတို႔အနားမွာကို သာဓကအျဖစ္ျမင္ေနၾကရတာပဲ မဟုတ္လား..။ ဒါျဖင့္ က်မတို႔ကေလးေတြကို က်မတို႔ ဘယ္လို ပံုစံနဲ႔ ၾကီးျပင္းေစမွာပါလဲ...။

++++++

တပတ္မွာ ၅ရက္ အလုပ္လုပ္… မိသားစု၅ေယာက္စာ တာ၀န္ေတြ.. စေနတေန႔ မနက္ပိုင္းတပိုင္းလံုး ကိုယ့္ပညာေရးအတြက္ ေကာလိပ္မွာ ေက်ာင္းတက္..။ ညညေတြမွာ အခ်ိန္မရအရ ေပးျပီး ေက်ာင္းစာဖတ္ရ..။ ရသစာအုပ္စင္ အစီစဥ္အတြက္ မဂၢဇင္းေတြ စံုေအာင္ဖတ္ရ..။ တပတ္မွာ အားရတဲ့ တရက္မွာ.. တပတ္စာေစ်း၀ယ္.. အိမ္သန္႔ရွင္းေရး.. ။ က်မမွာ တေန႔ကို ပံုမွန္အိပ္ခ်ိန္ ၄နာရီေလာက္ပဲ အျမဲရွိပါတယ္.။ တခ်ိဳ႔ ရက္ေတြမွာ ေန႔လယ္ ၁နာရီစာေလာက္ တေရးအိပ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ ပင္ပန္းတဲ့ၾကားက ျမန္မာစာေက်ာင္းအတြက္ ေစတနာဆရာမ အလုပ္ကို လုလုပ္တာပါ။   ဆိုေတာ့.... က်မ ဘာအတြက္ လုပ္တာပါလဲ….။

က်မတို႔ ဗမာကေလးေတြကို... တန္ဖိုးရွိတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာရွိ္တဲ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ ထိန္းသိမ္းခဲ့ၾက.. ဖြံ႔ျဖိဳးေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကရတဲ့ ျမန္မာစာေပကို သိေစခ်င္ပါတယ္။ ငါတို႔ဟာလည္း ကိုယ့္ေျမ..ကိုယ့္ေရ.. ကိုယ့္စာေပနဲ႔ ေနႏိုင္ခဲ့တဲ့ လူယဥ္ေက်းေတြလို႔ သိေစခ်င္တယ္။ ျမန္မာစာေပထဲက ျမန္မာဆန္တဲ့ အလွတရားေတြကို ခံစားတတ္ေစခ်င္တယ္။ အဲလိုခံစားတတ္မွ ကိုုယ့္ေရေျမ ကိုယ့္တိုင္းျပည္တန္ဖိုးကို သိမယ္။ က်မတို႔ဟာ နိမ့္နိမ့္ပါးပါး အရိုင္းအစိုင္းေတြမို႔ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ ေနေနရတာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ တန္ဖိုးကို ကေလးေတြသိမွ သူတပါးက ႏွိမ္တာ.. ေစာ္ကားတာကို မခံရႏိုင္တဲ့ စိတ္အင္အားေတြ ရွိလာမယ္။ ျပီးေတာ့ တခ်ိန္မွာ သူတို႔ပညာစံုတဲ့အခါ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ ျပန္ျပီး အလြယ္တကူ အလုပ္လုပ္ႏိုင္မယ္။ တျခားလူမ်ိဳးေတြ ကိုယ့္ထက္ သာသြားလို႔ က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ ၀င္လာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ေနရာမွာ ျပည္ပမွာ ပညာသင္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ က်မတို႔ ကေလးေတြက အစားထိုး၀င္ျပီး အလုပ္လုပ္ႏိုင္မယ္။ အနည္းဆံုး က်မတို႔ႏိုင္ငံကို သြားျပီး volunteer အျဖစ္ စာသြားသင္ေပးေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြဆိုတာက က်မတို႔ ကေလးေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းဆိုတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ပိုျပီး ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ လုပ္ႏိုင္ၾကေပလိမ့္မယ္..။

ေျပာရရင္.. က်မ ဘာလုပ္ေနတာလဲဆိုေတာ့ က်မ နိုင္သေလာက္… က်မကို တစိတ္တည္း တ၀မ္းတည္း ၀ုိုင္းကူၾကတဲ့ မိဘေတြနဲ႔အတူ... ၀ိုင္းကူၾကတဲ့ ဆရာမေလးေတြနဲ႔အတူ... ၀ိုင္းပံ့ပိုးၾကတဲ့ ရပ္ေဆြ ရပ္မ်ိဳးေတြနဲ႔အတူ ... က်မတို႔ သစ္ပင္ေလးေတြ စိုက္ေနၾကတာပါပဲ…။ 

ဘာပင္ေလးေတြလဲဆိုတာ့ က်မတို႔စိတ္ထဲ ေအာင္အတိတ္ ေအာင္နိမိတ္ျဖစ္ဖို႔ ရည္စူးတဲ့ ေအာင္သေျပပင္ေလးေတြဆိုပါေတာ့ ရွင္။ 

+++++

"သေျပညိဳ" 

သူ႔ေခါင္းမွာတဲ့ သေျပညိဳ၊

ငါ႔ေခါင္းမွာတဲ့ သေျပညိဳ။ 

တို႔ေျပမွာ တို႔ေမကမ္းပါတဲ့

သေျပညိဳ ေရႊဘိုပန္းဟာက

လန္းလ်က္ပါကို။ 

ဘာမေလွ်ာ့ေလနဲ႔

လာေတာ့မကြဲ႔ ေရႊပဟိုရ္

ေလခ်ဳိကအေသြး။ 

လင္းၾကက္အေဆာ္

ကြင္းထက္မွာတူေပ်ာ္ေပ်ာ္နဲ႔

စည္ေတာ္ကို ရည္ေမွ်ာ္မွန္းကာပ

ေရာင္နီမွာ ေအာင္စည္ရြမ္းရေအာင္ 

သေျပညိဳ ေရႊဘိုပန္းရယ္နဲ႔

လွမ္းၾကစို႔ေလး။ ။

ဇႏၷဝါရီ ၄ ၁၉၃၈
မင္းသုဝဏ္ -၁၉ဝ၉-၂ဝဝ၄

ေအာက္တိုဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၁။

(သေျပညိဳ ေက်ာင္းရဲ႕ အမွတ္တံဆိပ္  Logo  ေလးကို ပန္းခ်ီ သန္းေဌးေမာင္က ေမတၱာနဲ႔ ေရးဆြဲေပးပါတယ္)

လွသန္းရဲ႕ မုဆိုးမကို လြမ္းလို႔ ေရးမိတဲ့စာ

မေခ်ာေရ...

ဒီရက္ေတြထဲ

ငါနင့္ကို သတိရလိုက္တာ...

နင္နဲ႔ငါ...

လက္ခ်ိဳးေရလို႔ ရေလာက္တဲ့

အၾကိမ္အေရအတြက္ေလာက္သာ

ေတြ႔ခဲ့ဆံုခဲ့ရေပမဲ့

ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြလို
စိတ္ထဲ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့တာ.။

နင္နဲ႔ငါ..

နင္ မုဆိုးမ

ငါ တခုလပ္မ

သားတေယာက္စီ ကိုယ္စီလက္ဆြဲလို႔

ကာလတူတခုတည္း

ၾကံဳဆံုခဲ့ၾကဖူးတာ..။

အႏုပညာသမားမယား

ဒါအဆန္းလားအစ္မရယ္..တဲ့။

ငါ့မွာကေတာ့

အဲလိုအေျဖမရွိခဲ့...။

အႏုပညာသမားကို

နင္ ပခံုးထမ္းခဲ့သလို ငါ မထမ္းႏိုင္ခဲ့။

ငါက သာမန္လူထင္ပါရဲ႕...။

နင္နဲ႔ငါ

အဲဒီကာလထဲ

အျပန္အလွန္အားေပး

ငါမွတ္မိေသးတယ္။

မုဆိုးမဘ၀က

တခုလပ္မဘ၀ထက္ေတာ့

တင့္တယ္ပါေသးတယ္လို႔

ငါက နာနာက်ည္းက်ည္းေျပာေတာ့

နင္က အားရပါးရရယ္ေမာ..

အဲဒါ.. ဟာသမဟုတ္မွန္း

အဲဒါ.. ရယ္သံမဟုတ္မွန္း...

ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး စင္းစင္းသိခဲ့ၾက။

မေခ်ာရယ္..

ငါက တခုလပ္မဘ၀ထဲ

အလဲလဲအကြဲကြဲနဲ႔ 
အခ်စ္ဖြဲ႔ေတြ ေရးေနရခ်ိန္

နင္ကေတာ့

မုဆိုးမဘ၀ထဲ ရဲရဲရင့္ရင့္

တိုက္ပြဲေတြအတြက္ အသင့္ျပင္ေနခဲ့။

ဒီလိုနဲ႔...

…......

…......

နင္နဲ႔ငါ...

ေနာက္ထပ္ဘ၀သစ္တခုစီထဲလည္း

ကာလတခုတည္း မေရွးမေႏွာင္း

အေၾကာင္းေပါင္းသင့္ၾက...

အစ္မ.. က်မ လွသန္းနဲ႔ယူလိုက္ျပီ..တဲ့။

ငါကေတာ့ လူေတာ္ထက္ လူေကာင္းနဲ႔ပဲ အတူေနခ်င္ေတာ့တယ္လို႔

ငါေျပာေတာ့လည္း နင္ျပံဳးခဲ့တာပဲ..။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..

ငါတို႔ဘ၀ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကရဖူးတယ္ေနာ္... မေခ်ာ...။

လွသန္း

ၾကည္ေမာင္သန္း

ေမာင္သီးသန္႔..

လူ႔ဘ၀ေတြကို ကဗ်ာေတြနဲ႔ ထုဆစ္

ခ်စ္တဲ့ ျမန္မာျပည္ကို သူ႔ဘ၀နဲ႔ ထမ္းခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာ...

လူ႔ဘ၀ထဲ တကယ္တန္ေအာင္ ေနသြားခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာ...

ကဗ်ာစား ကဗ်ာ၀တ္စစ္စစ္နဲ႔သာ ကဗ်ာနဲ႔ ေနသြားခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာ...

ကဗ်ာေရးဖို႔ ထမင္းစားခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာ...

ကဗ်ာ့သစၥာနဲ႔ ေလာကဓံကို ၾကံ့ၾကံ့ခံခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာ...။

နင္သိလား မေခ်ာ..

လွသန္းကဗ်ာေတြကို

ၾကက္သီးေမြးျမ ထမတတ္ ဖတ္ရတဲ့အခါ..

ၾကည္ေမာင္သန္းကဗ်ာေတြကို

တမ္းတမ္းတတအာလ်နဲ႔ ဖတ္ရတဲ့အခါ..

ငါ နင့္ကို အျမဲလြမ္းတယ္ဆိုတာ...။

လွသန္းကလည္း မုဆိုးမစစ္တမ္းမွာ ေျပာပါရဲ႕..

"ငါ့မိန္းမလည္း

မုဆိုးမဘ၀နဲ႔ ဆယ္ႏွစ္ၾကာမွ

ငါနဲ႔အေၾကာင္းပါခဲ့တယ္.." တဲ့။

မေခ်ာ.. ငါ့ရဲေဘာ္မ

မုဆိုးမႏွစ္ထပ္ကြမ္းဘ၀မွာ

တန္ဖိုးရွိစြ..

နင္ထမ္းတင္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္..

တေယာက္က သီခ်င္းေတြနဲ႔..

တေယာက္က ကဗ်ာေတြနဲ႔..

ကမၻာေလာကအေပၚ 
တန္ဖိုးရွိရွိ တာ၀န္ေက်ခဲ့ၾကသူေတြ....။

မေခ်ာေရ..

သူတို႔က ကမၻာ့၀န္တာကို အႏုပညာနဲ႔ ထမ္းခဲ့

နင္က 
အဲဒီအႏုပညာသမားေတြကို ေမတၱာတရားနဲ႔ ထမ္းခဲ့...

တဘ၀စာ။

ျမိဳ႔မျငိမ္းသီခ်င္းေတြေနာက္မွာ

ၾကီးၾကီးသန္း ရွိသလို...

ဂၽြန္လင္ႏြန္ေနာက္မွာ

ယိုကိုအိုႏို ရွိသလို...

ေပၚဦးသက္ေနာက္မွာ

ေဒၚတင္ၾကည္ ရွိသလို...

ေအာင္ျမင္တဲ့ေတးတပုဒ္မွာ

သံစဥ္နဲ႔စာသား တြဲသီရသလို...

လွပေမႊးျမတဲ့ ပန္းတပြင့္ေအာက္မွာ

ရိုးတံခိုင္ခိုင္ရွိသလို...

အဲဒီအခါ

လွသန္းရဲ႕ကဗ်ာေတြကို 
ငါ လြမ္းတသသ ဖတ္ရတဲ့အခါ

ငါ့အတြက္ေတာ့ နင္ဟာ 
ထည့္လြမ္းတ,စရာ ရိုးတံညွာ.....

ခ်စ္တဲ့

ေမျငိမ္း

(ဓာတ္ပံုကို ရသအလင္း Face Book Page က ယူပါတယ္)

သူတို႔ကို အားေပးဖို႔ လိုပါတယ္။

မိုးေန႔

တပတ္လံုးလံုး မိုးေစြေနတာ..။
ကိုယ့္နားက ျမင္ကြင္းအားလံုး မိႈင္းညိဳ႕ေနျပီး တခ်ိန္တည္းမွာပဲ စိမ္းစိုေအးခ်မ္းေနတယ္..။ မိုးေတြအဲလို ေရပါပါနဲ႔ ဆက္တိုက္ရြာတာကို ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး ၾကံဳခဲ့ဖူးသမွ် တခါမွ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလိုက္တာလို႔ မေတြးမိခဲ့ဖူးတာကိုလည္း သတိရတယ္။
ဘယ္အရြယ္ကတည္းက မိုးေန႔ေတြကို ခ်စ္ခဲ့တာပါလိမ့္…။
၄ႏွစ္နီးပါးေနခဲ့တဲ့ ဘားအံ.. ၅ႏွစ္ေက်ာ္ေနခဲ့တဲ့ ေမာ္လျမိဳင္.. ႏွစ္ေနရာစလံုးက မိုးေကာင္းတဲ့ ေဒသေတြ…။ ရက္ဆက္ မိုးေတြ သည္းသည္း ရြာလို႔ မိုးေရေအးစက္စက္ေတြထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရရင္ ခ်မ္းတဲ့ၾကားက ေပ်ာ္တာပဲ။
ခုလည္း အေမရိကအေရွ႔ျခမ္းမွာ ျမစ္ေရလွ်ံတဲ့ထိေအာင္ မိုးေတြ ၾကီးေနျပန္ျပီ။
အိပ္ယာက အိမ္ေပၚထပ္မွာမို႔ ေခါင္မိုးနဲ႔နီးေနေတာ့ အုတ္ၾကြပ္မိုးေပၚ မိုးေရက်သံ တေပါက္ေပါက္ကို ၾကားေနရတာ သေဘာက်လိုက္တာ။ အိပ္ယာေပၚ ေစာင္ပံုေအာက္ကေန နားေထာင္ေနမိတဲ့ မိုးသံဟာ ဘားအံက သစ္သားအိမ္ေလးရဲ႕ သြပ္မိုးေပၚက်တဲ့ အသံနဲ႔ ဘာမွမကြာ..
ရြာက အိမ္ရဲ႕ အုတ္ၾကြပ္ေခါင္မိုးေပၚ က်တဲ့ အသံနဲ႔လည္း တူတူ။
ေမာ္လျမိဳင္ ေတာင္၀ိုင္းတကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္းထဲက ဆရာမ်ားအိမ္ရာ တန္းလ်ားေလးရဲ႕ ေခါင္မိုးေပၚက မိုးသံ..
အို… ရန္ကုန္က အေမ့ သစ္သားအိမ္ေလးရဲ႕ သြပ္မိုးေပၚက်တာလည္း ဒီမိုးသံ ပါပဲ..။
က်မအတြက္ မိုးေရစက္ေတြနဲ႔ မိုးရဲ႕ ေတးသံေတြဟာ ကမၻာ့အေရွ႔ျခမ္းျဖစ္ျဖစ္.. အေနာက္ျခမ္းျဖစ္ျဖစ္ တူတူပါပဲ။
ေအးျမပံု.. ျပီးေတာ့ မိုးရနံ႔…
ခုဆို အိမ္ေရွ႕က စံပယ္ပင္ေလးလည္း အဖူးေတြေ၀.. သေျပပင္ေလးကလည္း အညြန္႔ေတြ ခ်ိဳးခ်ိဳးျပီး ပန္းအိုးႏိုင္ႏိုင္ထိုးပစ္ တာေတာင္ အညြန္႔သစ္ေတြ တလူလူတက္လို႔..။
မိုးေအးေအးနဲ႔ က်မတို႔ အိမ္ကေလးထဲမွာ လဘက္ရည္ခ်ိဳႏွပ္ထားတဲ့ အနံ႔ေလးနဲ႔ အီၾကာေကြး ဆီပူထိုးတဲ့အနံ႔ေလးနဲ႔။
ေဟာ… မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္က အိမ္ေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မရဲ႕ သမီးလိုျဖစ္ေနတဲ့ မအိ က ရံုးသြားဖို႔ ကားေပၚတက္ေနျပီ။
သမီးေရ.. မိုးေအးတယ္ေနာ္.. အေႏြးထည္၀တ္သြား..။
ပုလဲေလးေရာ.. ဒီေန႔ ေက်ာင္းမွာ မေအးေစနဲ႔ေနာ္.. လို႔ မအိရဲ႕ သမီးေလးအတြက္ပါ သတိေပးရင္း ဗမာလို အားရ ပါးရ ေအာ္ေခၚ ႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ပါေသး။

ညေနဆိုရင္ေတာ့ မအိခင္ပြန္းက အလုပ္ကျပန္ေရာက္ျပီမို႔ စကားစျမည္ေျပာႏိုင္ပါေသးတယ္။ သူက ကဗ်ာေရးတဲ့ လင္းေႏြးအိမ္…။ ဘာသာစကားတူသူေတြမို႔ ေျပာစရာအပံု…။ က်မအိမ္ကို ေရာက္လာသူတိုင္းကေတာ့ သူတို႔ကို သူတို႔ အေမရိကန္ျပည္မွာ ေရာက္ေနတာကိုေတာင္ ေမ့သြားတယ္တဲ့။
ဟုတ္တာေပါ့ က်မတို႔ ရပ္ကြက္မွာ နီးနီးေလးေနၾကတဲ့ ဗမာအိမ္က ၁၀အိမ္မွ မကတာကိုး။ ခဏၾကာရင္ စာေရးဆရာ ဦး၀င္းေဖ ကားျဖတ္ေမာင္းသြားမယ္.. မီမီ၀င္းေဖလည္း ေဘးမွာ ပါလာလိမ့္မယ္..။
ေဟး ဘာေတြခ်က္ေနလဲ..တဲ့။ ေဟာ… လွမ္းေအာ္ ႏႈတ္ဆက္သံ.. အဲဒါ ေဒၚစီေပါ့.. ဟိုဘက္လမ္းမွာ ေနတာ။ မလျပည့္တို႔ ေမာင္လေရာင္တို႔ အေမ။
ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း ငါးခူေၾကာ္နဲ႔ ငပိရည္က်ိဳ ေဒၚစီေရ လို႔ ေအာ္ေျဖရင္း ျပတင္းေပါက္ ကေနပဲ လက္ျပန္ျပလိုက္ရတယ္။ လက္ျပန္ျပျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္ႏွာကို ခ်က္ခ်င္းမလႊဲႏိုင္ပါဘူး။ က်မေရွ႕မွာက ျခံ၀မွာ စိုက္ထားတဲ့ သေျပပင္ရဲ႕ ရြက္ႏုညိဳညိဳေတြက က်မကို မ်က္ႏွာမလႊဲႏိုင္ေအာင္ ဖမ္းစားထားတယ္။ မိုးေရစက္ေတြေအာက္မွာ သေျပညိဳ အညြန္႔ေတြက ေခါင္းေထာင္ေၾကာ့လို႔ ။ သူ႔ေဘးမွာက အဖူးအငံုေတြ အလုအယက္ ေ၀ေနတဲ့ စပယ္ရံု..။ နက္ဖန္မနက္ဆိုရင္ ေဖြးလႈပ္ ၾကိဳင္ေလွာက္ေနေအာင္ ပြင့္ၾကေတာ့မွာ…။ ဇီဇ၀ါပင္ကေတာ့ ဒီမိုးမွာ နည္းနည္း ဆြံ႔သြားတယ္။
အိုးထဲ ပြင့္ရလို႔ ထင္ပါရဲ႕..။ အခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံရတဲ့ ဘ၀တခုလို.. အစြမ္းကုန္ မပြင့္ႏိုင္.. မေ၀ဆာႏိုင္ရွာတာ…။

ေလေအးေအးတသုတ္က ဖ်တ္ကနဲ ေ၀ွ႔သြားတယ္။
မိုးနံ႔က လတ္ဆတ္သန္႔စင္လိုက္တာ။
အိမ္တံခါးကို တြန္းဖြင့္ျပီး ျခံထဲဆင္းေတာ့ မိုးစက္ ေအးေအးေတြ ကိုယ္ကို လာပက္ခ်ိန္မွာ 
အသက္ ၄၆ႏွစ္ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ အေနအထားကို ေမ့သြားတယ္။ က်မတသက္လံုး ခ်စ္ခဲ့ စြဲခဲ့တဲ့ မိုးေရေတြကေတာင္ က်မကိုယ္ေပၚမွာ မေျပာင္းမလဲ ရွိေနေသးတာပဲဟာေနာ္..။ ျမက္ခင္းေတြက မိုးေရရႊဲရႊဲေၾကာင့္ က်မရဲ႕ ေျခဖ၀ါးေတြက စိုအိနစ္၀င္သြားတယ္။
မိုးေကာင္းကင္ဆီကို မ်က္ႏွာေမာ့လိုက္ေတာ့ ေအးျမျမမိုးစက္ေတြက အပြင့္လိုက္ အေပါက္လိုက္ ပစ္ေပါက္ လိုက္သလို က်လာတယ္…။ အဲဒီအခိုက္ ရင္ထဲမွာ ေအးသြားလိုက္တာ..။ လတ္တေလာအပူေတြေတာင္ ျငိမ္းလို႔…။
ဘီလ္ေၾကြးအပူေတြ… Credit ေၾကြးအပူေတြ..
တေန႔ ၂၄နာရီနဲ႔ေတာင္ မေလာက္ႏိုင္တဲ့ ဗာဟီရေတြ…
ဟိုးအေ၀းၾကီးဆီကို လြမ္းဆြတ္ရတဲ့ မိုးေန႔ေတြ…
ျမသီလာ ေန႔ရက္ေတြထဲက မိုးေန႔ေတြ …
အျဖဴစိမ္း၀တ္ေက်ာင္းတက္ရက္ မိုးေန႔ေတြ…
အဲဒါေတြ အားလံုးကို ေမ့ေပ်ာက္ျပီး မိုးေန႔သက္သက္ကိုသာ ခံစားရတာ…။
ရြာပါမိုးရယ္.. ရြာလိုက္ပါ….။
အဲဒီလို စိမ့္ေန ေအးေနေအာင္ သိပ္သိပ္သည္းသည္း ရြာမွပဲ မိုးလို႔ ပီသေတာ့မေပါ့ေနာ္…။

++++++

ေမ့ထားခ်င္ေပမဲ့လည္း မိုးေရေတြနဲ႔အတူ တိုး၀င္လာတဲ့ အေတြးေတြကလည္း က်မဆီမွာ အလုအယက္..။ က်မက မိုးသည္းသည္းရြာတာကို ခ်စ္တယ္လို႔ မိုးေရေတြကို ခံစားေပ်ာ္ရႊင္ေနခ်ိန္မွာ… ေခါင္မိုးအေပါက္ မဖာႏိုင္လုိ႔ ေခါင္မိုးမလံုတဲ့ အိမ္မွာ ေနရတဲ့သူေတြ ဒီ မိုးေရေတြေၾကာင့္ အိပ္မရ စားမရ ေနမရသူေတြ… မိုးေရေၾကာင့္ ျမစ္ေရလွ်ံ ေရၾကီးတဲ့ ေဘးနဲ႔ ၾကံဳေနရသူေတြ.. ထီးမ၀ယ္ႏိုင္လို႔ မိုးရြာမွာ ေၾကာက္ေနသူေတြ…။ မိုးၾကီးလို႔ စပါးသီးႏွံပ်က္မွာ ပူပန္ေနၾကမယ့္ ဦးၾကီးေတြ…။ က်မ တရားပါရဲ႕လား…။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြကလည္း မိုးအျပစ္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူးေနာ္…။ တကယ္လို႔မ်ား မိုးမ်ားလို႔ ေရၾကီးတဲ့ ဒုကၡမ်ိဳး ၾကံဳရရင္ေတာ့ေရာ.. က်မ မိုးကို ခ်စ္ႏိုင္ပါဦးမလား…။ မသိတတ္ျပီ။ စိတ္ေတြ ေတာင္စဥ္ေရမရ…။ အဲဒီ လြင့္ေနတဲ့ အေတြးေတြက မိုးရြာခ်ိန္ လမ္းေတြေပၚ ေျပးထြက္ရင္ေတာ့ မိုးရနံ႔ေအာက္မွာ ျငိမ္၀ပ္သြား ျပန္ပါတယ္..။ အဲလို မိုးက ျပဳစားတယ္…။

+++++

ေဟာ.. မိုးမႈန္ေတြ လြင့္လာျပီ…။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေန႔လယ္လမ္းေပၚမွာ က်မတေယာက္တည္း…။ နေဘးမွာ.. ရွဥ္႔ညိဳေလးတေကာင္.. က်ီးၾကည့္ ေၾကာင္ၾကည့္နဲ႔…။ ျမက္ခင္းေပၚမွာ မိုးေရထိလို႔ အိႏြဲ႕ေနတဲ့ အရိုင္းပန္း၀ါ၀ါေလးေတြက ေလနဲ႔အတူ ျငိမ့္လို႔..။

အဲဒီခဏေလးမွာ… ေက်ာင္းသြားေနၾကတဲ့ သားသမီး ၃ေယာက္ကို ခဏေမ့သြား.. အလုပ္ခြင္ထဲက ခင္ပြန္းကို ခဏေမ့သြား… က်မရဲ႕ ဖိစီးတဲ့ အလုပ္တာ၀န္ေတြကို ခဏေမ့သြား… စိတ္ပ်က္စိတ္ညစ္စရာ ခံစားခ်က္ေတြကို ေမ့သြား… လက္ေတြ႔ တဒဂၤအခ်ိန္ေလးကို ခဏေမ့သြား…။ ျပီးေတာ့ မိုးမႈန္ေတြနဲ႔အတူ လြင့္လို႔… အဲဒီမိုးမႈန္ေတြလို ျပဳစားျပီး က်မကို ဖမ္းစားႏိုင္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္မိဖူးသူတေယာက္ဆီ စိတ္က ေျပးသြား…။ သူ႔ကို မိုး..လို႔ တိတ္တိတ္ေလး နာမည္ေပး ေခၚေ၀ၚခဲ့ဖူးတာကို သတိရမိ…။ မိုး..တဲ့။ အင္း.. ေနာက္ေတာ့လည္း က်မနေဘးက မိုးမႈန္ေတြလိုပဲ လြင့္သြားခဲ့တာပါပဲ…။

ဒီလိုပါပဲ.. ဘယ္သူမဆို.. ကိုယ့္ရဲ႕ အနာေဟာင္းေလးေတြကို တခါတခါ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ေလးေတြ ရွိတဲ့အခါ မေတာ္တဆ.. သတိရမိၾကမွာ...ဟုတ္...။ က်မကေတာ့ တခါတခါ ခုလို မိုးေတြရြာေနခ်ိန္ တခဏမွာ ျပန္သတိရ.. ျပီးေတာ့လည္း ျပန္ေမ့သြား…။ ခုလည္း အဲလိုေပါ့.. အမွတ္တမဲ့ေလး သတိရမိ...။
ဒီေတာ့လည္း စိတ္ထဲမွာ ခင္ပြန္းသည္ကို အားနာနာနဲ႔ ျပံဳးျပလိုက္မိျပီး တိုးတိုးေလး ရြတ္လိုက္မိပါတယ္..။ ဒါဟာ…. မိုးက လွည့္စားတာပါကြယ္…လို႔…။

ဧရာ၀တီ..သူစီးထြက္သြားခဲ့ျပီ..ပင္လယ္ဆီ....

က်မနဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္

ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက က်မကို စိတ္ကူးေတာ္ေတာ္ယဥ္တယ္လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ခံရတာကို မၾကာခဏ ၾကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲလိုမွတ္ခ်က္ခ်ခံရတိုင္းလည္း က်မ အျမဲ အလြယ္တကူ ၀န္ခံတတ္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္.. က်မက စိတ္ကူးယဥ္ရတာကို ေမြ႔ေလ်ာ္သူ..။ စိတ္ကူးယဥ္တာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အမ်ားအားျဖင့္ ေကာက္ယူတဲ့ အဓိပၸါယ္က အဆိုးဘက္ နည္းနည္း ကဲတယ္ ထင္တာပဲ.. စိတ္ကူးယဥ္သမားတို႔.. စိတ္ကူးယဥ္ဆန္လိုက္တာတို႔… အဲလိုေျပာတတ္ၾကတာကိုး..။ က်မကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္တာက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မထိခိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ သာယာစရာ ေကာင္းတာပဲလို႔ ထင္ပါတယ္..။

က်မငယ္ငယ္ေလးကတည္းက တကၠသိုလ္က ဆရာမ ျဖစ္ခ်င္တယ္.. အဂၤလိပ္စာ.. ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာစာ ဆရာမလုပ္ခ်င္တာ..။ ေဖေဖေျပာျပတဲ့ ေနာ္လီြဇာဘင္ဆင္ နဲ႔ Joice Win (ႏြဲ႔ယဥ္၀င္း)တို႔ကို သိပ္အားက်တာ။ ျမန္မာစာဆရာမေတြကေတာ့ အစဥ္အလာကကို နည္းနည္းရိုးၾကတယ္။ အလွျပင္ရင္ေတာင္မွပဲ အျငိမ္ျပင္ၾကတာေလ..။ က်မကေတာ့ ေခတ္မီတာကို ၾကိဳက္တယ္..။ က်မ ဆရာမ ျဖစ္ေတာ့ ထမီတိုလို႔.. နားကြင္း၀တ္လို႔.. ပခံုးသိုင္းအိတ္ကို အ၀တ္စနဲ႔ ခ်ဳပ္တဲ့ အိတ္ေပ်ာေပ်ာ့ အၾကီးၾကီးေတြ သံုးလို႔ အဆူလည္း ခံရတယ္။ ခါးတိုအက်ၤ ီက ခါးနည္းနည္းရွည္ျပီး အက်ၤ ီက ပြပြမို႔ မသပ္ယပ္ဘူးတဲ့။ အကဲ့ရဲ႕လည္း ခံရပါတယ္။ (အက်ၤ ီပါးပါး၀တ္တဲ့ဆရာမေတြက်ေတာ့ အဆူမခံရဘူး..)။ က်မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒါေတြက ဆရာမဆိုတဲ့ ကာယိေျႏၵကို ထိခိုက္တယ္လို႔ ခုထိ က်မ လက္မခံႏိုင္ေသးဘူး။ အဲဒါနဲ႔႔ က်မက စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တယ္ဆိုတာနဲ႔လည္း မဆိုင္ဘူး ထင္တာပဲ..။ ဒါေပမဲ့ က်မကေတာ့ က်မစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာမပံုစံအတိုင္း ရေအာင္ ေနတာပါပဲ…။ ဒီေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္တခုကို စိတ္ပ်က္ေပမဲ့ ကိုယ့္စိတ္ကူးယဥ္ထဲမွာေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာတာ အမွန္ပဲ…။

ဒီလိုနဲ႔ က်မ စိတ္ကူးယဥ္တဲ့အတိုင္း.. ပန္းခ်ီဆြဲတာပဲ.. ဂစ္တာတီးတာပဲ… စာေရးတာပဲ.. ကဗ်ာေရးတာပဲ..။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခ်င္လိုက္တာလို႔ေတာ့ တခါမွ စိတ္ကူးမယဥ္ဖူးပါဘူး။ (ဒါေၾကာင့္ပဲ အားလံုးက ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္အဆင့္ေလာက္ပဲ ရွိခဲ့တာ ထင္ပါရဲ႕)။ ျပီးေတာ့ စာေရးဆရာမ လုပ္မယ္လို႔ မစဥ္းစားဘဲ စာေရးခ်င္လိုက္တာလို႔ စဥ္းစားျပီး စာေတြေရးေတာ့ မိတ္ေဆြ သံုးေလးေယာက္က မဂၢဇင္းပို႔ၾကည့္ပါလားဆိုတာနဲ႔ ပို႔ၾကည့္တာပဲ..။ ကံေကာင္းလို႔ ကိုယ့္စာကို ၾကိဳက္တဲ့ အယ္ဒီတာေတြက ေရြးလို႔ ေနရာေပးလို႔ အလြယ္တကူ စာေရးဆရာ ျဖစ္လာရေပမဲ့ အဲဒီစာေရးဆရာဘ၀ကို သိပ္ကို မက္ေမာခဲ့ပါတယ္။ (အမက္ေမာဆံုးဘ၀ လို႔ေတာင္ ေျပာရမယ္ထင္တယ္)။ စာေရးတဲ့ေလာကထဲ လွ်မ္းလွ်မ္းမေတာက္ခဲ့ေပမဲ့ ကိုယ္ေရးခဲ့သမွ်က ကိုယ့္ရင္ထဲက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေရးခဲ့တာမို႔ ေက်နပ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ က်မရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ေတြကို က်မ ပိုင္ခြင့္ရခဲ့.. ေနာက္ထပ္လည္း စိတ္ကူးယဥ္ခြင့္ေတြ ရခဲ့ပါလားလို႔လည္း ဘ၀ကို အားရမိတာ ၀န္ခံပါတယ္။

++++++

ကံကိုယံုေပမဲ့ ကံထဲပစ္ခ်လိုက္ဖို႔ စိတ္မကူးခဲ့သူမို႔.. ဆိုးတဲ့ ဘ၀တခု ရခဲ့ဖူးတာကိုလည္း ေဒါသမျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒီဘ၀ထဲကေန ရသေလာက္ ျပန္ထူဖို႔ကိုလည္း စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရာကေနပဲ အားမာန္ေတြ ရခဲ့တာပဲ..။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ဘ၀ေလးတခု..။ ကံရဲ႕ မ်က္ႏွာသာေပးမႈနဲ႔ ေပ်ာ္စရာ ေက်နပ္စရာ.. ရုန္းရုန္းကန္ကန္ ဘ၀ေလး။ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ တည္ေဆာက္ခဲ့ရလို႔မို႔ တန္ဖိုးတခုလည္း ရွိေနတာပါ။ စိတ္ကူးထဲမွာ.. ဆင္းရဲရင္ ဆင္းရဲပါေစ.. ပင္ပန္းရင္ ပင္ပန္းပါေစ..။ သားသမီးေတြနဲ႔.. စိတ္ရွည္သည္းခံတဲ့ အိမ္ေထာင္ဖက္နဲ႔.. ဘယ္လို မတရားမႈ မေကာင္းမႈမ်ိဳးကိုမွ မက်ဴးလြန္ရဘဲ စားေသာက္ ေနထိုင္ ေနႏိုင္တဲ့ ေလာကတခုထဲ ေနခြင့္ရရင္ေတာ္ပါျပီလို႔ ယဥ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စိတ္ကူးထဲက ဘ၀တခုကို အခုရေနတာဟာလည္း စိတ္ခ်မ္းသာစရာေပါ့..။ ဓမၼပဒထဲက the more you have to loose ဆိုတာကို သေဘာက်ဖူးေတာ့ ဘာမွအပိုင္မရွိတဲ့ဘ၀ထဲမွာ ေနသားက်ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ က်မတို႔တေတြဟာ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိတဲ့ စိတ္ကူးေတြကိုေတာ့ တကူးတက ယဥ္သင့္တယ္ ထင္ပါရဲ႕…။ ျပီးေတာ့ အဲဒီစိတ္ကူးယဥ္ေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔က ေနာက္တဆင့္ေပါ့..။

+++++

ခုခ်ိန္ထိ.. က်မမွာ အိမ္ပိုင္တလံုး မရွိ..။ ကားေကာင္းေကာင္းတစီး မရွိ..။ အပ်ံစား အိမ္ေထာင္ ပရိေဘာဂေတြ မရွိ…။ ဒါေပမဲ့ ပညာေရးမွာ စိတ္ေအးရတဲ့ သားၾကီးရွိတယ္.. ၊ ေနရာတကာ စပ္စပ္ စပ္စပ္ပါျပီး ပါသမွ်မွာ ထူးခၽြန္ဆုရတတ္တဲ့ သမီးေလးတေယာက္ရွိတယ္..။ အေမကို အကပ္ဆံုး အခၽြဲဆံုးနဲ႔ အကဲဆံုး သားငယ္ေလးတေယာက္ ရွိတယ္။ မိသားစုအေရးကိုသာ အဓိကထားတဲ့ ခင္ပြန္း ရွိတယ္။ မိသားတစု ဆူလိုက္ ပူလိုက္ ေအာ္လိုက္ ဟစ္လိုက္နဲ႔ေပမဲ့ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းရွိလွတဲ့ ေနခ်င့္စဖြယ္ ၀န္းက်င္ေလး ရွိတယ္…။ ေနာင္ဆို သားမက္နဲ႔ ေခၽြးမေတြ ေျမးေတြလည္း ရလာဦးမွာ…..။ ေနာက္ထပ္ရင္ဆိုင္ရမယ့္… ျပင္ဆင္ထားရမယ့္.. စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္ထား ရမယ့္ စိမ္ေခၚခ်က္ အသစ္အသစ္ေတြလည္း အမ်ားၾကီး…။ ဒါေပမဲ့ က်မ ရင္ဆိုင္ျဖတ္ေက်ာ္ ႏိုင္မယ္လို႔ ယံုတယ္..။ က်မမွာ အရာရာကို ေအာင္ျမင္ႏိုင္ဖို႔ အင္အားအျဖစ္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ရွိတယ္ေလ..။

+++++

ခုခ်ိန္မွာ က်မ အခ်စ္ လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြ ျပန္ေရးခ်င္ေနတာ.. တကယ့္အခ်စ္ကို ေရးတဲ့.. ေမတၱာတရား ပါတဲ့ ၀တၳဳေတြ က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ သိပ္နည္းေနတယ္လို႔ ထင္တယ္..။ လူငယ္ေတြ အခ်စ္ကို မသိေတာ့မွာ စိုးတယ္..။ အခ်စ္ကို သိမွ ေမတၱာတရားကို သိမယ္..။ ေမတၱာတရားကို သိမွ စာနာငဲ့ညွာမႈကို သိမယ္။ စာနာငဲ့ညွာမႈကို သိမွ ကမၻာေလာကကို သိမယ္..။ ကမၻာေလာကကိုသိမွ….. ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုလားမွာကိုး။ အေရးၾကီးဆံုးက လူေတြ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို ခ်စ္မက္တတ္ၾကဖို႔ပဲ မဟုတ္လား..။

မဂ်ဴးက ပိုခ်စ္တဲ့သူ ကိုယ္ျဖစ္ပါေစ.. ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႔ လံုးခ်င္းထြက္မယ္ဆိုေတာ့ တကယ့္အခ်စ္၀တၳဳကို ငတ္မြတ္ေနတဲ့က်မ.. ဂ်ဴးရဲ႕ အခ်စ္၀တၳဳတပုဒ္ကို ေမွ်ာ္လင့္မိတာ အမွန္ပါ။ က်မလက္ထဲ စာအုပ္ကေလးေရာက္လာေတာ့ အငမ္းမရကို စဖတ္တာ..။ က်မ အငတ္မေျပခဲ့ပါဘူး…။ က်မ အခ်က္အလက္ေတြ မဖတ္ခ်င္ဘူး..။ ႏူးညံ့တဲ့အခ်စ္ကို ဖတ္ခ်င္တယ္။ က်မ သတင္းစကားေတြ မၾကားခ်င္ဘူး..။ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေခတ္ထဲက ရင္ခုန္သံကို သိခ်င္တယ္..။ ရက္စက္ဆိုးယုတ္မႈေတြ.. ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးေတြထဲ အခ်စ္တခုကို သြပ္ထားတာ မလိုခ်င္ပါဘူး။ အခ်စ္ဘ၀ထဲမွာပါလာတဲ့ သိေကာင္းစရာေလးေတြကိုပဲ လက္ခံခ်င္ပါတယ္…။ လူငယ္ေတြအတြက္ သတင္းစကားေတြလိုအပ္သလို စစ္မွန္တဲ့အခ်စ္စိတ္ဆိုတာလည္း တန္းတူ လိုအပ္ပါတယ္။ ခ်စ္တယ္..လို႔ မပါတဲ့ အခ်စ္၀တၳဳက ဆန္းေကာင္း ဆန္းလိမ့္မယ္..။ က်မကေတာ့ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားေလး ရွားပါးလာတာကိုသာ ႏွေမ်ာပါတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ အခ်စ္၀တၳဳ..

တကယ့္ကို သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ရွိတဲ့ အခ်စ္..

ဘယ္လို တိုးတက္တဲ့ ေခတ္ျဖစ္ပါေစ.. ရိုးမသြားရတဲ့အခ်စ္..

ဘယ္လို ရုပ္၀တၳဳေတြထြန္းကားပါေစ.. အဆန္းမထြင္တဲ့ ရိုးရိုးသားသားအခ်စ္..

ဘယ္လို ရက္စက္မႈေတြရွိပါေစ… ေပ်ာက္ကြယ္မသြားႏိုင္တဲ့ ေလးေလးနက္နက္္အခ်စ္ေတြ..

တကယ္ပဲ က်မတို႔ ၀န္းက်င္မွာ မရွိေတာ့ဘူးလား..

မရွိေတာ့ရင္ေကာ က်မတို႔က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကမလား…

အခ်စ္က အေရးၾကီးသလား။

အခ်စ္က အေရးမၾကီးဘူးလား…

+++++

ခုေတာ့ျဖင့္ က်မရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ထဲမွာ.. အခ်စ္၀တၳဳေတြ ျပန္ေရးေနပါျပီ..။

ျပီးေတာ့ လွပသပ္ယပ္တဲ့ အျပင္အဆင္နဲ႔.. စကၠဴသားေကာင္းေကာင္းနဲ႔..

လွပတဲ့ ပန္းခ်ီအဖံုးနဲ႔..

ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေရေမွ်ာပန္းခ်ီကို မ်က္ႏွာဖံုးလုပ္လို႔..

စာအုပ္ျပန္ထုတ္ခ်င္ေသးတာပါ…။

ခ်ိဳတူးေဇာ္ေရ..

ေခတ္ၾကီး ဘာျဖစ္ေနေန.. အနည္းဆံုး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေလး ရွိေနေသးရင္ေတာ့ ေလာကၾကီးကပဲ လွသေယာင္နဲ႔ ေနသာထိုင္သာ ရွိႏိုင္မယ္မဟုတ္လားေဟ….။

၄ ဇြန္လ ၂၀၁၁။